Baarmoederverwijdering

Eindelijk was het zover de operatie.

Einde ochtend mocht ik me melden op de afdeling want rond de middag zou ik geopereerd worden. Operatie schort aan sieraden af en hop met bed en al naar de operatiekamer. Toen ik wakker werd voelde ik een enorme pijn ik herinner me er weinig van alleen dat ik regelmatig morfine kreeg en weer in slaap viel. Eenmaal terug op de afdeling bleek dat ze ruim 2 uur met me bezig waren geweest op de verkoeverkamer om me “stabiel”. Te krijgen, met als gevolg dat ik zo stoned als een garnaal was door alle pijnstillers.

Even kletsen met tim en die ging weer naar huis naar de kids. De operatie was goed gegaan vertelde de artsen wel had ik tijdens de operatie een bloeding gekregen die ze gelukkig snel hebben kunnen oplossen.

Mijn baarmoeder en baarmoedermond hadden ze verwijderd mijn blaas en darmen terug gezet en een nieuwe vaginawand gemaakt. Ik had veel pijn maar dat bleek normaal te zijn volgens de artsen. Ik sliep amper die nacht door de pijn. Alleen als ik weer nieuwe morfine kreeg viel ik weer voor even in slaap. In de ochtend mocht het verband er vanbinnen uit en de katheter en moest ik zelf gaan plassen. Nou dat plassen lukte dus totaal niet. Ondanks dat ik steeds de drang had om te plassen lukte het niet. Zo ging het de hele dag door. Steeds opnieuw kreeg ik een katheter omdat ik zelf niet kon plassen. En als ik kon plassen kreeg ik er maar druppels uit. Na ieder toilet bezoek gingen ze in mijn blaas kijken hoeveel er nog in zat en dat was iedere keer te veel dus hop weer een katheter. 

De pijn was echt enorm en ik heb me echt 3 dagen een zombie gevoeld door alle morfine. De artsen vonden het wel gek dat ik zoveel pijn had en besloten toch een echo te gaan maken omdat ze het niet vertrouwden. Op de echo zagen ze iets vreemds in mijn blaas soort gezwel. Ze waren bang dat er verband achter was gebleven tijdens de operatie. Ik kreeg een inwendige echo en ook daar zagen ze het maar ze hadden geen idee wat het was. Die avond werd er nog een mri scan gepland.

Op de mri zagen ze een enorme bloedprop die tegen mijn plasbuis aanzat. Door de bloeding die ik had gehad tijdens de operatie was het bloed gaan stollen en een bloedprop gaan worden. Doordat deze op mijn plasbuis duwde kon ik dus niet zelfstandig plassen. Ze gingen me leren om mezelf te katheteriseren zodat ik zo naar huis kon. 

De dag erna stond het ontslag op de planning. Gelukkig kon ik voor vertrek redelijk goed plassen waardoor de katheter niet nodig was. Ik zat nog vol aan de morfine omdat de pijn nog behoorlijk aanwezig was.

Mijn herstel was zwaar en duurde lang te lang voor mijn gevoel want als mama van 4 kids niets mogen doen of tillen was zwaar. Na een week of 8 ging ik weer langzaam met kleine stapjes aan het werk. 

Al met al was het een zware en moeilijke tijd maar ben ik zo blij dat ik het gedaan heb. Geen bloedingen meer niet meer zo vermoeid en die buik en rugpijnen waren zo goed als weg.