Auto ongeluk deel 2

Ik had een letselschade advocaat ingeschakeld al snel na het ongeluk.

Er werd moeilijk gedaan over wie er nou verantwoordelijk was voor het ongeluk. Wat heb ik me daar kwaad over gemaakt. 𝙃𝙤𝙚 𝙠𝙤𝙣 𝙙𝙞𝙩 𝙣𝙤𝙪 𝙣𝙤𝙜 𝙚𝙚𝙣 𝙙𝙞𝙨𝙘𝙪𝙨𝙨𝙞𝙚 𝙥𝙪𝙣𝙩 𝙯𝙞𝙟𝙣 ? De rij instructeur gaf meteen aan toen hij bij mij kwam dat het zijn schuld was, dit heeft hij altijd volgehouden. De twee meisjes in de auto hadden vreemde verklaringen opgegeven. Zo zei eentje dat ik vol op mijn rem ging en zei dat IK had gezegd dat ik stopte omdat er een flitspaal stond.Ik heb haar nooit gezien/gesproken.

Zo kwaad was ik! Ik dacht wat hebben zij er nou aan om hier over te liegen? Later bleek dat ook de instructeur onder druk was gezet zijn verklaring te veranderen. Het was dan tenslotte 3 tegen 1. Gelukkig heeft hij voet bij stuk gehouden en altijd netjes gezegd dat het zijn schuld was. 👏

Op het begin kwam er al snel iemand langs om met mij te praten, wat ik fijn vond. Het klonk oprecht alsof zij mij wilden helpen en dat ze het erg vonden wat me was overkomen. Er werd gesproken over zogenaamde voorschotten omdat ik o.a reiskosten maakte, extra fysiokosten en hulp nodig had bij het huishouden.

Al snel bleken deze voorschotten helemaal niet vooraf betaald te worden maar achteraf, wat nog geen punt was op het begin. Maar toen na 1 jaar ziektewet mijn relatie stuk liep en nog maar 70% ging verdienen werd het wel een issue.  

𝙄𝙣𝙚𝙚𝙣𝙨 𝙬𝙖𝙨 𝙞𝙠 700 𝙚𝙪𝙧𝙤 "𝙖𝙧𝙢𝙚𝙧" en had ik flinke rekeningen te betalen. Het was altijd maar afwachten wanneer het geld op mijn rekening zou staan. De ene keer kwam het na 3 maanden soms pas na 6 dus de schulden stapelden zich al snel op.

Ik voelde me in deze periode dubbel slachtoffer. In eerste instantie van het ongeluk en vervolgens van hoe de verzekering mij behandelde. Alsof ik maar een nummertje was. Al snel had ik door dat ze op deze manier probeerde dat ik er een punt achter zou zetten en de zaak zou afhandelen. Maar zou dat wel zo slim zijn?

Nadat mijn revalidatie niet veel voor mij had verandert belandde ik in een reïntegratie proces. Met een arbeidsdeskundige werd er gekeken over wat mogelijk was en moest ik gaan solliciteren met al mijn beperkingen.

Er werd een FML lijst opgesteld(𝙜𝙤𝙚𝙙𝙚 𝙣𝙖𝙖𝙢 𝙩𝙧𝙤𝙪𝙬𝙚𝙣𝙨... 𝙁𝙪𝙘𝙠 𝙢𝙮 𝙡𝙞𝙛𝙚 𝙡𝙞𝙟𝙨𝙩) en het kwam er op neer dat ik niet langer een bepaalde tijd dezelfde houding aan mocht nemen. Zo moest ik op zoek naar afwisselend werk, waar ik kon zitten als dat nodig was. Er kwamen beroepen naar boven zoals werken in een bibliotheek maar mocht dan niet zware boeken tillen of boven je macht werken, of administratief medewerker, maar dan niet te lang achter een bureau i.v.m mijn houding en het liefst lichte taken zoals dingen uitprinten. Ja toch alsof ze iemand zoeken die hele dagen alleen maar papiertjes uitprint. Allemaal dingen die in de praktijk gewoon niet mogelijk zijn.

Het maakte voor hen niet uit wat ik deed.. als ik maar wat deed, want tsja ik was tenslotte niet volledig afgekeurd. En dat maakte het dus zo lastig. Ik zat in deze situatie door een fout van een ander en nu moest ik mijn favoriete beroep op gaan geven voor iets wat ik helemaal niet wilde gaan doen en waar ik dus ook totaal niet achterstand. Dat voelde zo oneerlijk en tegenstrijdig.

Er waren wel wat dingen waarvan ik dacht nou dat lijkt me leuk. Zoals werken in de zorg met ouderen, maar ook dat zou allemaal te zwaar voor mij zijn. En als ik nog een beetje normaal de dag door zou willen komen moest ik niet opnieuw over mijn grenzen gaan.

Ik had sollicitatie gesprekken op het moment dat ik 4/5 maanden zwanger was van mijn ondertussen nieuwe vriend en er stond een ingreep gepland voor mijn carpale tunnelsyndroom. Daar zat ik dan.. alsof iemand mij in deze staat aan zou nemen met zoveel onzekerheid...

Uiteindelijk kreeg ik een brief dat ze terugkwamen op het feit dat ik moest solliciteren.

𝘽𝙞𝙟 𝙣𝙖𝙙𝙚𝙧 𝙞𝙣𝙯𝙞𝙚𝙣 𝙬𝙖𝙨 𝙞𝙠 𝙣𝙪 𝙩𝙤𝙘𝙝 𝙯𝙤 𝙜𝙤𝙚𝙙 𝙖𝙡𝙨 𝙫𝙤𝙡𝙡𝙚𝙙𝙞𝙜 𝙖𝙛𝙜𝙚𝙠𝙚𝙪𝙧𝙙 maar wel met het idee dat het in de toekomst nog kan verbeteren.

Na 2 jaar ziektewet moest ik mijn toen huidige baan verlaten, wat logisch was natuurlijk, maar wat deed dat pijn! Nog steeds trouwens.

Ik heb altijd gezegd dat ik pas een baby zou willen als mijn leven een beetje op orde was. Nu was ik ongepland zwanger, had ik geen baan en een hoop schulden. 𝙉𝙪 𝙬𝙖𝙨 𝙞𝙠 𝙤𝙣𝙜𝙚𝙥𝙡𝙖𝙣𝙙 𝙯𝙬𝙖𝙣𝙜𝙚𝙧, 𝙝𝙖𝙙 𝙞𝙠 𝙜𝙚𝙚𝙣 𝙗𝙖𝙖𝙣 𝙚𝙣 𝙚𝙚𝙣 𝙝𝙤𝙤𝙥 𝙨𝙘𝙝𝙪𝙡𝙙𝙚𝙣. Niet echt op orde hè.

Hoe moesten we dit gaan aanpakken?

Toch zijn we er mede dankzij familie en vrienden doorheen gekomen en heb ik vorig jaar besloten de knoop door te hakken. Er werd gesproken over rechtzaken en procedurekosten en dat ik kans maakte, maar dat het allemaal nog zo lang kon gaan duren. Nog meer onzekerheid

Ik was er he-le-maal klaar mee.

4 jaar lang continu er achter aan moeten zitten. De onzekerheid, de teleurstelling keer op keer. Ik heb een deal met ze gesloten en al was dat misschien niet het slimste wat ik kon doen, (want ik had er zoveel meer uit kunnen halen) ik heb er vrede mee. De grootste schulden werden afbetaald en we konden eindelijk weg met 3 kids uit het appartement, want dat was echt niet te doen, trappen op en af met boodschappen en een baby.

We hebben nu een prima eengezinswoning mét tuin. En wat is dat fijn zeg ! Ik heb nog steeds niet volledig geaccepteerd dat ik bepaalde dingen gewoon niet meer kan of dat ik rekening moet houden met dagenlang pijn als ik een dag iets teveel heb gedaan. En met iets teveel bedoel ik dan niet eens rare dingen. Grote boodschappen is soms al teveel voor mij.

𝐌𝐢𝐣𝐧 𝐤𝐥𝐚𝐜𝐡𝐭𝐞𝐧?

•extreme pijn in nek

•dagelijks hoofdpijn

•oververmoeid

•rugpijn

•regelmatig ontstekingen in linkerschouder

•vergeetachtig

•moodswings

•Slecht concentreren

•angst om ver of lang te rijden

•Snel overprikkelt door bijv. Harde geluiden of mensen die door elkaar heen praten

Ik ben regelmatig bij de fysio te vinden en in 2019 heb ik 16 botox spuiten gekregen in mijn nek en schedelzenuwen. Dit om de spieren daar te verslappen. Na 2 maanden merkte ik wel degelijk verschil en binnenkort moet ik een nieuwe afspraak maken om deze behandeling te herhalen.

Hoe het leven is met een whiplash en kleine kinderen?

Zeker met die kleintjes is het best pittig. Ze maken veel lawaai, 🤣 als er 1 kind gaat huilen dan red ik het nog wel in mijn hoofd maar zodra er 2 te keer gaan raak ik al snel overprikkelt.

Ik ben natuurlijk ook veel aan het tillen en heen en weer aan het wiegen. Omdat ik weinig slaap, komt mijn lichaam ook niet volledig toe aan herstel in ruststand.

Wat zorgt voor dagelijks veel pijn. Hierdoor zeg ik vaak afspraken af met sociale contacten omdat het anders gewoon teveel wordt.

En er zijn veel dingen die ik simpelweg niet (teveel) kan doen, wat jammer is want ik wil gewoon met de kids kunnen spelen zoals ik voorheen wel had kunnen doen. 😔