Auto ongeluk deel 1

Eind februari 2016 was ik onderweg naar werk toen het gebeurde.

Het stoplicht sprong op oranje, omdat ik er redelijk ver vandaan was, koos ik ervoor om te stoppen, (niet met piepende banden trouwens) dat was de beste optie. Dacht ik dan. Ik keek er voor nog in mijn achteruitkijkspiegel en zag dat de les auto die achter mij reed nog ver genoeg achter mij zat. Toen ik eenmaal gestopt was en weer in mijn spiegel keek zag ik dat die lesauto met volle snelheid (80 km/h) op me af bleef komen.

Ik zette mezelf schrap en werd door de lesauto geraakt. Zo de kruising over naar de linkerbaan. Uit reactie gooide ik meteen mijn stuur naar rechts omdat ik zag dat er auto's van links kwamen. Daar stond ik dan in de berm. Ik probeerde achter me te kijken maar merkte al vlug een pijnscheut in mijn nek waardoor dat niet ging.

Snel pakte ik mijn telefoon en appte naar mijn werkgever. "𝘉𝘦𝘯 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘭𝘢𝘵𝘦𝘳, 𝘢𝘶𝘵𝘰 𝘰𝘯𝘨𝘦𝘭𝘶𝘬, 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘣𝘭𝘰𝘦𝘥"(Dat geen bloed moest er wel bij voordat ze dacht dat het iets heel ernstigs zou zijn.)

Opvallend was dat niemand stopte om te kijken of ze hulp konden bieden. Achteraf heb ik daar echt van staan kijken.

Het duurde even voordat de rij instructeur naar me toe kwam om te kijken of alles oke was. Logisch.. blijkbaar waren zijn airbags eruit gepopt en had hij twee geschrokken 17jarige meisjes in de auto zitten.

Hij was overigens echt super aardig en gaf meteen aan dat het zijn schuld was. Toen ik zei last van mn nek te hebben zei hij dat hij een ambulance ging bellen waarop ik antwoordde: "𝘕𝘦𝘦𝘦𝘦𝘦, 𝘥𝘢𝘵 𝘬𝘢𝘯 𝘦𝘤𝘩𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵. 𝘐𝘬 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘸𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯"

De radio (die normaal gesproken er niet uit kon) en speakers waren uit mijn dashboard gevallen door de klap.

Al vrij snel arriveerde politie en de ambulance. Ik vroeg hoe het met mijn auto was maar dat zag er niet best uit zeiden ze.

Ik moest mee met de ambulance. Ze hielpen me de auto uit terwijl ikzelf mijn nek stevig vast moest houden.

We reden naar Goes en kreeg pijnstillers via een infuus.

Op mijn werkgevers na had ik met niemand contact hier over gehad want ik wilde ze niet onnodig laten schrikken. (Dat is me later wel kwalijk genomen)

In het ziekenhuis werden er 2 x foto's gemaakt omdat de eerste keer een paar wervels niet goed in beeld waren, maar verder was daar gelukkig niks op te zien. Na een uur of 3/4 mocht ik naar huis en kreeg ik pijnstillers mee. Waarschijnlijk had ik nu niet heel veel pijn vanwege de adrenaline zeiden ze. "Morgen zal je wel hevige pijn gaan voelen"

De rij instructeur was naar het ziekenhuis gereden en is daar gebleven totdat ik "klaar" was. Zo lief! Hij heeft me zelfs thuis gebracht en wilde alles zo goed mogelijk regelen.

Jammer dat de verzekering daar later anders over dacht.

De volgende dag werd ik wakker en ja idd. Echt werkelijk waar alles deed pijn. Het was natuurlijk ook een flinke klap en ik had mezelf schrap gezet dus elke spier in mijn lichaam deed pijn. Mijn ribben waren gekneusd vanwege mijn gordel waardoor ik ook moeilijk kon ademhalen. Al snel daarop volgde een borstontsteking, pff wat deed dat pijn! Ook dat kon te maken hebben met mijn gordel tijdens het ongeluk. Na controle in het ziekenhuis kreeg ik daar medicatie voor. 

Mijn auto was trouwens total loss. 😖

Ik had verwacht dat ik alweer snel kon gaan werken maar dat viel vies tegen. Ik werkte in de horeca, dat deed ik met veel plezier. Al vanaf mijn 15de was ik zowat elke dag in het restaurant te vinden en stopte ik uiteindelijk met mijn opleiding omdat ik liever aan het werk was en voor mijn gevoel tijdens de praktijk veel meer ervaring opdeed.

Er ging geen dag voorbij zonder pijn in mijn nek, hoofd, schouders en rug. Ook was ik super vermoeid, ik wilde alleen nog maar slapen. Zodra ik de trap af was gelopen was ik al bekaf.

Ik had hulp nodig met het schoonmaken van mijn huis, boodschappen en het uitlaten van de hond.

𝙉𝙞𝙚𝙩 𝙖𝙡𝙡𝙚𝙚𝙣 𝙡𝙞𝙘𝙝𝙖𝙢𝙚𝙡𝙞𝙟𝙠 𝙝𝙖𝙙 𝙞𝙠 𝙠𝙡𝙖𝙘𝙝𝙩𝙚𝙣, 𝙤𝙤𝙠 𝙜𝙚𝙚𝙨𝙩𝙚𝙡𝙞𝙟𝙠

Zo durfde ik geen auto meer te rijden. Kleine stukjes ging wel maar ik stond regelmatig met een paniekaanval stil langs de weg.

Ook ben ik snel overprikkelt door bijv. Harde geluiden, maar ook als 2 mensen door elkaar heen praten wordt het me al snel teveel.

Ik kon me moeilijk concentreren en vergat heel veel. Zo liep ik vaak naar de supermarkt en eenmaal daar aangekomen wist ik niet meer wat ik daar kwam doen.

Rustig probeerde ik werk op te bouwen. Dat begon met 2 uur in de week, daarna 2 x 2 uur in de week en zo verder. Voornamelijk overdag. Ik kreeg aangepaste taken zodat ik makkelijk van houding kon veranderen als dat nodig was. Af en toe liep ik een avondje mee in het restaurant.

Helemaal gesloopt was ik als ik thuis kwam.

Ik voelde me vreselijk schuldig, want ik ben dat type mens wat ALTIJD aan het werk was. Ook als ik ziek was stond ik daar tenzij ik werd weggestuurd 😅

Omdat er geen vordering in zat, ik me slecht bleef voelen en regelmatig een terugval kreeg sprak ik met de huisarts over een revalidatie traject.

Er was een lange wachtlijst en kon pas een jaar na mijn ongeluk terecht.

Tijdens een psychische evaluatie en intake gesprek werd mij gevraagd wat ik ervan verwachtte. 𝘕𝘰𝘶.. 𝘦𝘦𝘯 𝘩𝘦𝘭𝘦 𝘩𝘰𝘰𝘱! 𝘐𝘯 𝘪𝘦𝘥𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘷𝘢𝘭 𝘥𝘢𝘵 𝘥𝘦 𝘱𝘪𝘫𝘯 𝘦𝘦𝘯 𝘴𝘵𝘶𝘬 𝘮𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘵.

Waarop werd gezegd dat ze de pijn niet helemaal weg konden nemen maar me wel gaan leren hoe je ermee om kunt gaan. Hmmm... 🤔

Ondertussen had ik een gesprek gehad met een arbeidsdeskundige wat betreft werk en kwamen we tot de conclusie dat er binnen het bedrijf niet genoeg werk was om aangepaste taken te doen. Logisch.. mijn werk in de horeca was voornamelijk het sjouwen van de borden, aanvullen van dranken, maar zelfs wijn uitschenken aan tafel was me te zwaar. Tuurlijk waren er wel dingen die ik kon doen overdag maar echt "hard"werken zoals je in de horeca doet, dat zat er niet meer in. Ik werkte 2 avonden max 4 uur en verder werkte ik overdag voor de kleine klusjes. 

Mijn sociale contacten werden steeds minder, omdat ik me volledig op werk aan het focussen was en ik te moe was om leuke sociale dingen te doen.

Toen ik eenmaal kon beginnen met de revalidatie werd het me echt teveel om daarnaast ook nog eens te werken. Het was heel intensief zowel fysiek als mentaal. Constant ging ik over mijn grenzen heen terwijl het juist de bedoeling was daar om voor je "grens" te stoppen. Iets waar ik nog steeds moeite mee heb. Ik heb er vaak gezeten met het idee van 𝘸𝘵𝘧 𝘥𝘰𝘦 𝘪𝘬 𝘩𝘪𝘦𝘳?

Vooral tijdens de praat sessies in groepsverband. Ik ben al niet zo'n prater (schrijf liever van me af, alhoewel ik dat toen nog niet deed) en nu verwachtte ze van mij dat ik daar even ging delen hoe ik me voel. 𝘜𝘩𝘩 𝘯𝘦𝘦, 𝘣𝘦𝘥𝘢𝘯𝘬𝘵.En toch was het soms wel fijn om ervaringen van anderen te horen. Al snel merkte ik wel dat ze echt niks aan de pijn gingen/konden doen. 

Het hele revalidatie proces ging over leren omgaan met de pijn. Weten waar je grenzen zijn en het moeilijkste van allemaal: acceptatie 

𝘼𝙘𝙘𝙚𝙥𝙩𝙚𝙧𝙚𝙣 𝙙𝙖𝙩 𝙞𝙠 𝙣𝙤𝙤𝙞𝙩 𝙢𝙚𝙚𝙧 "𝙙𝙚 𝙤𝙪𝙙𝙚 𝙞𝙠" 𝙯𝙖𝙡 𝙯𝙞𝙟𝙣.

Jeetje wat had/heb ik daar moeite mee. 

Ik was helemaal niet klaar om mijn werk op te geven en om te accepteren dat ik bepaalde dingen gewoon niet meer kon.

En ik kon me soms nog kwader maken omdat ik zoals de meeste geen spierziekte had maar was aangereden. Iemand had mij dit aangedaan! Niet dat dat van die anderen het minder erg maakte natuurlijk, maar bij mijn hele acceptatie proces was dit toch wel een dingetje en dan ook nog het feit dat de verzekering niet mee werkte..

 (deel 2, over hoe ik in de schulden kwam en ongepland zwanger raakte, lees je in de volgende post)