Anti-conceptie monster

Mijn verhaal gaat even waaaaay back in time. Toen ik ongeveer 12/13 was kreeg ik mijn eerste menstruatie. Omdat ik echt onwijze buikpijnen er van kreeg, en ik enorm ziek werd rondom mijn vruchtbare periode ( ook tussendoor ) hebben mijn ouders, huisarts en ik er voor gekozen om op mijn 15e te beginnen met anti-conceptie.

Op die leeftijd gaat een huisarts je bijna nooit iets anders adviseren dan de normale standaard pil, we zijn daar dus mee begonnen. Maar eigenlijk nog voor dat ik een maand verder was kreeg ik opeens enorm veel klachten. Intense hoofdpijnen, ik was de hele dag moe, ik was nóg zieker rondom de vruchtbare periode, waardoor ik er voor koos om de pil zonder stopweek door te slikken. Dit was natuurlijk geen ideale situatie, dus na een gesprek met de huisarts zijn wij uitgekomen op de prikpil. De prikpil laat je eens in de 3 maanden net boven je bil zetten en die geeft steeds een dosis hormonen. Kennelijk had ik wel die extra hormonen nodig, anders ging ik echt door de grond.

Ik heb de prikpil vanaf bijna 16 jaar tot 18 jaar gehad, met wat gewichtstoename, wat chagrijniger, maar ook weer hoofdpijn. Het hoorde er bij, kreeg ik te horen. Toen ik 18 was vond ik het genoeg geweest. Ik stopte met de prikpil. Ik was toch nog niet seksueel actief dus hoefde me in ieder geval geen zorgen te maken over zwangerschap. 

Toen ik eenmaal stopte met de prikpil werd ik beetje bij beetje weer wat gezonder, ik voelde me beter en de hoofdpijn verdween ook. Wat ik wel enorm vervelend vond waren de bloedingen. Ik had wekelijks kleine bloedingen, het was gewoon vervelend. Ik wist niet wanneer het kwam, en hoeveel er kwam, het kwam gewoon. 

Zoals ik wel eens in een vorige blog verteld dat ik de aandoening lymfeoedeem en lipodeem heb. Het is nooit bewezen, maar mijn ouders, ik en mijn destijdse behandelaar waren er van overtuigd dat een van de aanleidingen van deze aandoeningen is geweest dat ik op vroege leeftijd al vol aan de anti conceptie ben gegaan.

Van mijn 18e tot mijn eind 19e ben ik gestopt met alle anti conceptie, even weer geen troep dacht ik bij mij zelf. Maar dit was drama, ellende. De buikpijn die ik iedere keer weer had was echt geen pretje. Kruipend op de grond, en standaard 1 week per maand kon ik niet werken of naar school. Ik was er klaar mee. 

Net voordat ik op vakantie ging naar Spanje, ben ik met een gynaecologe in het ziekenhuis om de tafel gaan zitten om te kijken wat voor mij nou de beste optie zou zijn. Gezien mijn leeftijd en klachten waren wij uitgekomen op een mirena spiraal. Op een of andere manier was zij er ook van overtuigd dat deze het beste onder narcose gezet kon worden, omdat mijn baarmoeder mond gekanteld ligt. 

Zo gezegd zo gedaan, ik liet die spiraal zetten en heb inderdaad narcose gekregen. Toen ik in de uitslaapkamer lag raakte ik helemaal in paniek, ik had hoge koorts en voelde me enorm ziek. De verpleegkundige kwam aan me vragen of het misschien kon zijn dat ik een schimmelinfectie had ( ik dacht dat ze soa bedoelde... wie vraagt er nou ook zo iets aan iemand die net wakker is uit de narcose 😅 ). Volmondig riep ik nee, en werd ik naar een kamer gereden. Ik dacht dat ik binnen een uurtje of 2 wel weer buiten zou staan. Mijn ouders waren gebeld dat ik klaar was, maar kennelijk mocht ik dus niet naar huis. De koorts verminderde niet, en het zag er niet goed uit. Ik had onwijze buikpijn, maar ondanks het spiraaltje geen bloedingen. Voor mijn gevoel was er iets niet goed gegaan, geen bloedingen terwijl ze zo staan te kloten daar onder, maar wel onwijze buikpijn. De dag vorderde rustig, ik begon wat bij te komen en kon ook wat eten en drinken. Ik heb tot de volgende ochtend moeten blijven en mocht daarna naar huis. Maar de buikpijn heeft zeker 3 maanden aangehouden. Ik ben zeker 20x terug gegaan omdat het mij niet lekker zat, ik kreeg steeds weer verhoging en had nog steeds geen bloeding gehad. Op echo’s zag het er goed uit, mijn eierstokken en baarmoeder zagen er beiden ook rustig uit.

Tot het moment kwam dat ik vorig jaar eind mei onwijs veel buikpijn kreeg, die zelfde pijn als toen ik mijn spiraal net kreeg. Ik ging daarvoor naar de huisarts en die vertelde mij dat mijn spiraal helemaal niet goed zat, hij zat veel te diep en is daardoor helemaal vast gegroeid. Met grof geweld heeft zij hem er zo snel mogelijk uitgetrokken, tussen neus en lippen door vroeg ze of ik kinderen wilde. Ja natuurlijk wilde ik kinderen! En daar willen wij niet te lang mee wachten ook. Het bleek dus dat door de littekenvorming de kans op zwangerschap nihil was. Ik moest daarom dus nog terug komen om een echo te laten maken. ( dit was wel pas 1,5 maand later ). In de tussentijd hebben mijn partner en ik gewoon seks gehad. Want ja.. de kans op zwangerschap zou toch nihil zijn. Dit heeft ons trouwens wel erg veel pijn gedaan, want wij wilde echt graag kinderen. Maar afwachtend op de echo hebben wij elkaar beloofd er niet teveel mee bezig te zijn.

Nog geen 4 weken later voelde ik mij misselijk, mijn borsten deden pijn, en ik begon me heel moe te voelen. Nog zonder een test te doen wist ik het zeker.... ik was zwanger! Die volgende ochtend heb ik dus ook een test gedaan. Deze was licht positief, maar.. hij was positief!! Nadat wij te horen hadden gekregen dat de kans nihil zou zijn, is de test gewoon positief! 

Dat even terzijde, ik ga zo slecht op hormonen, dat zelfs de zwangerschap een hell voor mij was. Maar tegelijkertijd heb ik ook extra hormonen nodig, anders heb ik full time enorme buikpijn en andere klachten. Nu heb ik sinds mei dit jaar een hormoon staafje in mijn arm. Maar stiekem merk ik dat ik weer enorm ben aangekomen, de hoofdpijn sluist er weer langzaam in, ik heb dus echt bijna iedere avond enorme hoofdpijn, en ik ben er klaar mee. Ik wil dit niet meer. Hormonen en anticonceptie, MONSTERS!

Nu blijft er 1 optie over, dat is een hormoonpleister. Deze zit een week, zodat hij elke dag een mini beetje hormonen af kan geven. Maar ik durf het niet, bang voor weer nieuwe klachten, bang voor weer ellende. Hoe ga ik dit oplossen? Moet ik er mee dealen en mee leren leven? Hoe hebben jullie dit opgelost? Hebben jullie dit überhaupt opgelost, of zeg ik allemaal domme dingen en zijn het mijn eigen issues?

En laten we even voorop stellen, wij willen graag nog meer kinderen in de toekomst.

❤️