Angst en gemis blijven overheersen

Oh yesterday, all my troubles seemed so far away
Now I need a place to hide away
Oh I believe in yesterday

Suddenly, I'm not half the girl I used to be
There's a shadow hanging over me
Oh yesterday came suddenly

Yesterday – The Beatles

Schrijven lukt niet altijd. Het is alweer even geleden dat mijn gevoelens zo hoog zaten dat ik mijn gevoelens kon verwoorden. Op het moment lopen mijn huidige zwangerschap en het verdriet van Juliëtte dwars door elkaar heen. Ik ben bang… bang dat dit kindje ook ziek gaat zijn… bang om nog een kindje te verliezen. Ik probeer mijn hoofd te kalmeren maar soms is de storm zo heftig dat het moeilijk is om te zien dat er ook weer een rustiger front aan zit te komen. De meimaand hebben we overleefd en juni verliep in principe goed. Ook juni is gelukkig bijna voorbij… dat betekent dat de zomervakantie eraan zit te komen. Of het voor ons ook echt op vakantie gaan wordt is nog de vraag. Ik wil van mijn sondevoeding af zijn alvorens we op vakantie kunnen gaan maar ik weet niet of dit gaat lukken. Ik voel mij iets beter maar vaak weet ik niet waar ik misselijker van ben… de zwangerschap of de angst.Tussendoor zijn er nog veel dagen dat ik het gevoel heb dat mijn hart in tweeën gebroken is. De pijn die ik voel is nog steeds echt een aanwezig. Ik mis Juliëtte iedere dag zo intens. Ik ben er nog steeds niet uit of dit ooit beter kan worden. Alle eerste keren die voorkomen in een jaar zitten er op. We hebben haar geboortedag, sterfdag en crematie-dag overleefd. Een heel jaar zonder de ontwikkeling van onze mooie Juliëtte. Het jaar 2016 – 2017 waarin ons nieuwe leven begon. Voor mij is het alsof ik een andere wereld, een andere dimensie ingestapt ben… Ik kan nooit meer terug naar het leven dat ik ooit had. Het onbezonnen geluk, de impulsiviteit is weg. Ik zal ooit moeten gaan accepteren dat ik niet meer ben wie ik was en dit misschien ook nooit meer zal worden. Ik wil die ‘oude’ Sanne ook niet meer zijn want dan zou ik Juliëtte nooit gekend hebben, maar op de dagen waarop het verdriet zo hevig is verlang ik terug naar het leven dat ik kende. Ook nadat een jaar voorbij is blijft mijn hoofd warrig. Ik stel mijzelf vaak teleur omdat ik denk dat het na bepaalde datums beter word of in ieder geval veranderd. Ik moet accepteren dat het niet zo werkt. Dat er 365 dagen voorbij zijn wil niet zeggen dat ik er opeens mee kan omgaan… Nee, ik kan er zelfs nog steeds mee leven, niet mee omgaan en blijf altijd de hoop houden dat ik Juliëtte op een dag terug zal zien. Al weet ik heel rationeel dat dat in dit leven niet meer gaat gebeuren. Het verlangen naar Juliëtte is misschien nog wel groter geworden. Het verdriet komt op de meest gekke momenten… vaak gekoppeld aan de andere kinderen. Als ik zie hoe goed Christine haar best doet op zwemles of hoe Elisabeth de oren van mijn kop kletst vraag ik mij af hoe Juliëtte zou zijn nu… nu als 1-jarige, volgens jaar als ze 2 zou zijn geworden of over tien jaar… zou ze al hebben kunnen lopen? Kunnen praten? Wat zou ze lekker vinden? De antwoorden gaan we nooit krijgen. Ik vind het lastig dat ik nu weet dat deze vragen nooit anders zullen worden. Ik nooit een antwoord zal gaan krijgen. Juliëtte speelt nog iedere dag een grote rol in ons gezin. Eigenlijk gaat er geen dag voorbij dat er niet over haar gepraat wordt. Ook door haar grote zussen. Ik wil ze er ook over leren. Elisabeth zal Juliëtte totaal niet kunnen herinneren als ik haar niet vertel of haar dapper strijdende zusje. De meiden zeggen trots tegen iedereen dat ze twee zusjes hebben en bijna drie. Ik krijg vaak de vraag waar ik ‘de baby’ dan heb gelaten… Ik hou mij niet meer in om over Juliëtte te vertellen. Al twijfel ik nog wel af en toe of ik het tegen een andere zwangere zal zeggen… ik wil haar niet verstoppen. Ze is een deel van ons allemaal. Ik wil haar naam noemen, over haar praten, vertellen hoe leuk, lief en knap te was… en voor mij altijd zal zijn. Ik ben ook trots op haar net als op mijn andere kinderen.