Andere ik

Mensen zeggen wel eens er is een tijd voor ...... en een tijd na ..... Waar dan op de puntjes de naam van hun kindje staat. Ik vond dat altijd raar, maar sinds de geboorte en vooral het verlies van J* snap ik wat mensen ermee bedoelen. 

Ik ben ook zeker niet dezelfde ik als voor ons verlies. De geboorte van J* ervaar ik hetzelfde als die van de andere kinderen. Heftig, dat vind ik iedere bevalling. Bang voor de pijn. Het oergevoel, en dan de ontlading als dat glibbermensje op je buik ligt. Het bijzondere gevoel als je voor het eerst echt kennis kan maken met het kindje wat in jou buik gegroeid is, wat jij maanden lang gevoeld heb. 

Het moment dat een arts dan zegt dat het niet helemaal goed gaat en ze dat kleintje mee moeten nemen om verder te onderzoeken is beangstigend. Je kan zelf nergens heen. Moet bijkomen van de bevalling. Welke godzijdank goed verlopen is. Ik mag snel douchen en wordt op een bed naar mijn kleine man gebracht. Hij ligt in een couveuse maar oogt rustig en niet ziek. 

Vervolgens hoor je de verpleegkundige tegen elkaar zeggen dat hij het super doet. Dat ze verwachten dat hij de volgende dag al wel van de beademing af mag. Dat geeft rust. Tot de kinderarts in een half uur tijd 3 keer binnen komt. Ze geeft aan dat er contact is met Rotterdam omdat het kleintje achteruit gaat, je kijkt in de couveuse en ziet nog steeds een rustig kindje. De mededeling dat hij wellicht naar Rotterdam moet was een soort van klap in mijn gezicht! Hoezo? Je maakt een grapje zeker! Mijn man ziet me al aankomen.. Een zoon van hem, in Rotterdam! Dat als Ajax "supporter". Ik zeg het niet hardop maar ik zie het ook niet voor me. 

Dan de daadwerkelijke woorden: Bel uw man maar want de kinderarts uit Rotterdam is onderweg om hem over te plaatsen.. Slik, ze maakte echt geen grap.

Het moment dat ik mijn man aan de telefoon krijg is het moment dat ik breek, het moment dat ik moet uitspreken dat het niet goed gaat. Het moment dat ik voor mezelf toe moet geven dat er iets niet goed is. 

Vervolgens langs huis, de andere jongens vertellen dat er iets is maar het luchtig houden om hen niet bang te maken. Naar Rotterdam in onwetendheid wat er precies opdoet.

De impact die de NICU heeft. Het beeld van jou meest waardevolle en mooiste geschenk wat aan enorme machines en toeters en bellen ligt. Alle geluiden die daar zijn. De geuren. Dat vergeet je niet. Dat doet iets met een mens. Het sprankje hoop waar je jezelf aan vast houd. Want er is tijdens de zwangerschap niets gezien, zoveel kan er dus ook niet mis zijn. De hoop die alsmaar kleiner wordt bij iedere uitspraak van de arts. Zuurstof stijgt niet, weinig bloedplaatjes, witte vlekken op de darmen, klaplong, medicatie slaat slecht aan. Infuus kunnen we niet in de navel zetten. Bij iedere stap vooruit gingen we er ook 3 achteruit. Ongeloof, onmacht, angst en verdriet. 

En dan de zwaarste woorden die je maar kan bedenken. Hij gaat overlijden. Hoe dan? Hij is er net! 

We zijn nu bijna 2 jaar verder.. Maar ik ben niet dezelfde als 2 jaar geleden. Voor mijn gevoel ben ik 10 jaar ouder. Ik zal nooit meer zo onbezorgd zijn als ik toen was. Ik neem alles veel meer in mij op en vraag me nog meer af of ik het allemaal wel goed doe..