Alweer een jaar voorbij! Onzekerheid

Ik zag dat mijn laatste post alweer een jaar geleden is, toen schreef ik ook over de herfstvakantie, nu ik dit schrijf is het inmiddels alweer herfstvakantie, wat is het snel gegaan zeg! We zitten inmiddels in een krijspaleis want thuis breken ze soms letterlijk de tent af. Ik durf hardop te zeggen dat ik het met vlagen super zwaar vind! Of mag dat niet? Mag je als moeder niet zeggen dat je t pittig vind thuis met 4 jongens, werk, huishouden en sociale contacten. Maar ik zeg het lekker toch! Ik vind het soms SUPER ZWAAR!!! 

Ik word soms best onzeker over de “perfecte mama’s” met hun”perfecte kids” die nooit stout zijn en nooit ruzie maken. In mijn achterhoofd weet ik echt wel beter want overal is wel iets, maar wat maakt het mij dan zo onzeker? Schuldig voel ik mij weer als ik mijn stem weer verhef of zelfs regelmatig schreeuw omdat ze elkaar weer pijn doen, brutaal zijn en niet luisteren. Ik weet dat schreeuwen totaal geen zin heeft maar mijn geduld is zo ver te zoeken de laatste tijd. Het zal vast aan de leeftijden liggen en de combinatie tussen de jongens maar toch zou ik graag mij willen verstoppen ineen hutje op de hei, even alleen ik en RUST!