Altijd dichtbij

De dag begon triest vandaag: het weer sloot naadloos aan bij mijn stemming. Rond negen uur vanochtend werd ik teruggeslingerd in de tijd, naar drie jaar geleden. ‘Daar lig je nu op een groot bed en papa en mama zijn bij je. Doordat je darmen zo ziek zijn, ga je uiteindelijk overlijden Jort. Dat is echt zo vreselijk… We gaan zorgen dat je geen pijn meer hebt, daarvoor krijg je nu medicijnen. Papa en mama zijn nu bij je, ze knuffelen en kussen je. En ze zeggen alle dingen tegen je die ze nog willen zeggen. Het is nu 18 juni 2017 en het is net 2 uur geweest. Vaderdag… Mama is bij je op bed gekropen en ligt naast je. Wat houden ze veel van je en wat zullen ze je missen…’

Na een lange dag en nacht vielen papa en ik uitgeput naast jou in slaap. Jij gaf niet op, je lichaam was zo sterk… En toen, om tien voor negen, liet je ons los. Bleek liefde alleen niet voldoende om je bij ons te houden. Vanochtend rond datzelfde tijdstip schoot ineens een beeld door mijn hoofd. Dat we daar met zijn drieën, in die wereld tussen slapen en waken, een laatste keer heel dicht bij elkaar waren. Dat we je daar -jij tussen ons in, jouw handjes stevig in die van ons- samen hebben gebracht naar de wereld hierna. Tot aan de poort, net zoals je grote broer wanneer ik hem naar school breng. Tot aan de poort: nog een laatste kus, nog een keer ‘ik hou van je’ en dan je handje loslatend. Alleen niet zoals bij je broer slechts voor een paar uur, maar voor altijd.

Dat beeld flitste door mijn hoofd, en het geeft me een beetje troost. Troost op een trieste dag die vandaag is. Net zoals het moment dat ik bij je op bezoek ben en de zon doorkomt, voor het eerst deze dag. De warmte van de zon verwarmt ook mijn hart een beetje. Het maakt dat je niet zo ver weg voelt, maar dichtbij. Ik zit bij je graf, en ik voel de rust over me heen komen. Evenals de rotsvaste overtuiging dat je bij me bent. Dat jij en oma samen zijn, en altijd bij ons in de buurt. Een gevoel dat ik de laatste maanden al vaker voel, maar wat nu als een volledig logisch gegeven bij me binnenkomt. Iets waardoor ik nu, meer dan in de voorgaande jaren, met overtuiging kan zeggen dat jouw leven niet voor niets was. Dat jouw korte leven ontzettend waardevol was, ons heel veel heeft gebracht en dat je ons net zo trots hebt gemaakt als je andere broers. Dat jouw leven ook gevierd mag worden, en dat het dus heel fijn is om op jouw verjaardag ook felicitaties te krijgen. Verjaardag, want geboortedag doet het geen eer aan. En hoewel je niet verjaart, vieren we wel jouw bestaan. Zijn we net zo trots op jou als op je broers, van wie we ook de verjaardag vieren. 

En zo kan het, dat op een trieste dag als vandaag ook de zon doorbreekt. Je was veel te kort bij ons, maar je leven is niet verspild. Je hebt zoveel gebracht, zoveel harten geraakt. Je maakt me zo trots, je hebt mijn leven rijker gemaakt. Je bent een onmisbaar deel van mij geworden.