Altijd blijven lachen

Zo! De bestralingen zitten erop! Jeeeeej! 28 bestralingen, elke werkdag, bijna 6 weken lang op en neer naar het Verbeeten Instituut. En hoe gaat dat dan met een kleintje en mijn onregelmatige werk als kraamverzorgster? 

6 januari was het zover, de 1e bestraling. Ik was nog 3 dagen aan het werk, maar gelukkig nog maar halve dagen. Waardoor ik in ieder geval de 1e keer mee kon. En nu hoor ik jullie denken, en Suze dan? Mijn mama is altijd op maandag vrij, dus die bleef even bij Suze. Overigens had dit niet gekund zonder onze papa's en mama's. Zij helpen ons altijd als het nodig is. 1 belletje of appje en het is geregeld. En dat zorgt er onder andere voor dat ik mijn werk kan blijven doen. Daar ben ik ze dan ook altijd heel dankbaar voor. 

Maar goed, de bestralingen zijn begonnen. En geloof het of niet. Vrijwel meteen was Stef al helemaal kapot. En dan niet moe van ' ik heb een uurtje slaap te kort'. Nee, echt dood moe! Als Suze haar middag dutje ging doen, deed Stef dat ook! En weet je wat dan heel fijn is. Suze sliep opeens 2,5 a 3 uur smiddags. Alsof ze weet dat papa het nodig heeft he! 

Nog een fijne bijkomstigheid (maar ook weer niet), ik ben bijna de gehele periode vrij geweest. Niet bewust hoor. Maar ja, als de ene kraamvrouw eerder bevalt en de ander later, dan heb ik het geluk (of financieel gezien, de pech) dat er lang tussen zit. Voor Stef was het wel fijn, want nu kon ik alles draaiende houden thuis en kon Stef zich concentreren op de bestralingen. Ik moet er dan wel meteen bij zeggen, in tussen ben ik ook kapot... Ofja, als ik goed slaap voel ik me wel weer prima hoor. Maar ik ben gewoon een op ofzo. Het voelt een beetje alsof ik alleenstaande moeder ben, terwijl mijn man er nog is. En how, hij doet echt zijn best he! Want als hij kan helpt hij me echt!!! Maar het meeste komt toch echt op mij aan. Suze uit bed halen, Suze eten geven, met Suze spelen, Suze op bed leggen, boodschappen doen, poetsen, opruimen, koken... En dan is Suze ook nog eens ziek geweest in deze periode. Bijna 2 weken is ze wel aan het kwakkelen geweest. Verkouden, keelpijn, hoesten en dan dus ook snachts. Wat dan ook betekend dat ze bij ons in bed beland en dus eigenlijk bij mij. Want op de een of andere manier kruipt ze altijd strak tegen mij aan, waardoor ik als een soort van mummy blijf liggen en Stef alle ruimte heeft. Herkenbaar? Haha

Maargoed. De laatste bestraling week heb ik wel gewerkt. En meteen vond ik het plan technisch een ellende. Maar ook dat is, door de papa's en mama's enorm goed opgelost. 

En nu, nu zit het er al weer een weekje op. En hoop ik dat hij snel weer wat energie terug krijgt, zodat de verdeling in huis weer is zoals ie hoort. Samen zorgen voor Suze. 

Oja, pas in mei hebben we weer een scan en dus dan pas weten we of dit alles nut gehad heeft. Duimen jullie voor ons mee??