3 jaar geleden
Alsof het niet al erg genoeg was - Wat gebeurde er na de bevalling
Even een beetje terug in de tijd.. na de bevalling, het verlies van onze baby, het afscheid en de crematie was het allemaal nog niet over met de “ellende”, in hoeverre dit ooit over zal gaan natuurlijk. Hoe dan ook, ik kreeg nog een klap na. Mentaal ging het al niet zo best, maar daarboven op kwam het lichamelijke nog eens om de hoek kijken.
-2018-
Na de bevalling, had ik veel last van bloedverlies, omdat ik net bevallen was, was het logisch dat ik vloeide. Ik was ook direct erg druk, dus mijn lichaam had geen rust. Er moest ook zoveel geregeld en gedaan worden.
Ik had veel last van mijn buik, misselijk, had een afwezig en flauw gevoel, net of alles langs mij heen ging en daarbij verloor ik stolsels. Maar toch wist ik deze “klachten” geen plekje te geven, er was geen ruimte om ermee bezig te zijn of maar iets van aandacht te geven. Tuurlijk dacht ik wel “dit voelt anders als bij de vorige bevallingen”, maar dacht te gelijkertijd ook ”logisch dat ik mij flauw voel, ik verlies bloed en stolsels” of “nja dat misselijke gevoel hoort er vast gewoon bij, bij al het verdriet ook”, eigenlijk wuifde ik het achteraf maar gewoon weg.
De verloskundige hield het wel in de gate, maar bij lichamelijk onderzoek zagen zij niks vreemds naast het bloedverlies, wat nog mocht zo net na de bevalling. En daarbij was mijn baarmoeder weer mooi en netjes op zijn plaats, prima dus.
Ik ging door, met mijn kinderen verzorgen, dagelijks naar Féline, haar verzorgen, familie en vrienden ontvangen, nadenken over de crematie en ga zo maar door. Nadat de crematie “achter de rug was” en dus ruim 5 dagen na de bevalling bleef het bloedverlies aanhouden en zelfs erger worden. De stolsels die ik verloor werden groter en deden zelfs wat zeer, het zat mij niet lekker en heb contact gezocht met de verloskundige, check was goed, dus even aankijken, als ik nog een keer koorts, buikpijn of meer verlies kreeg moest ik direct bellen. Het werd niet meer maar ook niet minder, het weekend ging eroverheen en zondag verloor ik echt een enorme bloedprop, beetje vlees-achtig (vies he? maar het was echt zo).
“Toch nog een stukje placenta”
De verloskundige vond het nu ook wel wat lang duren en stuurde mij door naar de gynaecoloog. Maandag, 11 dagen na de bevalling, ging ik naar de gynaecoloog, eenmaal aangekomen en mijn verhaal aangehoord te hebben zei de gynaecoloog dat de placenta er zo mooi uit kwam (wat ook echt zo was!) en deze helemaal compleet was en het dus bijna “gek” was als dit achteraf niet het geval was. Er werd een onderzoek en echo uitgevoerd, bij de inwendige echo werd het gelijk duidelijk…. Nog een stukje placenta in mijn baarmoeder! En die moest eruit, onder narcose, gelukkig een dagopname, maar toch weer een hele aanslag op mijn lichaam.
Mijn baarmoeder is dus hard aan het werk het stukje placenta eruit te krijgen, vandaar dar ik dus af en toe echt lag te puffen in mijn bed alsof ik lichte weeën had. De gynaecoloog gaf aan de volgende ochtend mij gelijk te willen opereren. Ik was helemaal in tranen, ook omdat het dus echt even enorm tegen zat maar vooral omdat ik eigenlijk die dinsdag het as van ons dochtertje op konden gaan halen. Na dit uitgesproken te hebben gaf de gynaecoloog aan dat hij mij morgen niet wilde helpen, emotioneel was dit te zwaar en de afspraak verzetten om het as op te halen dat vond hij niet nodig. Daarom werd ik de woensdag geholpen, er kon alleen niks gepland worden dus moest ik mij woensdag om 9:30 melden op de polikliniek zodat ik daar een spoedplek kon krijgen...
Liefs Sharon
Woensdag zal ik het vervolg delen.. er gebeurde nog veel meer; alsof het niet al erg genoeg was...