Alsof het niet al erg genoeg was Deel 2

Maar toch kon ik ergens wel blij zijn voor deze mama’s met hun lieve kindjes, al zaten zij er vast ook niet voor hun kol. En ik genoot toch van mijn eigen eigenwijze jongen en grote zus die zo goed haar best op school aan het doen was. Zij werd opgehaald door opa en oma zodat ze niks hoefde te weten van deze ziekenhuis opname, `s middags zijn zij lekker de stad in gegaan en ’s avonds uiteten geweest bij de Mac Donalds en als kers op de taart mocht zo ook nog eens blijven logeren.

Het wachten duurde erg lang, pas om 11:00 was ik aan de beurt en werd er verteld dat ik moest gaan bloedprikken en mij mocht melden op de dagbehandeling. Samen met mij zat er al heel de tijd een vrouw te wachten, alleen, met oordopjes in wat muziek te luisteren, we lachte af en toe naar elkaar en waren achter elkaar aan de beurt.

Bij het bloedprikken gaf ik mijn 2 mannen een dikke knuffel en een kus en moest ik met pijn in mijn hart tegen een huilende Nathan zeggen dat mama echt snel terug zal komen. Gelukkig stuurde mijn vriend al snel een foto dat hij weer gestopt was met huilen.

- Zij zei; laat het maar snel voorbij zijn, maar zaten duidelijk beide voor iets totaal anders - 

Na het bloedprikken mocht ik plaatsnemen in de volle wachtkamer van de dagbehandeling. Na 5 minuten kwam daar de mevrouw ook zitten die ik al eerder de hele ochtend had gezien op de poli gynaecologie. Ze keek mij aan en we lachte weer, ik dacht laat ik eens iets zeggen en zei “toch ook doorgestuurd?”. “Ja” antwoordde ze “laat het maar snel voorbij zijn hoor, want voor mij was het helemaal niet de bedoeling, ben al over de 40 en een kind erbij is nu niet helemaal de bedoeling”

Oeps dat was even slikken, wij zaten hier dus duidelijk beide met een andere gedachtegang en een andere reden, hoe ga ik dit uitleggen? Maar ze vroeg toch waarom ik hier ook zat dus heb ik maar eerlijk geantwoord. De dame schrok hier zichtbaar van en verontschuldigde zich netjes. Ik gaf aan dat het niks uitmaakt, iedereen heeft zo zijn eigen redenen om iets wel of niet te doen, ik zal niet oordelen, maar uiteraard voelde ik wel een steekje pijn en verdriet. We wisselde nog wat uit en mij werd duidelijk dat dit een vrouw is met een goed hart en zij zeker een reden had waarom zij deze keuze voor haar zelf had gemaakt, al hoop ik natuurlijk stiekem dat ze toch de andere deur heeft gekozen als ik heen werd geroepen. Ik werd namelijk al snel binnen geroepen en kreeg een opname gesprek, ok kleding aan en mocht op bed liggen. Dit deed ik maar al te graag, want jemig wat was ik moe zeg. Ik luisterde wat muziek en kon ik zelf nog een beetje mijn ogen dichtdoen.

- Je bent een sterke vrouw -

Na een klein uurtje werd ik meegenomen naar ok, ik kreeg een infuus, allemaal dubbel checks en had een super super lieve verpleegkundige aan mijn bed staan, wat is zo een verpleegkundige toch waardevol. Zo zien andere mij mogelijk ook wel als ik mijn witte pak aan heb en aan het werk ben, maar nu, nu was ik even de patiënt en daar ging het echt niet lekker mee. Dat zag de verpleegkundige goed, zij regelde dan ook dat ik eerder voor de curettage mocht en dit kon ook op de planning, dus dat was erg fijn.

Ik werd op een koud bedje gelegd, mijn armen werden gespreid en het hele team stond om mij heen. De arts noemde mijn naam, geboorte datum, mijn voorgeschiedenis, eerdere OK’s gehad, geen schildklier, gebruikt medicatie, is 18 januari bevallen met 19 weken zwangerschap, toch? “Nee dokter met 23 weken”…. en daar lag ik dan verloren en alleen, met mijn armen vast, te huilen. Ik zag medelijden in de ogen van de arts en hij slikte zijn emotie weg. Gelukkig was die lieve verpleegkundige daar en heeft mij getroost alsof ik een klein kind was. “Laat het maar gaan” zeiden ze, “we gaan goed voor je zorgen, je bent een sterke vrouw”… En toen viel ik in slaap en ddt voelde goed, even weg van alles.

Liefs Sharon 

(Lichamelijk herstel na de curettage ging super, gelijk vloeide ik niet meer en was de vreemde pijn in mijn bui verdwenen)