Als moeder zijnde probeer je veel ballen hoog te houden, maar vergeet je, je eigen bal niet ?

Alle ballen hoog houden maar waar is die van jou zelf ? 

Als moeder zijnde cijfer je jezelf snel uit. Je geeft al je energie naar je kinderen en partner. De hele tijd proberen we die ballen omhoog te houden. Maar bij het hoog houden van deze ballen vergeten veel moeders de bal hoog te houden waarop jou eigen naam op staat. Nu de transitie van mijn vrouw is afgerond de drie kinderen naar school gaan besef ik steeds meer hoe vaak ik mijn eigen bal ben vergeten. Tijd om dat eens anders te gaan doen maar hoe doe je dat eigenlijk? 

In de jaren dat Erica in transitie was ging veel aandacht naar de transitie van haar, naar haar zelfvertrouwen en om die hoger te krijgen. De zoektocht naar haar als de vrouw die ze nu dan echt mag zijn. Haar depressie die ze tijdens de transitie onder vond. Een aantal jaren stond de transitie heel erg centraal in ons leven naast het ouderschap van onze kinderen. De zorg van kinderen neemt ook heel veel tijd en energie van jou in beslag. Iedere ouder kan dat denk ik wel beamen. Bij elke nieuwe fase van je kind moeten wij ouders weer opnieuw ontdekken en leren wat er bij deze fase komt kijken. Je wilt er alles aan doen om van elke fase iets moois te maken ook al zijn sommige fases nog zo pittig. Al je energie geef je, alles wat in je macht ligt wil je doen voor jou kind. elke ouder hoor ik regelmatig zeggen dat ze zich zelf hebben weg gecijferd omdat hun zoon of dochter nieuwe kleding nodig heeft of een sport wilt uitvoeren. Waardoor jij besloot dan maar niet dat avondje uit voor je zelf neemt of die nieuwe broek koopt die jezelf eigenlijk heel goed kan gebruiken. Of wanneer je kind wilt spelen met jou op het moment dat je eigenlijk half slapend op de bank zit. Maar omdat je kind dit zo lief vraagt sta je toch op en speel je mee. Kortom al je energie gaat naar je kinderen je partner en natuurlijk probeer je je huishouden op orde te houden of misschien zelfs een goeie werknemer te zijn en stop je ook daar nog je laatste energie in die je nog bezit. Zodra er tijd zou zijn voor jezelf kan je eigenlijk niets anders dan op die bank te ploffen om lekker die serie op te starten en dat tot me time te benoemen. Maar is dat echt me time? 

Ik ben zelf nu al een aantal jaren thuisblijfmoeder. Tristan onze tweede zoon was een paar maanden oud toen ik ontslag nam en besloot dat ik voorlopig thuisblijfmoeder zou zijn. Het inkomen na betalen van de opvang vonden we niet rendabel genoeg om op deze voet door te blijven gaan. Daarnaast ervaarde ik toen al steeds meer pijnklachten waardoor ik het werk naast het ouderschap en huishouden gauw te zwaar vond worden. Ik werd een minder leuke moeder hierdoor. Ik wist toen nog niet waar deze klachten vandaan kwamen. Pas jaren later kwam de diagnose fibromyalgie en chronisch te kort aan B12 wat deze klachten verklaarde. Voor de B12 te kort heb ik nu prikken maar voor fibromyalgie betekende het er mee leren leven. Maar er mee leren leven was iets waar ik totaal geen tijd voor had ik wuifde de diagnose en de uitspraak van de reumatoloog gewoon weg en deed alsof het er niet was. Ik moest immers gewoon door rug recht schouders naar achteren kiezen op elkaar en door gaan. Je bent moeder je hebt een partner je hebt een huishouden hoe kon je nu de tijd ervoor nemen om te ontdekken wat wel zou helpen bij mij en wat niet. Ik wilde mijn gezin ook helemaal niet belasten met mijn kwaaltjes. Daar hebben ze helemaal niets aan. En dat was precies het geen wat ik deed ik ging door met wat ik altijd al deed ik cijferde mezelf weg nam niet de tijd om te beseffen wat de fibromyalgie met mij deed en probeerde alle ballen omhoog te houden ondanks de gevolgen dat de pijn in mijn lijf beetje bij beetje meer werd ik steeds meer moeite kreeg met lopen minder kracht had in mijn polsen. Ik riep dan alleen nog maar tegen mezelf 'het is er niet ik heb geen pijn' en ging door. Al die ballen moesten immers hoog gehouden worden althans ik dacht dat ik alle ballen omhoog hield en weigerde er één te laten vallen maar ik vergat die van mij zelf. 

Pas nu, nu de transitie van Erica is afgerond en nu alle kinderen naar school gaan en ik (normaal wanneer we geen lock down hebben zoals nu) meer tijd begon te krijgen dat ik alleen thuis ben besef ik steeds meer hoe vaak ik mijn eigen bal ben vergeten en wat dat nu met mij doet. Nu besef ik ook steeds meer dat je niet altijd al die ballen omhoog hoeft te houden want dat kan niemand. Je mag ze best soms even neer leggen, sterker nog je moet ze soms even neer leggen zodat je je eigen bal kan oppakken. Maar dat oppakken lijkt moeilijker te zijn dan ik dacht. De ballen van de kinderen je partner en huishouden lijken veel minder zwaar in je hand dan je eigen bal. Deze bal voelt zwaar en zit vol gestopt met vragen en schuldgevoel. Mag ik nu wel even voor mezelf kiezen en het huishouden even laten vallen? Als ik een dagje besluit niet naar buiten te gaan met de kinderen omdat je zelf er liever even voor kiest om de kinderen boven te laten spelen om zelf even een boek te lezen dan komt die schuldgevoel omhoog. Wanneer je besluit een serie te kijken op het moment dat de kinderen op school zijn voel ik me daarna rot omdat ik eigenlijk nog zoveel had kunnen doen in het huishouden. Iets voor mijzelf kopen is ook al iets dat mij eigenlijk niet goed lukt waardoor ik van alles laat staan. Maar iets kopen voor de kinderen of voor mijn vrouw kopen lukt dan weer wel. Die bal omhoog houden met je eigen naam is zoveel zwaarder dan al die andere ballen bij elkaar. 

Toch moet ik het nu eens gaan doen. Want ik merk steeds meer dat ik helemaal niet lekker meer in mijn eigen vel zit. Na al die jaren heb ik steeds meer het gevoel uitgeblust te zijn. Sneller moe geen fit en soms het gevoel dat je minder en minder nodig bent.  Nu mijn vrouw uit haar depressie begint te komen haar weg heeft gevonden een leuke baan heeft en de transitie klaar is gaat zij ook steeds meer haar eigen gang. De kinderen worden beetje bij beetje zelfstandiger het kleine is er echt vanaf waardoor bepaalde zorgtaken niet meer nodig zijn. Komt bij mij het gevoel omhoog van en nu..? Nu er meer tijd is voor mij zelf kan ik bedenken wat ik echt graag wil maar wat is dat eigenlijk? Wat wil ik? Wat kan ik en wat is haalbaar voor mij? Zonder dat ik weer over mijn grenzen ga die ik opgelegd heb gekregen door de fibromyalgie. Want dat ik niet altijd maar door kan gaan en het weg kan blijven wuiven is me inmiddels wel duidelijk. Ik moet ten alle tijden ervoor zorgen dat ik een balans vind tussen rust en beweging. Alleen de strijd in mijn hoofd tussen kunnen en willen heb ik nog niet overwonnen. Het liefst wil ik heeeel veeel doen maar mijn lichaam geeft aan dat dat niet kan valt mij nog erg zwaar. Hierdoor blijf ik maar vast zitten in het stukje wat wil ik en wat kan ik. Een zoektocht die ik de komende tijd wil gaan ondernemen. Met de vraag hoe houd ik mijn eigen bal omhoog. Want het wordt wel eens tijd dat ik dat ga doen. Ik hoor veel  mensen zeggen tegen mij dat ik zo'n sterke vrouw ben. maar zo voel ik mij totaal niet en die kracht zou ik graag weer terug willen vinden.