Als mama geopereerd moet worden..

Ik had al een tijd last van de binnenkant van mijn lip, op een dag had ik zo veel pijn en kwam ik er achter dat mijn boven tanden in mijn onderlip stonden. Ik schrok hier van en ik heb meteen de tandarts gebeld. Zij verwees mij door naar de orthodontist want zij kon niets voor mij betekenen. Ik baalde enorm want ik had rond mijn twaalfde al een beugel gehad en ik had geen zin om weer dat traject in te gaan.

Ik ben op intake gegaan bij de orthodontist waar ik destijds ook onder behandeling was. Tijdens de intake was ik zwanger waardoor we geen traject in konden gaan, we moesten namelijk foto's maken en die konden schadelijk zijn voor het kindje. Even later heb ik helaas een miskraam gekregen en kon het traject toch opgestart worden. 

Het was overduidelijk dat ik een onderbeet had in mijn onderkaak. Dit houdt in dat mijn onderkaak te ver naar achteren staat. Destijds was dit ook al zo, er is toen gesproken over een kaakoperatie, maar de onderbeet was toen zo minimaal dat het zou gaan om een cosmetische ingreep. Het is een hele heftige operatie dus ik heb er toen voor gekozen om deze operatie niet uit te laten voeren. Op de foto's van nu was goed te zien dat mijn kaak nog erger naar achteren is gaan staan waardoor mijn ondertanden in mijn gehemelte zaten en mijn boven tanden in mijn lip, en dit deed echt veel pijn! 

We zijn het traject opgestart en omdat het om een medische noodzaak ging zou de zorgverzekeraar alles vergoeden (hier moesten we wel eerst nog een bezwaar brief voor schrijven aangezien ze het eerst hadden afgewezen). Ik zou eerst ongeveer 1,5 jaar weer een beugel moeten en daarna zou de kaakoperatie uitgevoerd worden, na de operatie zou ik nog ongeveer een half jaar de beugel moeten dragen.

Ondertussen ben ik zwanger geraakt van Acie Lou. Hierdoor hebben we de operatie wat uitgesteld. Het is een zware operatie en ik vond het niet fijn dat ik onder het mes ging als zij nog zo klein zou zijn en daarnaast dacht ik dat mijn werkgever ook niet heel gelukkig zou worden als ik na mijn zwangerschapsverlof er weer snel uit zou liggen. Roy zou ook zorgverlof op moeten nemen om voor Acie Lou en mij te moeten zorgen, in goed overleg met zijn en mijn werkgever kwam de maand februari het beste uit. 

Een maand van te voren kreeg ik door dat donderdag 13 februari de operatie gepland stond. We konden regelen dat Roy 2 weken thuis zou zijn en we hadden afgesproken dat Acie Lou gewoon naar de opvang en naar haar opa's en oma's zou gaan, de week zou dus gewoon hetzelfde lopen als normaal. 

De nachten voor de operatie droomde ik steeds dat de operatie niet door zou gaan. Alles was geregeld en ik dacht, je zal dadelijk zien dat het dan opeens niet door gaat. 

Eindelijk was het dan zo ver. Om 09.25 uur moest ik mij melden. We hadden geregeld dat Acie Lou bij haar opa kon blijven zodat Roy met mij mee naar het ziekenhuis kon. Als het nodig was zou opa haar bij ons op bed leggen, we hadden geen idee hoelang het zou duren en ik vond het fijn als Roy in het ziekenhuis zou zijn na de operatie.

Helaas liep het uit en rond 13.00 uur werd ik eindelijk opgeroepen, het ging beginnen! Ik mocht mij omkleden en ik kreeg een prachtig operatie jasje aan. Roy mocht nog een stukje meelopen en toen moesten we afscheid nemen. Ik was niet heel erg zenuwachtig, meer gezonde spanning. 

De operatie is heel vlekkeloos verlopen, ik viel snel in slaap en was ook snel weer wakker. Roy was inmiddels gebeld door het ziekenhuis en even later mocht ik naar de afdeling 'kort verblijf' om bij te komen, ik moest minimaal één nacht blijven. Roy kwam binnen samen met Acie Lou en haar opa. Ik wist niet dat Acie Lou zou komen dus ik was natuurlijk super blij. Ik was heel bang dat Acie Lou bang zou zijn omdat mijn gezicht erg opgezwollen zou zijn, maar het werd meteen duidelijk dat kindjes hier niet naar kijken, ze zag alleen maar haar eigen mama. 

De volgende dag moest ik op controle komen bij de arts en hier werd mij verteld dat ik 3 weken niet mocht tillen en bukken, dit was een flinke tegenslag want zo kwam er nog meer zorgen te liggen bij Roy. Ook voor de 3de week moesten we van alles gaan regelen omdat Roy dan weer aan het werk zou zijn en ik zou dan mijn laatste week thuis zijn. We moesten een planning maken, wie zou haar naar de opvang brengen, kan oma haar misschien bij ons thuis ophalen, wie wil er bijspringen op mama dag? Gelukkig kregen we dit snel rond door lieve familie en vrienden. Wat fijn dat je dan een groep lieve mensen om je heen hebt staan die meteen met je meedenken en willen bijspringen. 

Inmiddels is het dag 5 na de operatie. Vanmorgen ben ik op controle in het ziekenhuis geweest en alles ziet er goed uit. We hadden nu controle bij een andere arts en die gaf aan dat ik gewoon mocht tillen en bukken, we zijn hier super blij mee, dit scheelt erg veel voor Roy. Natuurlijk moeten we wel uitkijken dat Acie Lou niet te hard tegen mijn kaak aan komt want dan zou de kaak zich kunnen verplaatsen.

De operatie en de dagen er na zijn tot nu toe erg meegevallen. Ik had mezelf voorbereid op heel erg veel pijn, maar met de medicatie is het prima te doen. Rond dag 3 kreeg ik last van flinke spierpijn in mijn kaken en is mijn kaak en hals blauw/groen geworden. Natuurlijk is mijn gezicht nog steeds erg opgezet maar dit wordt iedere dag minder. Het praten gaat moeizaam en aan het einde van de dag merk ik het als ik te veel heb gepraat. Ik moet 6 weken vloeibaar eten en ook dit valt mij best mee. Er is best veel eten wat je vloeibaar kan eten, hachee, aardappelpuree, ragout, gekookt eitje, fruit, groenten. Maar natuurlijk echt lekker eten wordt lastig zoals een lekker frietje of een goed stukje biefstuk ;-). 

We hebben het geluk dat we het zo goed konden regelen rondom Acie Lou door onze lieve vrienden en familie. We vonden het belangrijk om haar zo goed als mogelijk in haar ritme te houden, dus ze gaat gewoon naar de opvang en naar de opa's en oma's net als iedere andere week. Hierdoor veranderd er voor haar zo min mogelijk en blijft het normale leven doorlopen. Ik ben heel blij dat zij er weinig van mee krijgt en mij nog steeds ziet als haar mama.

(Foto gemaakt door @Lisamccaguestudio )