Als je moederdag liever over zou slaan.

Hoewel moederdag voor heel veel vrouwen een topdag is met zelfgemaakte cadeaus, ontbijt op bed en ingestudeerde liedjes, is het voor sommige vrouwen ook een verdrietige dag.

Er zijn moeders die hun kinderen moeten missen. Van wie hun kind uit huis geplaatst is. Of overleden. Vrouwen die terugdenken aan hun miskraam. Vrouwen met een sterke kinderwens. Bonusmoeders. Pleegmoeders.

Voor mij is er veel veranderd in één jaar.

Zeven kinderen, drie noemen me mama. Eén waarvan ik mama ben, zes voor wie ik mama ben.

Ik ging gisteren onze peuters van de opvang halen. Beide maakten een cadeautje voor moederdag en beide kwamen op me afgerend met hun zelfgemaakte bord met verfspatten. Allebei onder luid “mama” geroep met trotse koppies. Op die momenten breekt mijn hart.

Eén droeg ik in mijn buik, beide draag ik in mijn hart.

Eén van de gezinshuiskinderen kwam trots vertellen dat ‘ie een cadeautje voor mij had gemaakt op school. De ander maakte ook een cadeau: “maar die is niet voor jou. Dit is voor mijn échte mama”.

En ook dat is ok.

Ik ben nog nooit zoveel veroordeeld als toen ik bonusmoeder werd voor twee kinderen. Er werd toen vaak tegen me gezegd: “je moet niet denken dat jij de moeder bent”. En hoewel dat waar is, zorg je wel voor ze álsof het je eigen kinderen zijn.

Pas als je ineens twee kinderen van 2 en 5 in je leven krijgt, snap je wat het is om voor andermans kind te zorgen. Dat het niet je eigen kind is doet namelijk niets af aan de liefde, tijd en aandacht die je geeft.

Dit is voor alle moeders die moeder zijn zonder een kind te hebben gebaard.

Voor de vrouwen die zich buitengesloten voelen als het gaat over moederschap.

Ik weet hoe jij je voelt.

Moeder zijn komt in vele vormen.

Voor al die moeders die geen moeder zijn maar wel onvoorwaardelijk liefde geven aan de kinderen van een ander: je doet het fantastisch 🧡