Als je je vader ineens niet meer om je heen hebt.

Ik las een artikel over het rouwen van jonge kinderen. 

Ik was precies 6 jaar oud toen ik mijn vader verloor. Typisch is dat ik nog weet hoe het die avond gegaan is.. ook al was ik pas 6.

De deurbel ging, mijn opa en oma waren op visite en mijn moeder was even naar de supermarkt om snel iets te halen. Het waren twee politieagenten , gek vond ik dat. Er werd gevraagd hoe oud ik was en erna werd er gezegd dat ik het beste even naar boven kon gaan. Uiteraard voel je als je jong bent ook al dingen aan en ik ben stiekem op de trap gaan zitten.. Wat er werd gezegd verstond ik niet maar wel hoorde ik dat mijn oma flink overstuur was. Toen mijn moeder weer terugkwam van de supermarkt zagen ze mij niet zitten op de trap..en zo hoorde ik in de gang op de trap dat mijn vader overleden was. Hij had een auto ongeluk gehad. 

En dan? dit was in 1994 en de begeleiding toen was er niet zoals het er nu wel is. Ik las ergens dat je als kind zijnde in delen rouwt, je bent verdrietig maar kan het volgende moment zo weer lekker gaan spelen. Fijn dat dit zo is, maar wat ik heb geleerd is dat de klap van het niet verwerken ooit op je pad komt. Bij mij was dit soms een periode, maar in 2016/2017 heb ik een paar maanden echt wel een gigantische dip gehad,  zelfs zo diep dat het me allemaal eigenlijk niet meer uitmaakte of ik er nou wel of niet zou zijn. Ik sloot mezelf af voor de buitenwereld.

Ik was op zoek naar mezelf , wist niet wie ik nou eigenlijk was en ik miste een deel van mij. Ik heb er toen hulp bij gehad en heb heel veel geleerd over mezelf. Ik heb ook geleerd een paar stapjes terug te doen. Ik was altijd bang om mensen te verliezen en wilde er altijd voor iedereen die ik lief had zijn. 

Ik was altijd heel attent : stuurde kaartjes , bloemen, cadeautjes , berichtjes hoe het ging maar ik merkte dat ik dat vooral deed om me niet te hoeven focussen op mezelf en omdat ik zo graag onmisbaar wilde zijn. Nu heb ik geleerd dat het leuk is om af en toe te doen maar niet om mensen in mijn leven te houden, zo werkt dat niet. Mogen mensen mij wel om wie ik ben : mooi! Mocht het niet zo zijn: ook prima. Ik ben verre van perfect. En gevoelig blijf ik toch wel, maar ik heb geleerd niet meer alles over te willen nemen van een ander. Nouja, willen..ik kan het niet al zou ik willen dus het is nutteloos. 

In 2018 werd onze dochter geboren, ook weer een mijlpaal waarbij je je vader dan mist. Het bracht ook allerlei angsten met zich mee, dat doet het moederschap sowieso al natuurlijk. Het heeft er wel voor gezorgd dat we gelijk hebben vast gelegd waar Ivy heen gaat als er iets met ons mocht gebeuren, Ik weet niet of we er zo bewust mee bezig waren geweest als mijn vader er nog wel was geweest.

Overigens is dat de moeilijkste keuze ooit : wat is de beste optie voor jou kind ? Qua iefde , hun leeftijd, kunnen ze het financieel aan, kunnen ze een goede toekomst bieden ? Qua normen en waarden, en vertrouwde omgeving. Zijn ze een rode draad in ons leven? En heb je iemand gevonden : zien ze het dan wel zitten ? Moeilijk!! 

Ik weet zeker dat mijn vader trots meekijkt vanaf zijn wolk naar zijn kleindochter. En ik? Ik zal mijn meisje(s) altijd blijven vertellen over opa Frankie. (L) En ik , ik blijf altijd een deel van hem.