Als je grootste wens je langzaamaan een nachtmerrie wordt

Na de laatste blog heb ik ook op social media even mijn twijfels gedeeld en er nog eens over gepraat met mijn man. Uiteindelijk de keus gemaakt en we gaan voor een tweede.

Vorige maand dacht ik over tijd te zijn (had daarvoor een cyclus van 28 dagen) en had ook symptomen en gelijk getest. Helaas negatief. Dus dacht ik, dan maar 2 dagen later opnieuw.

Maar opnieuw was de test negatief :(

Dan maar naar de huisarts voor bloedafname, maar helaas ook hier kreeg ik geen goed nieuws van terug en een dag later (na 32 dagen) werd ik ongesteld.

Gelukkig mezelf kunnen herpakken en zijn we er weer vol voor gegaan, met ovulatietesten en alles.

De dagen leken wel jaren te duren en toen was ik voorbij de 32 dagen!

Nog een tergend lange dag gewacht en vanmorgen getest....

Negatief

Het huilen staat me nader als het lachen nu en weet gewoon niet meer wat ik moet. Ik wordt er moedeloos van! Zucht. Ik weet nog dat ik de serie van 'Niets liever dan een kind heb gekeken". Ik vond het interessant maar ergens ook onwerkelijk om zó ver te gaan voor het verwezenlijken van een kinderwens, tot nu. 

Nu begrijp ik het helemaal. Het lijkt wel of mijn hele leven maar om één ding draait en ik kan er bij niemand mee terecht. Mijn man is er heel nuchter over en zegt dat het vanzelf goed komt. Alleen zo voelt het voor mij niet.

Ik word er onzeker van en ga twijfelen of ik niet te lang heb gewacht. Ben ik nog wel vruchtbaar? Is ons nog wel een kindje gegund? Ik vraag het me steeds meer af...