Als je geduld moet hebben..

In mijn vorige stuk schreef ik de weg die we inmiddels hebben afgelegd om zwanger te worden van een tweede kindje... 

Zoals ik in mijn vorige stuk vertelde. Vond het ziekenhuis dat ze ons eerder niet verder gingen helpen, maar dat we nog maar een jaar moeten proberen. 

Inmiddels zijn we al een halfjaar verder hierin. 

Een halfjaar waarin het pijnlijker wordt om te menstrueren. Waarin het pijnlijker wordt als mensen vragen of het niet eens tijd voor een tweede wordt... waarin het moeilijk wordt om oprecht blij te zijn voor mensen die hun derde of vierde kindje verwachten. Zeker als hun jongste nog jonger is dan mijn dochter.

Tuurlijk gun ik het iedereen.. maar ik gun het ons ook zo. 

Een jaar terug vond ik nog van mezelf dat ik niet mocht piekeren en zeuren. Ik had immers al 1 kind. Dat is voor zovelen al niet weggelegd. Ik moet blij zijn met wat ik heb. 

Maar inmiddels brand het me in.. het is mijn/onze grootste wens. Mijn man kan er rustiger onder blijven dan ik..maar ik denk er meerdere keren per dag aan. Ik ben oprecht verdrietig als ik ongesteld ben. Ik google me suf naar mogelijke oorzaken en bijbehorende oplossingen. Ik wordt moe van het verplicht vrijen want stel dat mn eisprong iets eerder is.. of later..? Ik twijfel 50 keer per maand aan dingen als; oeh zijn mn borsten gevoeliger? Ben ik misselijk? Voel ik me anders? Voel ik iets? Zou het raak zijn? 

Kortom ik maak mezelf gek van onzekerheid.. gek met alles. En als ik rationeel denk. Weet ik dat het nergens op slaat. Ik wil mezelf een schop onder mijn kont geven en tegen mezelf zeggen dat ik blij moet zijn met wat ik heb. Dat ik tevreden moet zijn met 1. Dat ik met mijn diepe gevoelens, mensen die überhaupt geen 1 kind hebben mogen krijgen tekort doe. 

En toch kan ik mijn gevoel niet uitzetten. Toch kan ik het niet laten rusten.. toch blijf ik me suf googelen. 

En daarom heb ik een maansteen armbandje besteld (google maar eens..) en ga ik aan de tarwekiemolie (google ook maar eens). Puur omdat ik niet nog een halfjaar als een niksnut wil wachten, omdat het ziekenhuis me (nog) niet verder wil helpen. Ik heb het gevoel dat ik met de maansteentjes en de olie iets doe. Iets in de hand heb. 

Laat een reactie achter als je in dezelfde situatie zit.. of als jij ervaringen hebt met maansteen of tarwekiemolie. 

Of als jij ook bij een fertiliteitsarts bent geweest.. en wel nog andere onderzoeken kreeg.. 

Laat van je horen.. want ik heb dit niet met vrienden/familie besproken. Maar ik merk dat ik er wel (misschien op deze manier?) over moet praten...