Als ik later toch eens groot ben...

34 Jaar en een maand van mijn leven zijn verstreken als ik mijzelf er tijdens het lezen van een recept op betrap dat ik geen idee heb wat het verschil is tussen "haricots verts" en "sperziebonen" (en dat ik vreemd genoeg totaal niet de behoefte voel dit uit te zoeken). Ik mik de sperziebonen in de pan met water in de overtuiging dat ze vast hetzelfde smaken als de bedoelde haricots. Even voel ik mij een schijn-volwassene, een wanna-be. Maar al snel trekt ik de conclusie dat we waarschijnlijk allemaal maar wat doen.

Als kind was "groot zijn" zoals de volwassenen toch wel het hoogst haalbare, het liefst in combinatie met een zeemeerminnenstaart of op zijn minst een eenhoorn met een eigen stalletje in de tuin. "Als ik later toch eens groot ben..." Ergens in het proces van opgroeien neem je genoegen met 'volwassen worden', wat dat dan ook precies mag zijn. Als je maar alles mag doen wat je wilt, wanneer je maar wilt. Net als 'de groten'. Helaas blijkt constante toegang tot chips, pizza's en frisdrank en volledige vrijheid in bedtijd al snel overrated. Ergens in de tijd tussen voor het eerst volledige vrijheid en je eerste kind lijkt het nog mee te vallen. Je mág aanrommelen. Een kater is overkomelijk, opruimen valt eigenlijk wel mee zolang je alleen last hebt van je eigen rommeltje en als je dan toch tegen beter weten in een tiende paar sneakers koopt, leef je wel een weekje op brood en macaroni met...macaroni.  Volwassen worden lijkt redelijk op het walhalla dat je je voorstelde. 

Maar met de verantwoordelijkheden nemen toch ook de verwachtingen toe. Bij een huisje horen rekeningen en onderhoud (met ook weer rekeningen), hogere rekeningen vereisen een wat serieuzere baan, een relatie vergt ook wat energie en vriendschappen blijken niet vanzelfsprekend. Als je ook maar een greintje perfectionisme in je hebt, gaat de lat vanaf dit punt steeds een stukje omhoog. Dat volwassen zijn blijkt toch wat haken en ogen te hebben. Gelukkig heb je daar nog alle tijd voor. Dit is de oefenfase. 

En dan is er de eerste zwangerschap. Zorgen waarvan je het bestaan niet kende, behoren opeens tot je basis-pakket van emoties. "Hoe moet ik jou nou leren wat de beste weg naar huis is, als ik zelf niet eens weet hoe ik lopen moet" omschrijft het voor mijn gevoel heel treffend. Ondertussen bereid je je misschien wel voor op het ouderschap door wat scroll-tijd op Insta of Facebook. Even door de ramen spieken bij andere gezinnen. Maar dan wel wanneer het hen uitkomt. Ouderschap lijkt bijzonder goed te combineren met alles onder controle hebben. Verzorgde ouders, lachende kindjes, woonkamers waar de VT-wonen cameracrew zo binnen kan lopen voor een uitgebreide reportage; de lat ligt opeens heel hoog, al heb je dit waarschijnlijk niet eens door. Je komt tot de conclusie dat dat ouderschap helemaal goed gaat komen; geen vuiltje aan de lucht; you've got this! Als zij het immers kunnen...

Een aantal maanden later sta je in de babykamer, een huilende baby radeloos te kalmeren, met wallen die het gebrek aan slaap enthousiast verraden, met her en der een gemiste spuugvlek in je shirt en met tegelijkertijd een onverklaarbare hoeveelheid liefde voor je uk. Als we een paar jaar doorspoelen blijkt doorslapen een luxe. Volledige vrijheid in bedtijd achterhaald. Een schuldgevoel bij het opentrekken van de zak chips. Een reep chocolade wegsnoepen een heel nieuw level van verstoppertje spelen, omdat er anders een paar schattige ogen je het snoep uit de handen kijken. Dít is volwassen zijn. Het moment dat je je beseft dat je eigenlijk nog steeds kinderlijk weinig van het leven begrijpt en het liefst weer in de schoenen van die kleine uk zou staan. Nu ik later groot ben, blijk ik nog steeds klein.