Als het hartje niet blijkt te kloppen😥

25 mei 2020

Vandaag een spannende dag. De eerste echo waar we zo naar uit keken. Jax doet het middagslaapje bij oma zodat wij samen naar de echo kunnen gaan. Half 3 stond hij gepland, ik haal don op vanuit huis en rijden er samen heen. Ik heb een vreemd gevoel, ik ben niet heel enthousiast om naar de verloskundige te gaan, heb eerder een gevoel dat ik liever niet dan wel wil.

In de verloskundigepraktijk bekijken we samen de foto's van de babytjes die aan de muur hangen. Don zegt nog het is een mooi beroep, maar kan ook heel verdrietig zijn. Verder hangen er posters met zwangerschapsyoga, ik heb me voorgenomen om deze zwangerschap wel iets qua sport of iets dergelijks te doen.

Het is inmiddels 14.40 en mijn spanning neemt steeds meer toe. Dan loopt er een stel heel blij de kamer uit met uitgeprinte echo's in hun handen. 10 minuten later worden wij binnen geroepen het is de verloskundige die ook aanwezig was bij Jax zijn bevalling. Super enthousaist verteld ze dat ze blij is dat we weer zwanger zijn en dat ik het zo goed deed bij de bevalling. Ze kon zich dit nog goed herinneren omdat het haar eerste bevalling was na haar eigen zwangerschapsverlof.

Het is eindelijk tijd voor de echo, wanneer ze de kop van de echo erop wil zetten vallen er wat spullen om. " loop ik zo hard dat alle spullen omvallen lacht ze nog"

Daarna gebeurd dit nogmaals terwijl er geen aanleiding voor is. Na 3 keer kijken don en ik vol spanning naar het scherm, ik kan wel overgeven zo zenuwachtig ben ik.

Het gezicht van de verloskundige spreekt boekdelen. Ze duwt wat harder en kijkt en draait met de echo kop. Ze heeft een staal gezicht en zie aan haar dat het niet goed is, ik voel dat het niet goed is.

En dan zegt ze het : ik heb helaas geen goed nieuws voor jullie en is geen hartactie te zien.

De moed zakt ons in de schoenen Ze vraagt wanneer ik een positieve test had, dit was 19 april. Dit klopt niet met wat er op het scherm te zien, dit is meer passend bij 6 weken.Ze maakt nog een inwendige echo en hierop ook geen hart actie te zien.

Het enige wat ik kan zeggen is oke… oké….

Ik barst in tranen uit en kleed me weer aan.

De verloskundige verteld het een en ander over hoe verder na de ontdekte miskraam.

Ze geeft een folder mee en wenst ons veel sterkte.

We lopen de praktijk uit en ik moet zo hard huilen ik kan niet meer stoppen.

We rijden naar huis om even bij te komen en rijden daarna naar mijn moeder.

Ook daar is iedereen heel verdrietig.

Het is echt een zwarte dag in ons leven. Hij of zij was zo welkom we konden niet wachten tot het kerst was om onze engel te ontmoeten.

Helaas mocht dit niet zo zijn het voelt zo dubbel allemaal.

29 mei 2020

Afspraak bij de gynaecoloog samen met don.

We wilden tot deze dag afwachten en als het nog niet vanzelf zou komen dan wou ik misoprostol krijgen dat de miskraam opwekt. Tijdens het wachten hebben we nog gelachen, gelukkig kunnen we dit allebei nog.

Ze maakt nogmaals een inwendige echo en ziet dat onze frummie er nog zit.

Ze geeft uitleg en we rijden weer naar huis.

In de avond neem ik het eerste tabletje in om de baarmoedermond week te maken.

30 mei 2020

We hebben deze dag lekker rustig aan gedaan. Me ouders en broertje blijven gezellig BBQ'en. Rond 18.00 krijg ik kramp en stop met eten en ga naar het toilet toe. In kijk naar beneden en zie een slijmerige substantie. Het is begonnen…. Ik roep don en loop daarna mee naar beneden om nog wat te eten. Na een kwartier krijg ik weer kramp dit keer wat heviger. Ik ga naar boven en ga douchen dit voelt zo fijn als je kramp hebt. Het bloeden begint steeds meer toe te nemen evenals de kramp. Na een halfuur ga ik de douche uit en ga ik in bed liggen.

Ze zeggen dat het voelt als hevige menstruatiekramp, nou geloof me het zijn lichte weeën. Me ouders komen gedag zeggen en na een kwartier krijg ik echt zo'n kramp en ren/strompel ik naar het toilet en roep don. Don is net jax op bed aan het leggen en moet alles tegelijk doen.

Er liggen enorme stolsels in het toilet niet normaal.. op een gegeven moment zie ik duidelijk dat dit een klompje cellen waar ons kindje in zit.

Zo onwerkelijk maar ook opgelucht dat het voorbij is hoe raar dit ook klinkt.

Samen hebben we het begraven in de tuin

Lief kind je was zo gewenst we hadden al hele plannen en dromen met je.

Helaas is deze droom uiteen gespat en is onze droom niet in vervulling gegaan. Ergens is ons, jou en je papa en mama een hoop verdriet gespaard gebleven want als je wel was blijven leven was je misschien heel ziek geweest en had je niet lang bij papa en mama op de wereld gebleven.