Als de dag van gisteren, laatste deel

Ik sprak af met Jeroen, ik voelde me verplicht, hij had niemand anders. We spraken af bij een waterplas vlak bij ons in de buurt. Ik zag hem al zitten op een bankje, starende over het water. Weer die kriebels, hoe schakel je die toch uit. 

"Nou hier ben ik dan" , zei ik op een blije toon. Maar bij Jeroen kon er geen lachje af. Hij begon meteen te vertellen. " Het begint weer van voor af aan, ze is niet veranderd". Ik ga niet weer verhuizen, dat lost niets op, dat is toch niet eerlijk voor de kinderen, wat moet ik nou Margriet?" 

Ik begreep er weinig van maar je werd rustig en begon te vertellen over Sanne. Jullie waren zo verliefd geweest, alles was zo snel gegaan, samenwonen, kinderen, het hele plaatje. Pas na de geboorte van jullie eerste kind kwam er een andere kant van Sanne naar boven. "Misschien zat het er al die tijd al, maar ik zag het niet". Sanne was extreem jaloers, ze wantrouwde elke vrouw waar je mee in contact was. "Niets heb ik gedaan om haar jaloerse gedrag te verklaren". Ik geloofde dat meteen, je was altijd zo trouw als een hond. Ik vroeg je wat er was gebeurd en waarom verhuizen. Sanne had het blijkbaar op één vrouw het meest gericht. Dat was een collega van je. Er was enorm veel gebeurd, van je telefoon na lezen tot het stalken van die vrouw. Jullie zijn verhuisd om het huwelijk te redden, maar alles was weer van voor af aan begonnen, en dit keer was ik het slachtoffer.

'Hebben jullie hulp gehad?" Relatietherapie"?

Dat was allemaal niet nodig, zolang ze die vrouw maar niet meer zou zien. "Gaat dit nog goed komen Margriet?" 

Wat moest ik nou antwoorden, ergens wilde ik schreeuwen ga bij haar weg, ze is niet goed. Maar zo simpel is het niet, zeker niet met kinderen. "Wat wil jij Jeroen?". 

Een diepe zucht, misschien dan toch therapie, wat moesten ze anders. Ik zag de verslagenheid in je ogen, maar ook je liefde voor haar. Ik pakte je vast, en je sloeg je armen om me heen, mijn lichaam begon te tintelen. Je drukte me dichter tegen je aan. We keken mekaar aan, en even raakte jou mond de mijne. 

Je schrok van jezelf en nog voor het een echte zoen zou worden drukte je me weg. "Sorry, dit was niet de bedoeling" zei je. "Het voelt zo vertrouwd, daarom denk ik dat" ... je stopte met praten. "Sanne?" 

Als in een slechte film draaide ik me langzaam om, en dacht ik dat mijn hart het zou begeven. Daar stond ze rood aangelopen, waarschijnlijk had ze ons al die tijd al in de gaten gehouden. Ze rende weg, en jij ging er achteraan. 

Ik zat daar alleen op het bankje, het was doodstil, stilte voor de storm bedacht ik me. Ik durfde niet meer op te staan. Ik wist dat Sanne naar Daan zou gaan, misschien niet vandaag, maar ergens deze week. Ik moest het je vertellen, en dat maakte me doodsbang.

Ik besloot het Daan dezelfde avond te vertellen. Ik had nog een berichtje van Jeroen gehad, dat hij geen contact meer met me kon hebben. Hij wilde zijn huwelijk redden en dat betekende dat er ook geen hallo meer vanaf zou kunnen. Ik vond het best. Ineens was dat het laatste waar ik mij druk om kon maken. Pas nu ik zo dichtbij het verliezen van alles wat me lief is was, drong het tot me door dat ik dat helemaal niet wilde.

"Zou je me het ooit vergeven?" Je hebt een tas met spullen gepakt en naar je ouders gegaan. Alles wat je zei klopte. Ik had meteen wat moeten zeggen, ik had je moeten vertrouwen, ik moest eens volwassen worden en problemen aangaan en oplossen, dan weg rennen. "Je leeft in een fantasiewereld Margriet, waar alles mooi en prachtig is, waar geen sleur in een relatie bestaat, waar er geen problemen zijn". "Al die tijd heb je nooit bedacht dat je Jeroen toen ook belazerd hebt". "Blijkbaar was je met hem toen ook niet gelukkig". "Dus hoezo vertrouwd, als de dag van gisteren, je filtert alleen het leuke eruit".

In alles had je gelijk Daan, dat blijkt wel hoe goed je me kent. Het was ook niet de zoen, of de gevoelens die ik had, die je kwetste, maar het feit dat ik je niets gezegd had, dat was het ergste. "We hadden alles kunnen overwinnen". Maar nu was je daar niet meer zeker van. We waren de laatste jaren weer meer vrienden geworden dan partners. We leefde door het werk en kinderen langs mekaar op. We deden weinig echt samen, dat was er allemaal ingeslopen.

De volgende dag zat ik met de kinderen op bed, ik wilde niet meer uit bed komen. De tv stond aan en de tranen stroomde langs mijn wangen. Ik melde me ziek, en samen met de kinderen hield ik pyjama dag. Pas na twee dagen zwelgen in zelfmedelij en niemand gesproken te hebben besloot ik te gaan vechten. Je bent het waard om voor te vechten Daan.

Er is een hoop gebeurd in de tussentijd, en makkelijk was het niet te noemen. Gelukkig koos Daan ook voor ons, en voor ons gezin. Wanneer je het vertrouwen van iemand breekt, dan komt dat nooit meer helemaal goed, het laat littekens achter. Toch moet je verder en niet in het verleden blijven hangen, dat kan namelijk funest zijn.

En Jeroen? Die is weer verhuisd, maar wel in de buurt, ze moesten een groter huis want nummer drie kwam eraan, hoorde ik van iemand anders. In het dorp zal ik hem of zijn vrouw niet snel meer tegen komen, en daar ben ik stiekem wel blij om.