Als de ander maar gelukkig is

Onlangs werd mij gevraagd wat mij nou écht gelukkig zou maken. Of ik 5 dingen kon opnoemen waardoor ik mij maximaal geliefd zou voelen.

Mijn hersenen haperden: gelukkig? 5 dingen? maximaal geliefd?!

En dan heb ik niet eens over het uit eten gaan met vrienden, op vakantie gaan of een echt goed boek lezen. Nee het gaat hier om 5 dingen die iemand anders voor jou zou kunnen doen waardoor jij echt intens gelukkig zou worden.

Probeer maar eens. Moeilijk he?

Ik kom uit een cultuur waar behoeftes niet belangrijk zijn, emoties niet mee mogen doen en waar de ander altijd voorop staat. Emoties ken ik niet, nou ja laat ik het anders formuleren. Ik weet wat emoties zijn, maar ik voel en toon ze niet. Want wie emoties toont is zwak. Dit is wat mij van jongs af aan werd geleerd. Dus schakelde ik mijn emoties uit. Geen emoties is ook geen pijn. Maar ondanks het uitschakelen van emoties was er ergens diep van binnen toch het verlangen om erkent te worden. Om gewaardeerd te worden. Het verlangen om bepaalde behoeftes te hebben. Bepaalde behoeftes inderdaad, want wat zijn concreet nou mijn behoeftes? Hoe is het in hemelsnaam mogelijk om toe te geven aan je behoeftes als het verlangen hiernaar –in je vroegere jeugd- nooit is gevormd?

Snap je het nog? De ervaringen in onze jeugd zijn als het ware onze blauwdrukken van hoe wij ons verder ontwikkelen.

Mijn leven lang draait het om “als de ander maar gelukkig is”. Of het nou om mijn partner gaat, mijn zoontje, vrienden of familie. Als de ander maar gelukkig is. Ja, en ik dan? Nee, shut up! Als de ander maar gelukkig is, daar draait het om. En tuurlijk is het niet erg als je eens een keer iets voor een ander doet, maar wanneer dit gedrag systematisch wordt, wordt het uiteindelijk een probleem. Het wordt een probleem omdat je op deze manier je eigen emotionele behoeftes ontkent.

Voorbeeld: stel je hebt een rotdag achter de rug, de kinderen moeten naar bed en deze zijn nog rottiger dan ever. Je partner heeft toevallig ook een rotdag achter de rug.. druk op werk blablabla. Maar hoe fijn zou het zijn als hij zou zeggen “joh, zal ik het even van je overnemen? Ik doe de kinderen wel”. Heerlijk is dat toch?! Wat wij dan eigenlijk willen, of wat wij dan eigenlijk vragen van onze partner is “ben jij voor mij?” “kan ik op je rekenen” en “wil jij mij helpen en samen met mij dit doen?”. Want niks fijners dan wanneer je partner dit zegt en jou het gevoel geef dat je er toe doet en dat hij je ziet. Maar wat gaan wij juist doen? “Nee joh, ik doe het wel. Ga jij maar zitten want jij hebt het ook al zo druk gehad op het werk”. Inderdaad, als de ander maar gelukkig is.