Als alles je teveel wordt.

In mijn laatste post schrijf ik over mijn diagnose en de mogelijke vervolgstappen. 

Eind mei 2021 kwam daar het beslissende woord uit. Operatie. De chirurg riep mij naar binnen en vertelde over de uitslagen en wat ze wilde doen met die operatie. 

Ze gaan mijn eerste rib eruit halen, plus wat hals- en borstspieren doorsnijden en de zenuw bekijken wat betreft littekenweefsel. Als dat er zit, halen ze het weg. Ze halen in feite alle bedrukking en beknelling weg, zodat je zenuw weer vrij spel heeft. Het is dus een heftige operatie met een flinke revalidatie. De wachttijd; 6 a 9 maanden. 

Dat was eind mei 2021. Inmiddels is het oktober 2021 en zijn we dus al bijna 5 maanden verder. En er is een hoop gebeurd. 

Ik had vervangend werk, maar dat hield ik niet meer vol. In eerste instantie bleek ik mijn gevoel in de vingers te verliezen, ik kon geen bloedvaten meer vinden om bloed te prikken, dus stopte ik met het spreekuur draaien. Ik kwam 3 dagen in de week, voltijd achter de balie te zitten aan de telefoon. De statische werkhouding hield ik niet lang vol. De klachten werden erger en ik zat de hele tijd in pijn. We hebben toen de keuze gemaakt, toen mijn stagecontract afliep, het niet te verlengen. We wilden de wia aanvraag afwachten en dan eventueel met elkaar weer verder gaan. 

Dus ik kwam thuis te zitten. De wia aanvraag werd uiteindelijk afgewezen omdat ik nog teveel mogelijkheden had. Ik kon aan de slag als o.a. werkvoorbereider of heftruckchauffeur, volgens het uwv. Omdat de pijnmedicatie niet meer voldoende was, werd er gestart met oxycodon. Hierdoor zat ik zo suf als wat, thuis. Of was ik zo misselijk dat ik niks kon eten. Fijn die bijwerkingen. Gezien deze medische veranderingen, gaf een UWV medewerker aan dat ik mij ziek moest melden. Dat deed ik. In de tussentijd heb ik diverse keren contact gehad met de huisarts, met de TOS afdeling in Eindhoven maar ook met UMC en zelfs Universiteit van Antwerpen. Om maar te kijken naar mogelijkheden om eerder geholpen te worden. Het was niet meer te doen, was ik niet suf, dan lag ik op de bank van de misselijkheid of lag ik in bed omdat ik doodop was van het slechte slapen.. het was niet meer vol te houden. 

Toen uiteindelijk een maand later de arts van het uwv aangaf dat mijn ziekmelding ongegrond was, omdat ik nog geen operatie datum had, stortte ik mentaal in. 

Na alles, al het geregel, alle administratie, alle telefoontjes om mijn situatie maar uit te leggen... en dan simpelweg alles weg te wuiven. Ik kon er niet bij. Ik moest dus gewoon maar solliciteren op functies waar ik niet geschikt voor ben, puur omdat ik geen datum heb. Sterker nog, die krijg ik pas 1 of 2 weken van te voren! 

Die avond kreeg ik hele nare gedachtes, manieren om te zorgen dat de pijn zou stoppen etc. De volgende dag belde ik direct de huisarts en kreeg ik de poh ggz aan de lijn. Vorige week ben ik aangemeld voor de GGZ wachtlijst, voor vermoeden ptss en depressie. Ik trek het gewoon niet meer en ik weet ook niet goed hoe ik ermee om moet gaan.  Gelukkig kan ik mijn ei kwijt bij vriendinnen en mijn man. 

Op dit moment is het 3 oktober, dat houdt in dat ik over 55 dagen al 6 maanden op de wachtlijst sta en over 146 dagen is het 9 maanden. Laten we hopen dat het eerder 6 dan 9 maanden zal worden...