Als alles donker wordt...

- Kwetsbaar - De wereld stond stil.

Vandaag twee jaar geleden veranderde mijn diepe intens geluk opeens in een diep donker gat. Een zwarte deken, waar dagen- wekenlang bijna geen lichtstraaltje leek door te komen. Ik wilde er niet meer zijn.

Onze lieve kleine vlugge man, waar we toen al ruim 9,5 maand voor zorgden kreeg heet water over zijn beentje.

Zo, in een oogwenk, was het gebeurd. Het gebeurde mij, ik die altijd beweer ogen van voor en achteren te hebben. Ik, die altijd zo belachelijk zeur over kopjes thee op tafel. Die in 7 jaar borstvoeding geen kopje thee dronk tijdens het voeden. 

Het gebeurde mij.... En nee, niet met m’n eigen kind. Al voelt hij als m’n eigen kind, zijn moeder baarde hem. En dat, dat heel belangrijke extra, dat maakte dat de deken zwaarder en zwaarder ging voelen.

Schreeuwend stond ik in het ziekenhuis op de gang, ‘was het maar 1 van m’n eigen kinderen!’ En nee, natuurlijk wil ik dat ook niet, maar man, wat was het dan anders geweest. Het allesverterende schuldgevoel trok door m'n lijf heen, en zette zich daar vast. De wanhoop, het was lijfelijk aanwezig.

De rit van ene ziekenhuis naar het Brandwondencentrum ging in een waas. De hel, die de opname van je kind met brandwonden heet, het gaat me nog door alles heen. De rit terug ‘s avonds laat naar huis, omdat ik het niet meer trok, en m’n lief daar bleef. De intense opluchting toen ik 2 dagen later daar kwam en 3 weken lang voor een bijna-altijd-vrolijk mannetje mocht zorgen. Schouder aan schouder met de fantastische verpleging van het @martiniziekenhuis, die -hoe gek het ook lijkt nu- even m’n thuis was die 21 dagen en nachten. De operatie na 16 dagen, de opluchting naar huis te mogen.

Alles komt vandaag weer terug. En dat zal de komende 3 weken ook wel even zo blijven. Dat geeft niet. Verwerken doe je niet ineens. Pijn zal het altijd blijven doen.

Dankbaarheid overheerst. Wat heeft die periode veel gebracht. Liefde, van zo, zo veel mensen om ons heen. Vriendinnen die kids opvingen, potjes kookten, dagelijkse bemoedigingen en telefoontjes. Mensen die bij me kwamen, samen met me wilden bidden, praten, ondersteunen. Diepe steun van pleegzorg, zo belangrijk. En toch... het schuldgevoel blijft. Natuurlijk niet de hele dag, ook niet iedere dag. En ik weet het: een ongeluk zit in een bijzonder klein hoekje - in ons geval nog geen 10 seconden - maar het gevoel van wanhoop, schuldgevoel, diepe rouw, is nog niet uit m'n lichaam. Uit m'n hoofd. Ik heb veel geleerd. Ik heb geleerd dat, hoewel ik dacht dat ik precies wist wat ik moest doen bij brandwonden, ik dat toch iedere keer weer even moet opfrissen. Want op het moment dat het gebeurde, waren er zoveel factoren die meespeelden, dat ik de regie bijna verloor. Ik, die zo goed ga op regie ;) Gelukkig kwam mijn vriendin, bijzonder snel, en nam het over. Bel 112! Direct. Ook bij een kopje thee, ook bij heet water. Nooit, nooit had ik dat bedacht. Maar wat ben ik blij dat we dat deden, want dat heeft zoveel gescheeld.....Daarom zoek ik eens in de zoveel tijd op hoe ik handelen moet bij brandwonden, bij andere verwondingen. En schrijf ik me straks, na C, in voor een EHBO bij kids training. Want ook als je al 18 jaar moeder bent, kan je dat goed gebruiken....

We gaan verder. Het is niet altijd makkelijk. Maar liefde wint! 💙