Als alles anders is

Bijzonder dat hoewel alles anders is, het ook alweer zo “gewoon” lijkt te zijn. Dan merk je pas echt hoe veerkrachtig kinderen zijn en hoe we eigenlijk van onze kinderen kunnen leren in plaats van andersom. Hoe zij ons laten zien dat het niet gaat om wat er niet kan, maar wat er juist wel is. Ja, de wereld is ineens heel anders. Bijna iedereen die geen cruciaal beroep heeft, werkt thuis. Een ieder die op welke manier dan ook bijdraagt aan de zorg, handhaving, onderwijs of de dagelijkse voedselindustrie wordt geroemd. En terecht! Kinderen krijgen van de ene op de andere dag thuis school. Het is druk, maar ook heel stil, omdat de door de overheid ingevoerde maatregelen, contact zoveel mogelijk willen uitsluiten, voor een ieder gelden. Zo is het nu verplicht minimaal 1.5 meter afstand tussen elkaar te houden, behalve in huis, in je eigen gezin natuurlijk. Dat is lastig. Kinderen kunnen niet naar opa en oma, de opa en oma die ze een aantal dagen per week zagen, worden uit zelfbescherming gemeden. Er is dan wel weer gelukkig zoiets als videochatten, waar we volop gebruik van maken. Elkaar “spreken” kan dus nog wel, alleen niet Live. Zwemlessen zijn afgelast en feestjes verboden. Mijn jongste zou afgelopen zaterdag hebben mogen afzwemmen voor haar A diploma en de verjaardagen van mijn beide meiden komen ook almaar dichterbij. Natuurlijk is het jammer dat er zoveel “anders” is, maar stiekem geniet ik ook van de extra tijd met elkaar. Ik werk nu thuis, net als mijn man, mijn werkdagen zijn verkort. Ik kan mijn dochters nu zelf begeleiden met schoolwerk. Ik zie nu letterlijk waar ze mee bezig zijn en stiekem leer ik daar ook weer van. Ik ben namelijk een regelrechte rekenramp en leer nu zoveel bij. Tevens zitten wij middenin een flinke verbouwing en ook dat houdt ons bezig.

Aangezien ook de sportscholen zijn gesloten, zie je veel mensen buiten sporten. Ik doe dit ook graag. Ik ga hardlopen terwijl mijn dochters mij op de step voorbij racen. Ze spelen in de speeltuin terwijl ik daarnaast train in de sport” speeltuin”. Vanmiddag maakte ik zelfs, op een afstandje, een praatje met een moeder op skeelers. Hoe ze genoot van het mooie weer en lekker buiten bewegen, maar hoe het ook gek is dat je je zo bewust bent van afstand houden terwijl ze normaliter juist heel erg van gezelschap houdt. Ik knik instemmend en kijk om me heen. Ik zie kinderen basketballen en koprollen maken om het rek. Ik zie mensen sporten, de vogels fluiten. Ik zie nog steeds heel veel om van te genieten. Niet dat ik het alle dagen zo kleurig zie. Ook ik vind het lastig. Ik merk nu hoe ik opfleur van gewoon een praatje en hoe erg ik dit mis, evenals een knuffel van een naaste en wat liefde om je heen. Ik vind het ook heel onwennig om mensen te mijden en zo ga je onbewust ook een praatje eerder uit de weg. Zolang je niet in elkaars gezicht kan ademen is het oké. Zodra iemand hoest kijk je verschrikt op. In de winkels moet je eerst je handen ontsmetten evenals je winkelmand. Je wordt mondjesmaat in de winkel binnengelaten en iedereen staat op scherp.

Terwijl ik op weg ben naar ons “nieuwe huis” om te klussen kom ik nauwelijks mensen tegen. De mensen die ik zie kijken soms bewust weg. Op het voetpad naast mij loopt een vrouw met haar hondje. Ik fiets er met een bocht omheen. De mensen die ik onderweg tegenkom houden afstand. Hoe onwennig het soms nog is, er is wel een duidelijke regel waar men zich aan lijkt te houden. Ik passeer een flat waar een groot spandoek hangt met “Bedankt zorg personeel!”. Ik glimlach en fiets verder. Ook zie ik de vlaggen met rugzakken uithangen voor geslaagde kinderen zonder dat ze eindexamen hebben gedaan. Vreemd. Het lijkt mij bittersweet. In mijn klus kleding open ik de voordeur van ons nieuwe huis terwijl ik de overbuurman begroet. Hij begroet mij hartelijk terug. Ik doe de Luxaflex omhoog en zet de radio aan. De vrolijke beat van The Black Eyed Peas vult de ruimte. Ik pak de lak, kwasten en overige spullen om aan de slag te gaan. Ook al is alles anders, het zit ons ook mee. Er is meer tijd voor klussen. Er is meer rust en harmonie. De verhuizing gaat door, zoals gepland. Dat is niet anders dan anders. Evenals de vogels die elke dag hun mooiste lied zingen. Ik tel mijn zegeningen en tuur naar buiten. Daar waar de natuur nog nooit zo mooi leek te zijn. Is dit alles dan, dit Coronavirus, een waarschuwing van de natuur? Een wake up call? Een moment voor bezinning? Ik weet wel met zekerheid te zeggen dat deze bijzondere tijd in de geschiedenisboeken zal gaan. In gedachten schilder ik verder terwijl ik denk hoe heerlijk het is dat er ondanks deze bizarre situatie zoveel begrip is. Voor elkaar en met elkaar. Want daar doen we het uiteindelijk voor toch? Voor nu en later. Voor elkaar en met elkaar.