Alles is zo'n cliche, deel 3

Vandaag deel 3 van de cliché, van het moederschap. Waarom vandaag? Vandaag ben ik alweer 6 jaar moeder. En wat is de tijd gevlogen zeg. (dat de tijd vliegt is weer een typisch cliché, je weet van te voren dat de tijd vliegt) Wat ik ook weet is dat als de tijd niet vliegt, dan heb je het niet naar je zin. Denk er maar eens aan als je zit te wachten op iets en de tijd tikt langzaam vooruit. Of die baan die je echt niet leuk vond en dat de weken, maar niet voorbij leken te gaan, maar dat je op vrijdag al dacht: Oh neeee, het is alweer bijna maandag (dat weekend vloog namelijk voorbij)

Elke dag en bij elke fase, elke leeftijd denk ik: Dit is zo leuk, het kan onmogelijk nog leuker worden, maar het wordt elke dag leuker. Hij is nu 6. Hij is ontzettend wijs, soms bijdehand en nog steeds is dit het allermooiste wat ik meemaak in mijn leven. 

Ik stroom over van liefde en elke dag hou ik meer van hem. Ik dacht ook echt dat dat cliché was (ik bedoel ik hou toch ook van mijn hond (note: ik hou zielsveel van haar)), maar het is weer een waar cliché. 

Inmiddels hou ik van alle clichés en ja het gaat allemaal veel te hard, maar dat maakt het allemaal ook zo leuk. Elke dag is voor mij met hem een cadeautje, ik sta er elke dag bij stil dat dit een geschenk is. 

Het maakt me ook angstig. Het meeste is gewoon 'normale' moeder angst, maar er zijn ook irreële angsten in mij of gewoon bijgeloof gebaseerd op het verleden.  

In een eerder BLOG vertelde ik over 'tijd'. Dat is een mooi gegeven, wat we allemaal hebben, maar helaas niet allemaal volledig (kunnen) benutten. Ik schreef daarin over de vermissing van mijn zusje (5 augustus 1986) en dat ik nu al 36 jaar geen tijd meer met haar heb. 

De angst om iemand kwijt te raken is bij mij enorm. (ik bedoel niet door het afsluiten van vriendschap/relatie of baan), maar echt kwijt te raken. Misschien ben ik daarom zo'n fan van echte contacten met mensen en geen oppervlakkige 'dronkenmans' gesprekken op een terras die langer dan een kwartier duren. Ik heb diepgang nodig en echt contact met mensen. Ik wil steun- en vertrouwen, er echt voor elkaar zijn. Echt tijd voor elkaar maken. 

En vorige week betrapte ik mijzelf op iets wat bijgeloof heet. We kwamen terug van 10 dagen vakantie en ik had echt 1001 dingen te doen en op te ruimen, af te ronden, voordat de werkweek weer zou beginnen (en natuurlijk de verjaardag van Matt, vandaag). Matt wilde nog dingen met ons doen, hij wilde op die dag mountainbiken. Ik wilde echt niet, ik was moe en wilde was wegruimen etc. 

En daar kwam mijn angstig bijgeloof om de hoek kijken (irreële angst). In augustus 1986 kwamen wij terug van vakantie. Mijn zusje en ik wilden graag naar de kermis op de feestweek. Mijn ouders wilden de spullen van de vakantie uitpakken. We gingen dus niet, wij gingen buiten spelen. 

We hebben haar nooit meer gezien. Ik ben uiteindelijk afgelopen vrijdag direct na de vakantie met Matt gaan mountainbiken. Ik had zo'n top dag met hem. Deze angst die ik die dag had, heeft me mooi een super toffe dag opgeleverd. 

Er schuilt heel veel angst in mij. Angst waar ik nog steeds mee moet dealen. Waarvoor ik soms nog steeds gesprekken voer met een zorgverlener, waarnaar ik nog dagelijks zelfonderzoek doe. Nog steeds zoek hoe ik om kan en mag gaan met de pijn die het veroorzaakt. Het gemis. 

En daarnaast ben ik heel erg trots op mijzelf en mijn moeder (mijn vader is er helaas niet meer). We hadden aan lager wal kunnen raken, maar we bleven sterk. We bleven hecht en ookal heb ik niet alle aandacht gekregen die ik nodig had, onze band is sterker dan ooit. 

Ik ben trots op mijn vriendinnen die ook de vriendinnen waren van mijn zusje, trots op haar vriendinnen, trots op mijn nichtjes en neefjes, mijn ooms- en tantes. We moesten er allemaal mee dealen. We kregen allemaal extra angsten erbij. Als kind omdat we bang waren dat iemand ons iets zou aan doen. Als volwassene, waren we (en zijn we) extra alert met onze kinderen, maar toch. We zijn er allemaal nog.. We doen geen gekke dingen en zijn niet ingestort. (oké misschien wel, maar we krabbelden er weer uit)

Ja, vandaag ben ik trots op mijn geliefden, op mezelf als moeder en op mijn jarige zoon.