Alles een plekje geven

Twee december, vandaag is Melle precies één jaar en één maand oud. Alle clichés zijn waar, de tijd vliegt voorbij.

Een tijd geleden schreef ik al over de bevalling die uiteindelijk eindigde in een spoedkeizersnede. Een verhaal met vooral feiten, zonder iets te schrijven over het gevoel. En dat gevoel, dat zit dwars. Ook nu we meer dan een jaar verder zijn.

Vanaf het moment dat een bevalling en een bevalplan ter sprake komt tijdens de zwangerschap wordt al snel medegedeeld door professionals en mede mama’s dat een bevalling meestal niet volledig volgens planning loopt. Je kunt een plan hebben maar er is een kans dat het anders loopt en er niet volledig rekening kan worden gehouden met bepaalde wensen. Mick en ik staan beiden nuchter in het leven. Een echt groot plan met specifieke wensen hadden wij niet. ‘We zien wel hoe het loopt’ was ons motto. Volledige grip op de situatie hebben we toch niet.

Na een zwangerschap van dik 38 weken werd ik ingeleid wat uiteindelijk meerdere dagen duurde, de plannen werden steeds bijgesteld. Waar we dachten de volgende dag het ziekenhuis al te verlaten met een kersverse baby, werd uiteindelijk een spoedkeizersnede op dag 4 na opname. Vele baal momentjes maar we bleven positief. Elk moment was dichterbij de komst van ons kleine cookie. De verpleging deed hun best om het verblijf en het wachten zo prettig mogelijk te laten verlopen.

Dagen en uren verstreken maar de bevalling schoot niet op. Het moment dat er wordt besloten om midden in de nacht over te gaan tot een keizersnede in verband met foetale nood is natuurlijk schrikken. Ineens ging het zo snel. Door de hoge koorts en medicatie was ik al half van de wereld. Binnen een kwartier lag ik op de operatietafel. De enige voorbereiding was een old school fotoboekje met daarin kaartjes met in korte, simpele zinnen en enkele plaatjes/tekeningen uitgelegd wat er ging gebeuren.

Doordat ik al een ruggenprik had gehad kon ik tijdens de operatie bij kennis blijven.

Melle is geboren en gelijk meegenomen door de kinderarts, Mick mocht mee. Gelukkig leek alles in orde waarna Mick even later weer bij mij kwam om Melle te laten zien maar al snel werd hij mee genomen door de verpleegkundige. Daar lag ik, alleen. Zonder man, zonder kind, een lege buik. Medisch personeel die druk bezig is om de operatie af te ronden. Voor mijn gevoel duurde het uren voordat alles was afgerond en ik naar de kraamafdeling kon. Na ruim twee uur kon ik eindelijk mijn eigen pasgeboren kindje vasthouden.

Helaas was dat van korte duur. Na enkele uren bleek Melle zijn temperatuur niet vast te kunnen houden. Buidelen met moeders was het plan maar Melle was zo onrustig dat het voor mij alleen maar een pijnlijke ervaring was gezien de wond bij mijn buik.

Het vervolg plan was de couveuse. Doordat het verder rustig was op de kinderafdeling en obstetrieafdeling mocht de couveuse bij ons op de kamer staan.

Echter ging het hierin ook niet goed met Melle, hij bleef een lage temperatuur houden maar lag zwetend in de couveuse waarop werd besloten om hem op te nemen waardoor hij naar de kinderafdeling moest. De kinderafdeling is een verdieping hoger. De ouder-kind kamer was bezet.

De boodschap dat ik zodra ik wilde naar Melle kon klonk mooi maar pakte in werkelijkheid anders uit. Er moest een verpleegkundige op de kinderafdeling beschikbaar zijn en een verpleegkundige van de obstetrie om mij in mijn bed naar boven te rijden. Iets wat natuurlijk niet gelijk geregeld kan zijn wat ook geheel logisch is met andere patiënten op beide afdelingen.

Wat Melle exact heeft gehad is niet bekend. Gelukkig knapte hij na twee volle luiers meconium op, na vijf dagen konden we eindelijk naar huis.

Die eerste vijf dagen, het moment dat Melle ter wereld kwam, hebben indruk gemaakt en zorgen voor die gevoelens. Het gemis om ons kleine cookie gelijk vast te houden, bij je te hebben. Een lege buik, lege armen en een leeg wiegje.

Ik kan er niet aan terug denken of er over praten zonder dat er tranen over mijn wangen rollen. Bang dat ik heb gefaald, Melle zich niet goed heeft kunnen hechten.

Natuurlijk besef ik dat we blij en tevreden mogen zijn. Melle is een vrolijk mannetje wat de wereld aan het ontdekken is.

Maar ik blijf mij afvragen hoe het anders had kunnen zijn als ik mij ook had voorbereid op een mogelijk keizersnede en de mogelijkheden die het ziekenhuis daarbij biedt. Nu een jaar later de gevoelens nog geen plekje hebben en het mij nog steeds raakt heb ik de stap genomen om er over te praten met iemand. Mijn verhaal delen met anderen is daar ook een onderdeel van. Hopende dat de positieve momenten leidend gaan worden in de herinnering van de geboorte van Melle. En dat dit verhaal iemand die dit leest en in verwachting is wellicht kan helpen in de voorbereidingen en een bevalplan.

Hoe hebben jullie een spoedkeizersnede of een opname van jouw pasgeboren baby ervaren? Wat hebben jullie gedaan om dit een plekje te geven? Ik lees graag jullie reacties. Liefs!