Alleenstaande moeder zijn.

Ondertussen is het bijna 2 jaar geleden dat mijn man stierf 

Het rouwproces was vreselijk. Wat heb ik een donker deel van mijzelf leren kennen, maar zoals met ieder gat. Je komt er ook weer uit.  En hoe... Ik voel me een stuk sterker heb een deel van mijzelf leren kennen waardoor ik nu nog intenser kan genieten en heb geleerd dat single zijn ook zo zijn voordelen heeft. Van mijzelf ben ik dominant, heb graag de leiding en de touwtjes in handen. Fijne eigenschappen als je alleen aan het roer staat. Ik geniet er van dat ik nu alleenstaand ben. Natuurlijk mis ik de gesprekken met mijn man, ik mis alles aan hem, maar ook dat krijgt ondanks het gemis een plekje. Zo af en toe schrijf ik hem. Gewoon in messenger. Zoals we dat altijd deden als we niet bij elkaar waren. Maar voor de rest, heb ik een nieuw soort vrijheid erbij gekregen. Het is my way ... Ik bepaal hoe alles gaat zonder dat er ook maar water bij de wijn hoeft te komen. En dat is lekker. Ik hoef niet te overleggen voordat er een keuze gemaakt wordt. Ik bepaal de opvoeding zonder dat ik rekening hoef te houden met de mening van de mede opvoeder. Mijn huis ziet er uit zoals ik dat wil. En wat er `s avonds op de tv wordt gekeken kan ik ook bepalen. En nu is het niet zo dat ik een of andere kenau ben die geen rekening houdt met haar kinderen. Natuurlijk niet. Mijn kinderen mogen hun mening geven, graag zelfs. Ik wil weten wat er in hun koppies speelt, maar dan nog. Aan het eind van de rit ben ik de gene die bepaald. 

Behoefte aan een relatie heb ik nu ook niet. Ik moet toegeven ik heb na het overlijden van mijn man een andere relatie  gehad. Eentje waar ik zelf al mijn vraagtekens bij zette. Hoe was het mogelijk dat ik weer verliefd werd. In mijn ogen klopte er iets niet. Aan het begin van die relatie gaf ik al aan dat hij er rekening mee moest houden dat hij wel eens een rebound kon zijn. En dat was ook zo. Ik kon niet met mijn eigen verdriet overweg en zocht in hem mijn afleiding. Dit is natuurlijk iets wat ik pas achteraf door had. Nu terugkijkend is hij toch wel een fout in mijn leven geweest. Niet dat het een foute man was, maar gewoon dat ik iemand nodig heb gehad, omdat ik niet met mijn eigen emoties overweg kon. Een teken van zwakte? Iets wat ik van mijzelf al helemaal niet mag zijn ( dankjewel mijn jeugd :( )  Maar goed ook dat is voorbij en al lange tijd ben ik happy single, happy alleenstaande moeder.  Niet verwacht dat dat mogelijk zou zijn. Wat zijn wij mensen toch sterke wezens. Wat weten we ons toch aan te passen aan situaties. Wat ben ik toch blij met mijn karakter. En ja wat ben ik toch gelukkig. En wat heerlijk om dat te kunnen zeggen. En nu? Wat nu?.... Wat wil ik, ipv wat willen wij.  Het sporten is weer opgepakt. Want ook ik word een jaartje ouder en dat lichaam blijft niet uit zichzelf er goed uit zien. Ik voel me sexy op en top vrouw en dat straal ik uit. Wat ik vooral wil is genieten. Van elke dag. En dat lukt me iedere keer weer. Ik heb geleerd dat mijn kracht uit mijzelf kom en dat ik die zelf nog krachtiger kan maken. Ons eigen psyche is zo sterk. Het is maar net wat jij jezelf vertelt. Je kan je zelf klein en nietig maken, maar ook groot en sterk.  Al deze dingen zou ik nooit geleerd hebben als mijn leven niet zo was gelopen als dat het is gelopen. Dankjewel alleenstaand moederschap. Het heeft mij meer gegeven dan ik had verwacht.