Alleenstaande moeder of toch niet?

Het was februari 2012, we woonden net 2 maanden samen, en mijn menstruatie bleef uit. Ik voelde mijn lichaam veranderen. Toch maar een test doen? De eerste test negatief, opzich wel een opluchting want we waren nog helemaal niet van plan zwanger te raken. Mijn toenmalige vriend zat nog op school en financieel hadden we het niet breed. 

Maar een week later had ik nogsteeds niet gemenstrueerd. En ik was elke ochtend misselijk. Dus toch nog maar een test gehaald. Deze was POSITIEF, door de pil heen zwanger geraakt. Zelf heb ik het absoluut niet op abortus dus ik heb toen direct tegen mijn vriend gezegd dat we het kindje zouden houden. Hier was hij het mee eens. 

14 februari zaten we bij de huisarts, die bevestigde, je bent zwanger ongeveer 5 weken. Ik, al wat meer gewent aan het idee begon steeds blijer te worden. Ik heb altijd al een kinderwens gehad en nu werd ik dan echt Mama. Mijn vriend daar in tegen werd steeds stiller. Als ik vroeg ben je wel blij kreeg ik te horen, ja ik moet het even laten bezinken hoor!

3 weken later de eerste termijn echo. Ik bijna huilend op de onderzoekstafel aan het kijken naar het erwtje van 8 weken en 5 dagen. Daarnaast mijn vriend, die het wederom allemaal moest laten bezinken.

2 dagen later is dit in een enorme ruzie uit gedraaid, waarna ik heb zo beu was dat ik het heb uitgemaakt. Op deze manier wil ik geen relatie met iemand, naast alle problemen rondom de zwangerschap hadden we meer irritaties. 

Toen we uit elkaar gingen zijn er heel veel dingen gezegd over de mail, waaronder dat ik zou zijn vreemd gegaan en het kindje dus niet van hem zou zijn. Hier ben ik nogsteeds heel erg boos over, hoe durft hij mij hiervan te beschuldigen? Na ook nog financieel door het slijk gehaald te zijn door mijn ex was het dus duidelijk ik zou er alleen voor komen te staan, de vader zou niet in beeld zijn, want zin in gerechtelijke procedures heb ik al helemaal niet. Je bent vader of je bent het niet, en zo iemand verdient het niet om vader genoemd te worden. Er zijn heel veel gesprekken geweest tussen mij en mijn ouders, die mij in beide beslissingen (houden of weg laten halen) zouden hebben gesteund.

Uiteindelijk heb ik besloten mijn kindje te houden, ik zou me wel redden. Ja het zou zwaar worden maar ik had genoeg steun van familie. (op dat soort momenten leer je trouwens ook je vrienden kennen, die had ik duidelijk niet)

Uiteindelijk ben ik dus 9 maanden alleen zwanger geweest. Spijt? absoluut niet.

Hoe nu verder? Lees maar in mijn volgende blog.