Alleenstaande mama, niet het plaatje wat ik voor ogen had

Djevano was niet geplant, maar meer dan welkom. We waren allebei nog redelijk jong, maar wij zouden het gaan doen! We gingen ons best doen om een huisje te regelen. Toen Djevano 6 maanden was, hadden we eindelijk samen ons huisje. Het ging een paar maanden heel goed.

Maar mijn ex partner, de vader van Djevano verloor zijn baan door de corona. Schulden liepen op en het ging niet lekker tussen ons. Zijn verslaving stond ons in de weg, daar hadden we veel ruzie over en hij was niet echt een vader voor Djevano. Hij wou liever nog chillen elke dag, zoals hij altijd zij " ik heb ook nog een leven " . Ik wou gaan werken maar hij zou het wel oplossen, hij zou werk vinden.

Ik ging hulp zoeken bij een maatschappelijk werkster i.v.m onze schulden. Moest bij mijn vader geld vragen om voeding en luiers te halen, terwijl mijn vader het zelf niet breed had.

We kregen steeds meer ruzie en hij was steeds vaker weg. Toen bleek hij ook nog vreemd te gaan en ik kon het niet meer. Ik heb hem zoveel kansen gegeven en gehoopt dat het goed kwam tussen ons..

Hij moest aan zichzelf gaan werken en we moesten duidelijke afspraken gaan maken over Djevano. Maar hij wou niet in gesprek met de maatschappelijk werkster.

Vervolgens hoorde ik niks meer, ik bleef achter met een hoop schulden. We kregen voedselbank en na een hoop moeite kreeg ik een uitkering.

Nu zijn we inmiddels meer dan een jaar verder, ik heb de schulden zo goed als weggewerkt. We hebben geen voedselbank meer en ik ben bezig om dit jaar weer naar school te gaan.

Een tijdje terug zocht hij na een jaar verdwenen te zijn ineens contact. Hij zou gewerkt hebben aan zichzelf en wou contact met zijn zoon.

Hoe moeilijk ik het vond gunde ik dat Djevano. Zo hadden we af en toe contact en liet ik hem videobellen met hem. Vervolgens kreeg ik meer maals de vraag of ik geld kon lenen aan hem.. terwijl hij zij dat het goed ging en hij 2 banen had. Ik weigerde dat en hij zocht gelijk weer ruzie.

De laatste keer dat ik hem sprak, heb ik hem duidelijk gemaakt dat het gaat om zijn zoon. Dat als hij een vader wilt zijn dat hij zn verantwoordelijkheid moet nemen. Hij wou hem graag zien. Dus ik was bereid ergens af te spreken met hem, ik was er niet aan toe hem in ons huis binnen te laten.

Toen kreeg ik weer van alles over me heen en het was weer niet goed. Hoe graag wil je je zoon echt zien dan..

Sinds dien hoor ik niks meer van hem. Hoe graag ik wil dat Djevano een papa heeft. Nog banger ben ik dat hij hem alleen maar verdriet zou doen. Djevano verdient het beste en niet iemand die komt en gaat wanneer hij zin heeft.

Mijn hart breekt al bij de gedachte, dat hij over een tijd gaat vragen hoe het zit met zijn papa..

Maar ik zal er alles aan doen dat hij niks te kort komt. Samen zijn we een team, we redden dit!

Het alleenstaande ouder zijn valt me zwaar, maar ik ben dankbaar voor de band die we hebben.