Alleen

In mijn eentje zit ik op mijn knieën in haar kamer. De oranje map ligt voor mij op de grond. Ik ben maar nieuwsgierig naar 1 stukje tekst. De rest is slechts een pijnlijk gevolg ervan.

14 september

Moeder belt, temp van 37.8 graden celcius.

Hoofdpijn en buikpijn, pcm a 6 uur.

Is beetje misselijk > 2x gespuugd.

Geen actie, moeder gezegd indien koorts > 38.5 of enkele uren 38 gr contact opnemen voor beoordeling. Moeder akkoord.

Ik ram de map met een klap dicht. Met mijn handen probeer ik tientallen tranen van mijn wang te vegen. Het is gewoon niet waar. Met mijn handen stevig op de dichte map, alsof ik hem de grond in probeer te duwen, wordt alles wazig door de overvloed van tranen. Ik sluit mijn ogen en denk aan 14 september, dat eigenlijk 13 september was.

‘’ Ik weet dat ik eigenlijk niet hoef te bellen bij een temp onder de 38 graden, maar ik maak mij zorgen en wil toch graag even deze zorgen met jullie delen. Ze heeft een temp van 37.8 maar ik vind haar ook echt zieker dan normaal’’.

‘Wat zijn haar klachten?’

‘’Ze heeft flinke hoofdpijn en de buikpijn lijkt met de week erger te worden. Ze heeft nu flinke buikpijn aanvallen waarbij ze het uitgilt van de pijn. Dit gebeurde vanmiddag ook nog op de poli waar een arts bij was. Daarbij is ze ook weer aan het spugen’’

‘Hoe vaak heeft ze gebraakt?’

‘’twee keer’’

‘Verder nog dingen die u opvallen?’

‘’Ja, ze heeft ook ineens hele dikke enkels.’’

‘Ze gebruikt prednison, dus dat kan’

‘’ Ze gebruikt de prednison al 4 weken en zijn sinds vandaag aan het afbouwen, lijkt mij niet dat we het dan nu als een bijwerking moeten interpreteren ’’

‘Ik hoor geen alarmsignalen’

‘’En de temp dan?’’

‘Voor nu zie ik geen reden tot actie. Ik stel voor dat u terugbelt als u een paar keer een temp van 38 graden heeft gemeten of 1x een temp van 38.5’

‘’Maar, ze slikt een hoge dosering prednison en om de 6 uur paracetamol. Dit zijn beide temperatuur onderdrukkende medicatie. Dwingt u mij nou tot stoppen met deze medicatie zodat ik jullie kan bewijzen dat het ernstig genoeg is om te komen?’’

‘Dat lijkt mij niet verstandig’

‘’Ik weet niet zo goed wat ik moet doen nu’’

‘Kunt u wat met mijn adviezen?’

‘’Ik heb geen keuze, of wel? Ik zal wel moeten’’

‘Oke, fijne avond’

Stomverbaasd staar ik naar mijn telefoon die zojuist geen verbinding heeft met de arts aan de andere kant van de lijn. Ik kon alleen nog maar ‘’wauw’’ zeggen. En dat een stuk of 7 keer. Ik heb getwijfeld hoor. Echt. Het liefst zette ik mijn kind in de auto en was ik naar het prinses Maxima gereden, maar ik zag hoe zwak ze was. Als ik met haar zou gaan rijden zo ’s avonds laat (want we hadden er immers net een dagbehandeling opzitten) en ze weigeren ons, dan heb ik onnodig een heleboel energie bij mijn dochter weggekaapt. Ik wil haar dat niet aandoen. Bovendien ben ik te moe om met een arts te vechten.

In een flits zie ik hoe ze 4 dagen later mijn dochter reanimeren. Een rechte lijn op de monitor.

In mijn hoofd wordt het 1 grote chaos van denken. Die vrouw, die arts. Ik weet nog exact hoe ze klinkt. Ik zie haar nog met tranen in haar ogen naast mijn dode dochter staan. ‘’Had naar mij geluisterd’’ fluister ik naar haar. ‘’Ik roep al 5 weken dat jullie mij serieus moeten nemen. Dit is dus wat er gebeurd als je je vasthoudt aan je protocol en je gezonde verstand uitschakelt’’.

Waarom moet mijn gelijk halen altijd zoveel pijn doen. Mijn dochter, mijn mooie lieve dochter.

Kut kanker.

Ik pak mijn telefoon en probeer mensen te bellen. Help me. Ik verdrink in mijn eigen tranen.

Niemand neemt op. Ze zijn druk. Druk met hun leven. Met hun zoon, dochter of man. En ik heb mij in mijn hele leven nog nooit zo alleen gevoeld.

Op mijn knieën, op haar kamer, met een oranje map.

26 januari loop ik samen met een team in naam van mijn dochter de kikarun. Mocht je ons willen steunen dan kan dat via onderstaande link:

https://www.runforkika.nl/sandra-van-laren-teamemy