Afspraak voor verder beleid, maar werd opname

Donderdag 11 mei 2017 18+1 week

Vandaag eindelijk een dag zonder hoofdpijn. Dat scheelt al een hoop. De dag loopt vrij normaal. Shania gaat in de ochtend gewoon naar de psz, waar ik ook een en ander uitleg aan de leidsters. Jaco is gewoon werken en komt eind van de ochtend thuis. ’S Middags brengen wij Shania naar mijn schoonouders zodat wij naar het ziekenhuis kunnen. Een kus en een knuffel met de mededeling aan Shania tot vanavond.

Wij hebben wat vertraging op weg naar het ziekenhuis, er is een ongeluk gebeurd en dat zorgt al voor veel file op een plek waar je het niet verwacht. Wij zitten even in de wachtkamer en worden dan naar binnen geroepen door een vrouwelijke gynaecoloog met een erg moeilijke naam. Ze komt rustig, vriendelijk en begripvol over. Legt uit dat ze eerst dachten aan een trisomie 18, maar het blijkt nog een stukje erger te zijn. Bij trisomie 18 zit er op chromosoom 18 3 chromosomen ipv 2 chromosomen wat normaal is. Ons meisje heeft ipv 46 chromosomen (2 van elk), 69 chromosomen. Dus op elke chromosoom 3 stuks. Dat is een erg grote afwijking en er is geen kans op leven. Ze vraagt of wij nagedacht hebben wanneer wij zouden beginnen met de bevalling om de zwangerschap af te breken. Ik geef aan dat mijn bloeddruk stijgt en dit vorige week ook het geval was, maar door alle echo’s en dergelijke er uiteindelijk niet meer naar gekeken is. Ik vertel mijn klachten erbij, de hoofdpijn die eigenlijk niet te dragen is, de misselijkheid en overgeven. Ze gaat gelijk mijn bloeddruk opmeten. En waar ze eerst nog vriendelijk overkwam, slaat het om in streng zijn. Jij gaat niet meer naar huis is de mededeling, je bloeddruk is gevaarlijk hoog 170/110. Jou leven komt nu in gevaar. Ik vraag of ik misschien vanavond nog even naar huis mag en dan morgen terug te komen. Zodat wij het uit kunnen leggen aan Shania. Ze zegt dat die kans klein is. Ze wilt gelijk mijn urine nagekeken hebben, als hier eiwitten inzitten mag ik echt niet naar huis. De bloeddruk moeten ze dan ook onder controle hebben. Ze belt naar de afdeling verloskunde. Legt uit wat er aan de hand is en geeft duidelijk aan dat wanneer ik ingeleid wordt dit rustig moet gebeuren ivm het risico op het scheuren van mijn keizersnede litteken. Dat ik hierbij echt goed in de gaten gehouden moet worden, aangezien mijn pijngrens nogal hoog is. Dat er ook gelet moet worden op de hoeveelheid bloedverlies ivm grote hematomen en ik al een vrij lage hb heb.

Wij lopen naar boven, de afdeling is ons de afgelopen weken wel bekend geworden met de bloedingen. Ik krijg bloeddrukmedicatie en mag in een potje plassen. Voor de zekerheid wordt er een infuus (waaknaald) ingebracht en wordt er bloed geprikt. Jaco vraagt of ik denk dat ik vanavond nog naar huis mag. Ik denk van niet, ik ken mijzelf ondertussen het gaat nooit zoals ik echt wil. En dan denk ik terug aan de afgelopen 2 dagen, misschien had ik toch eerder aan de bel moeten trekken….

De verpleegkundige komt terug, het bloed ziet er goed uit, hierin zijn nog geen afwijkingen te zien. Maar de urine daarentegen. Ze verteld dat je normaal maximaal 30 eiwitten in je urine mag hebben. Ik heb er 562 inzitten, oftewel de zwangerschapsvergiftiging is al zeer aanwezig. Mijn lichaam is echt al ziek. Later komt de arts meer vertellen.

De arts verteld dat ik echt niet naar huis mag, ik moet blijven slapen. Ik heb alleen nog de keus om vanavond al te beginnen met te gaan inleiden omdat mijn bloeddruk wel weer stabiel is. Of morgenochtend gelijk te beginnen. Ik kies voor morgenochtend. Dan kan ik het nog even laten bezinken en zover het kan een goede nacht ingaan. Ze beginnen vanavond al wel met een pilletje om mijn baarmoeder wat week te maken. En morgenochtend met de pillen die vaginaal ingebracht moeten worden. Deze zouden dan uiteindelijk weeën moeten gaan opwekken. Deze pillen zullen dan om de 3 uur ingebracht worden. Echter moeten wij er wel rekening mee houden dat het nogal verschilt per persoon hoelang het duurt voordat de pillen hun werk doen. De ene keer lukt in een dag tijd, maar het kan ook 5 dagen duren. Geadviseerd wordt dat Jaco bij mij gaat slapen. Ik vraag aan de arts of deze zwangerschapsvergiftiging die zich nu zo vroeg aandient al wat zegt over eventueel een volgende zwangerschap. Het antwoordt is nee, dit heeft echt met de chromosomenafwijking te maken. Het zegt dus helemaal niks over een andere zwangerschap.

Jaco gaat nog even naar huis, spullen op te halen en Shania te vertellen wij voorlopig niet thuis komen. Prima vind ze het.

Later ga ik van de afdeling verloskunde naar de afdeling zwangeren. De verpleegster Frederique haalt mij op, een bekend gezicht. Ik had haar ook met Shania. Kamer 6, goh ook weer zo’n bekende kamer. Daar lag ik ook met Shania.