Afscheid van een huisdier

De dag begon zo goed vandaag. Gezellig, gemoedelijk, zonnig..... nog geen idee van wat er stond te gebeuren. 

Het was halverwege de ochtend, en er werd enthousiast gefloten vanuit onze caviaflat, waarin Snuitje en Roosje huizen. Ik pakte namelijk de zak andijvie en zodra ze dat horen gaan ze helemaal los. Dus ik liep naar de kooi, en tot mijn verbazing kwam alleen Roosje naar me toe sjezen. Snuitje bleef stil zitten onder haar afdakje. Toen ik haar ging aaien, bleef ze zonder enige reactie zitten, normaliter sjeest ze gelijk de kooi door dus ik maakte me gelijk zorgen. Toen ik haar eronder vandaan haalde, zag ik tot mijn grote schrik dat ze compleet opgeblazen was en wel twee keer zo groot dan anders. Intuïtief wist ik dat er geen redden meer aan was. Mijn oudste musketier was volledig overstuur, zo zielig. Toch nog overleg gehad met een dierenarts maar ook hij zei dat er geen redden aan was. Het enige dat we konden doen was haar lekker knuffelen, bij ons nemen en wachten tot het voorbij was.

Ik heb er bewust voor gekozen om dit samen met mijn oudste kanjer te doen, de andere boefjes snappen het nog niet zo. Al kwamen ze hem wel even aaien, en zeiden hoe zielig het was voor de cavia. Onze grote kanjer daarentegen heeft huilend van verdriet, zijn cavia geknuffeld, getroost, geaaid en gezegd hoeveel hij van hem hield. Toen ze overleden was, hebben we haar samen ingewikkeld en bij Roosje gelegd om haar afscheid te laten nemen. 

Toen papa thuiskwam, heeft onze kanjer een groot gat gegraven onder de tegels en hebben we het beestje met zijn allen een waardige begrafenis gegeven. Nou ja, de kleinste zei alleen doei cavia, de middelste keek ernaar en rende weer weg en alleen onze grote boef heeft gehuild tot hij erbij neerviel. 

Toen ze naar bed gingen, begon onze middelste aap ook héél erg te huilen, en heeft opeens een paar tekeningen gemaakt. Uiteraard allemaal caviaatjes. Nu zijn ze allemaal gekalmeerd, wat een verdrietige dag was dit.

Al met al, denk ik dat we het zo goed aangepakt hebben, voor zover je zoiets goed kunt doen. Op deze manier leren ze al wel iets over leven, dood en rouwverwerking. Maar wat naar om ze zo verdrietig te zien zeg. Van de week gaan we de tegel waar ze onder ligt nog versieren met mozaïek, om het helemaal af te sluiten. Wat een harde levensles voor de mannetjes vandaag. Bah!

Rust zacht Snuitje.....