Afscheid van de meest geweldige man in mijn leven

Het was afgelopen week 16 jaar geleden dat ik 's nacht voorgoed afscheid moest nemen van de liefste in de hele wereld.

Dag 25,

Waarom werd de euthanasieverklaring niet gehonoreerd........ begrijpen zal ik dat nooit....

Vanaf 16 april in de avond lukte het je niet meer om te slikken, je wilde niet nog meer slangen, en dus wisten we wat er de volgende dag zou gaan gebeuren, vanaf dat moment zou je geen pogingen meer doen om nog iets binnen te krijgen, want stikken dat was je grootste angst.

De volgende ochtend kwam onze huisarts direct toen ik hem belde en vertelde dat het slikken niet meer ging, hij liet zijn spreekuur wachten en kwam eerst bij ons. Hij wist dat de euthanasie geweigerd was en hoe onmenselijk is dat, daar staan bepaalde neurologen niet bij stil, maar wat had het een verschil gemaakt.

Vanaf die dag wilde je ook niet meer in de rolstoel maar bleef je in ons bed, mij vertellend hoe hij zich voelde en hoopte dat het niet al te lang zou duren, je kon toch maar maximaal 7 dagen zonder vocht, dus het zou snel voorbij zijn dachten we toen nog.

Uiteindelijk heeft het 25 dagen geduurd voor je zover was om ons los te laten en naar een veel betere plek te gaan, de beste plek was natuurlijk bij ons, maar dat ging niet meer, dus werd het die andere betere plek.

Al die tijd was het dag en nacht een komen en gaan van familie en vrienden, net niet lang genoeg dat ook ik slapen kon, maar de 10e dag werd ik gebeld door iemand en die vroeg of het zou helpen als zij de ochtenden bij ons kwam zodat ook ik een poosje slapen kon, dat aanbod nam ik met beide handen aan, en wat vond zij het eng, maar ze vond dat ze dit doen moest. Ik ben haar daar tot op de dag van vandaag dankbaar voor, want alles ging verder ook door, de verzorging van onze zoons, de was en het aanslepen van liters koffie en thee. We hebben nog alles kunnen zeggen wat we wilden zeggen en de jongens lagen steeds lekker bij papa, nu kon het nog......

De 25e dag was begonnen en je was niet veel meer wakker, meer zo tussenin, maar gelukkig heb ik je tot op de laatste dag kunnen begrijpen en geweten wanneer je iets nodig had. Een injectie een buikspoeling enz, want je lichaam vergiftigde zichzelf.

Ik moest een lijstje bijhouden met je bloeddruk en hartslag en onze huisarts had me zoveel mogelijk voorbereid op wat ging komen en dit nu schrijvende denk ik aan de nacht dat je vroeg wat ik aan het schrijven was, dus ik vertelde dat het ons verhaal was, vanaf onze eerste ontmoeting naar verloving naar trouwdag en de geboorte van onze kinderen, maar ook de diepe dalen.

Jij hersenvliesontsteking, ik kreeg kanker enz, de kindjes die we verloren, je vroeg me het aan je voor te lezen en in tranen vroeg je me, wil je dit op mijn begrafenis voorlezen, ik heb eerlijk gezegd, ik weet niet of ik dat wel kan, maar met je rotsvaste vertrouwen in mij ze je, jij kan dat. Ik heb je nog vaak voorgelezen of gewoon stil, dicht tegen elkaar aan.

Die laatste nacht van 10 op 11 mei begon je hart te razen, tot boven de 200 slagen, gelukkig had de huisarts me verteld wat en hoe het zou gaan en wanneer ik bellen moest....... onze prachtige witte herder bleef bij het voeteneind op de wacht staan, terwijl ik de dokter ging bellen, die zou zorgen dat onze eigen huisarts zou komen. Eigenlijk wilde ik ook je ouders bellen, en die van mij, maar iets deed me teruggaan naar onze slaapkamer. 

Ik ging naast je zitten en hield je vast met de kop van de hond tegen mij aan als soort van troost misschien, ik weet het niet...

Terwijl ik je vasthield was je polsslag niet meer te tellen en om 03.44 probeerde je mijn naam te zeggen........en weg was je naar die betere wereld waar je geen pijn meer zou hebben.......je had je ogen open gedaan in je poging mijn naam te zeggen en zo lag je daar, ik heb je nog gekust en geknuffeld, maar moest ook de familie op de hoogte brengen, dus dat maar gedaan en verder bij je gebleven tot de huisarts kwam, toen moest ik je loslaten......

Ik werd door onze huisarts direct in een grote omhelzing getrokken en eindelijk kon ik mijn tranen laten gaan, ik heb toch de kleintjes wakker gemaakt, want papa was nog lekker warm en doordat onze huisarts erbij bleef verliep dit ook rustig. De meest aparte reactie kwam van onze hond, die ging met zijn voorpoten op bed, snuffelde aan je en gaf je nog een lik over je handen en die heeft toen ook niet meer gekeken.

Dan komt de familie,van mijn kant alleen mijn vader, mijn zus en broer pas de avond net als mijn moeder, begrafenisondernemer en de dame die jou moest verzorgen, wat ik geweigerd heb, ik heb je zelf gewassen en aangekleed, terwijl zij aanwijzingen gaf, maar ik wilde, nee moest het gewoon zelf doen en heb het gedaan.....wat was je dun geworden niet veel was er van je over, maar ik hield van iedere centimeter en wat mis ik je nog vaak.

Grote commotie toen je kist op onze slaapkamer kwam te staan, want ik moest boven slapen, niet dus want heb er al die tijd naast gelegen, dus nu ook want je was nog zo dicht bij me.

Morgen is het 16 jaar geleden dat we je moesten begraven en deze dagen beleef ik ieder jaar weer, misschien wil ik het niet loslaten, ik weet het echt niet, maar ik heb ons verhaal voorgelezen en alles gedaan wat we afgesproken hadden, en vandaag, net als toen Moederdag, maar toen was je lichaam nog bij ons nu helaas niet meer, maar zelfs de cadeautjes was je niet vergeten.

Dank je voor de geweldige jaren dat we samen waren, we maatjes waren, geliefden waren door alle stormen heen, want wat een unieke man was je, en wat hield je onvoorwaardelijk van me, net als ik van jou.

Ik mis je lieve schat xxx