Afscheid en twijfels

Vandaag was het dan zo ver. De gynaecoloog zou bellen. Eerst om 9 uur al, maar omdat ik onverwacht een andere baan heb gekregen is de afspraak verzet naar 16 uur. 

Ongeveer 1 jaar geleden besloot mijn werkgever dat ze de koers van het bedrijf wilden veranderen en daar zou de thuiszorg tak niet meer onder vallen. 

In februari werden de cliënten ook ingelicht. Heel veel verwarring en onbegrip volgden. Het lange wachten begon. Niemand wist waar we aan toe waren en waar we de datum waarop de thuiszorg zou stoppen steeds verder zagen opschuiven, kwam de zomer eraan. 

Inmiddels waren we nog met 15 cliënten en 3 medewerkers. Helaas ontvielen ons 2 cliënten en werd nummer 3 langdurig opgenomen in een andere instellingen voor revalidatie. Met 12 gingen we het eind tegemoet. 

Waar ik besloot om via het mobiliteitscentrum een andere functie te krijgen, besloten mijn collega's om te blijven op de locatie. Intramuraal kon hun kennis en kunde gebruiken. 

Na een traject en enkele sollicitaties werd de einddatum definitief. De nieuwe organisatie zou op 1 november starten en dat betekende het eind van thuiszorg. Waar ik me niet geholpen voelde in iets nieuws zoeken, trok ik mijn eigen plan. Solliciteerde in het ziekenhuis en werd per 1 november aangenomen. 

23 oktober was mijn laatste dienst. Toen ik de cliënten gedag zei met de boodschap ik zie u de 31e op het officiële afscheid, had ik niet verwacht dat corona de overhand zou krijgen en er dus geen afscheid zou zijn. 

De dag gisteren was ontzettend moeilijk en ik heb eigenlijk non stop gehuild. Omdat het voelt alsof er dingen niet zijn afgesloten. Maar goed, het betekende vanmorgen wel mijn 1e werkdag in het ziekenhuis. Leuke maar vermoeiende dag. 

Uitgeput plof ik op de bank. De peuter speelt binnen en buiten. Roept af en toe voor hulp en terwijl ik de tv aanzet en een irritant peutermuziekje start gaat de telefoon. Compleet verrast neem ik op. Wie belt mij nou met een prive nummer op de huistelefoon. 

Een vriendelijke dame controleert of mijn gegevens kloppen. Bij privenummers neem ik of niet op en anders alleen met mijn voornaam. 

Ze vertelt wie ze is en opeens gaat er een belletje rinkelen. Een gezellig praatje volgt even en dan over tot de orde van het gesprek. De cyste is nu al 2 jaar stabiel. Dus na wat overleg wordt besloten over een half jaar terug komen. Dat vind ik fijn, ik heb toch geen positief gevoel bij dat ding, alleen een operatie heeft ook niet echt mijn voorkeur. 

Ze vraagt hoe het doorslikken van de pil bevalt en hoeveel invloed het heeft op de pijn. Gelukkig is die invloed er en besluiten we zo door te gaan. 3 maandrn slikken, stopweek en herhaal het maar. Ik mag zelfs 4 maanden als er geen doorbraakbloeding komt. Dat de stopweek een ware hel is meld ik subtiel. Voldoende paracetamol is het advies en al gaan slikken bij de 1e dag van de stopweek. 

De pijn in mijn onderbuik is er nog. Dagelijks, maar minder doordringend dan eerst. Dat is positief. Omdat ik volgens mijn dossier een prikkelbare darm heb moet ik eens langs de huisarts om daar naar te laten kijken. De gynaecoloog wil alles uitsluiten voor we de boel open gooien. Daar ben ik het mee eens. Ze vertelt ook nog even dat ik dan weer een andere arts krijg. Wel 1 die ik eerder heb gezien om de wisseling te voorkomen. Zij gaat namelijk per 1 januari weg. En juist door haar voelde ik me zo serieus genomen. We gaan het wel zien. Eerst de huisarts bellen morgen.

Als ik ophang loopt mijn poppenmoedertje met haar kinderwagen voorbij en wanneer ze me toe sist dat de baby slaapt verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht. Soms is het leven zo mooi!