Affaire

Lang lang geleden, in 2010 studeerde ik aan het HBO. Hier leerde ik R. kennen, 4 jaar jonger dan ik. Net klaar met z'n HAVO terwijl ik er al 2 jaar van een andere HBO opleiding op had zitten. Tijdens de eerste maanden van onze studie deden we veel samen en onze vriendschap werd closer en closer. Het was een kwestie van tijd voor er "meer" zou gebeuren. Op oud jaarsdag, gebeurde dit dan ook. Wat nog een aantal maanden zo door ging. 

Echter had ik op dat moment nog een relatie en dus ging ik met hem vreemd. Nu achteraf weten wij beiden niet waarom het "stopte". Was dit een schuld gevoel van mijn of zijn kant of was er misschien een heel andere reden. We weten het beiden niet meer.

In 2012 ging mijn relatie uit, hij was er voor mij maar een relatie met hem is er nooit van gekomen. Tijdens onze 4 jarige studie hadden we perioden van meer en minder contact.

Uiteindelijk studeer ik af en begin een eigen bedrijf. R. werkt regelmatig bij mij in vakanties of op andere momenten als ik iemand nodig heb om in te vallen. Als we elkaar nodig hebben vinden we elkaar, de vriendschap blijft.

In 2012 krijg ik een relatie met N. mijn huidige man. R. krijgt in 2015 een relatie met J. Intussen zijn N. en ik 3 kinderen verder en R. en J. 2 kinderen rijker.

R. Werkt sinds 2020 vast bij mij in het bedrijf, eerst op een andere locatie, inmiddels op dezelfde locatie als ik. We zien elkaar wekelijks meerdere keren en hij helpt mij als m'n beste vriend veel in het runnen ervan. Denkt mee over beslissingen, vraagstukken en aankopen. Ik kan alleen maar zeggen hoe dankbaar ik hem daarvoor ben geweest al die jaren.

Halverwege vorig jaar spraken we elkaar vaker, ook steeds vaker over privé zaken. We komen erachter dat we allebei niet happy in onze relatie zijn en trekken steeds meer naar elkaar toe.

R. is de jaloezie en "verwaarlozing" van J. meer dan zat. Hij verteld dat hij begin vorig jaar al buiten stond maar dat zij achter hem aan was gerend en had geroepen dat hij haar had geslagen. Te zot natuurlijk als zoiets niet echt is gebeurd, want dat kan voor iedereen behoorlijke gevolgen hebben. Zo zijn er nog wel meer akkefietjes, maar het zit hem vooral niet lekker dat hij het gevoel heeft dat hij geen prioriteit is voor haar.

Ikzelf worstel sinds de geboorte van onze laatste met soortgelijke gevoelens. Onze derde was een soort van verrassing, ik heb altijd gezegd drie kinderen te willen, N. vond 2 wel genoeg. Vanwege de komst van mijn nieuwe werk locatie besloten we een derde "on hold" te zetten, het was geen ja maar ook geen nee. Daar hadden we op dat moment allebei vrede mee. Ondanks die gedachte, was ik verrassend genoeg al zwanger en dus gingen we daar natuurlijk in mee.

Na de geboorte merkte ik dat ik er eigenlijk alleen voor stond. Natuurlijk hield hij van onze zoon, maar de nachten en ook overdag kwam veel zorg op mij terecht. Toen onze zoon ook nog eens na meer dan een half jaar niet doorliep stortte ik zo'n beetje in bij de huisarts.

Maanden later zei mijn zusje eens dat het haar opviel dat ik wel heel veel alleen voor onze zoon moest doen en mijn vader maakte ook nogal eens wat opmerkingen. Dat was voor mij eigenlijk een realisatie dat de relatie tussen mij en N. niet goed zat. Ik vraag hem meermaals een dag minder te gaan werken maar daar heeft hij absoluut geen boodschap aan, hij vind zijn werk leuk (gelukkig) en vind dit heel belangrijk. Ik merk daarom dat ik het gevoel heb dat zijn werk voor zijn gezin komt en dit staat mij totaal niet aan. 

R. en ik spreken elkaar inmiddels vaker dan onze partners en we merken dat we "thuis" steeds meer gaan vermijden. We praten ook over "vroeger", over onze gezamenlijke herinneringen, over situaties die we samen hebben meegemaakt en activiteiten die we ondernamen. We merken dat we ook nu weer steeds meer naar elkaar toe groeien. Psychisch vreemdgaan noemde mijn therapeut dit.

Onze partners worden enigszins meegenomen in ons verlangen om elkaar zo vaak mogelijk te zien. We spreken geregeld met z'n vieren af om te Bbqen, samen te eten en spelletjes te spelen. En gelukkig kunnen de kinderen het ook goed vinden samen.

Uiteindelijk begin dit jaar gaat het "fout". Het verlangen naar elkaar zien neemt steeds meer toe en uiteindelijk wordt onze psychische relatie ook fysiek.

De vonken spatten ervan af, agenda's worden geblokkeerd om elkaar te kunnen zien en we zien elkaar op het werk en bij elkaar thuis. We praten over een toekomst samen, waar we kunnen wonen met 5 (!) kinderen en hoe we onze tijd kunnen indelen.

In de volgende blog zal ik vertellen hoe onze partners uiteindelijk toch achter onze affaire komen.