Af en toe voel ik mij weer de oude ik

De titel van deze blog klopt niet helemaal. De oude ik zal nooit meer helemaal terug komen. Ik ben nu moeder. Maar bepaalde gevoelens en gedachtens zijn weer zoals ik was. Ik kan echt weer genieten van kleine dingen. Ik kan weer meer prikkels in mij opnemen en alles weer beter verwerken. Belangrijke dingen vergeet ik minder snel en heb meer energie ondanks de slapeloze nachten! 

In bepaalde dingen ben ik veranderd. Zo kan ik mij minder druk maken om wat anderen van mij vinden. Of dit komt doordat ik nu moeder ben of door mijn depressie? Geen idee. Ik vind het in ieder geval heel fijn. Wat een bakken energie kost dat, altijd maar bezig zijn met de mening van anderen. Ik focus veel meer op mezelf, mijn gezin en de mensen om mij heen die ik lief heb. Sporten? Ik doe het voor mezelf! Reïntegreren? Ik doe het op de tempo dat voor mij oké voelt (ondanks het personeel te kort in de kinderopvang). Ergens niet mee eens? Mijn mening durf ik te geven. Onzeker over mijn uiterlijk? Dat blijf ik maar het maakt mij niet uit wat onbekenden van mijn uiterlijk vinden. Geen zin om mee te gaan/mee te doen? Ik kies voor mezelf, dit voelt fijner dan iets tegen mijn zin in doen. Of om de ander niet teleur te stellen.. Wat de oude ik wel altijd deed.

Daarnaast neem ik veel sneller de tijd voor mezelf. Dit komt natuurlijk doordat ik dit wel moet doen, om niet onderuit te gaan. Ik moet soms aan de handrem trekken, om vervolgens er weer hard vandoor te kunnen gaan. Iets wat ik altijd goed in mijn oren knoop: "een gelukkige moeder, is een gelukkig kind". Je bent het spiegelbeeld voor je kind. Ik voel mij gelukkig niet meer schuldig, als ik even me-time nodig heb, ipv tijd met Noah door te brengen. Ik wil niet weer terug zakken in een depressie. Nu juist niet, nu ik echt bijna ben terug gekrabbeld. En op die momenten heeft hij de tijd van zijn leven bij één van de opa's en oma's. Waarom zou ik mij daar schuldig over moeten voelen? 

Het voelt als een enorme berg die ik heb beklommen. Vooral nu het besef komt dat ik al bijna een jaar moeder ben. Een jaar geleden dat ik mij depressief begon te voelen.. De tijd gaat heel snel. Ik heb mezelf leren accepteren. Of dat door de depressie komt? Dat weet ik zeker! Of het moederschap daar ook bij heeft geholpen? 100%! 

Ondanks zo'n pittig jaar, ben ik blij de positieve dingen te kunnen inzien en benoemen. 

Ik voel mij rijk, trots, dankbaar en gelukkig!

Ik accepteer wat ik voel, wat ik denk, wat ik wil.

Ik accepteer wie ik ben en wie ik wil zijn.

Of dat nu de oude ik is of de nieuwe.. 

Ik ben ik 🤍