2 jaar geleden
ADHD en moederschap
Iedereen rond me begon me te zeggen dat sommige dingen waar ik mee zat ‘niet normaal’ waren en dat ik moest kalmeren, niet zo stressen, alles moest leren loslaten en gewoon alles moest leren plaatsen.
21 jaar heb ik moeten vechten tegen paniek aanvallen, mijn lichaam dat niet meer wil bewegen (ook al wil ik het zo graag), hyperfocussen op dingen, volledige conversaties missen omdat ik met zoveel bezig ben in mijn hoofd… Dat continu stemmetje dat zegt dat ik beter moet doen, Koffie gaan maken, maar uiteindelijk uren bezig zijn met vanalles en nog wat en de koffie mok staat daar nog leeg te wachten. Minuten lang voor me uit staren en niks rond me heen horen, omdat ik zo in mijn eigen zone en gedachten zit, geen hobby kunnen houden voor meer dan 2 weken want ik word toch alles direct beu…
En dit zijn maar enkele zaken die ik op dagelijkse basis door me heen kreeg als kind, tiener en volwassene. Nooit had ik er bij stilgestaan dat dit iets meer kon zijn dan gewoon ‘ik’ en nu eenmaal wie ik ben.
Maar vanaf de moment dat ik mama werd, wist ik dat ik op onderzoek uit moest…
Mijn paniek aanvallen werden dubbel zo erg (hier heb ik over geschreven in mijn blog “Ik mis ze als ze slaapt”) en dat stemmetje in mijn hoofd werd luider en luider met de dag.
Iedereen rond me begon me te zeggen dat sommige dingen waar ik mee zat ‘niet normaal’ waren en dat ik moest kalmeren, niet zo stressen, alles moest leren loslaten en gewoon alles moest leren plaatsen.
Na 3 jaar vol paniek aanvallen, energie uitbarstingen en dippen, verschrikkelijke mood swings, wegdromen voor minuten aan een stuk en dat meerdere keren per dag, stressen over alles en niet weten hoe er mee omgaan, emotionele breakdowns en eigenlijk meer op autopiloot functioneren dan wat anders… Was het mijn collega die mij begreep en zichzelf in mij herkende.
Hij is degene die mij doorverwezen heeft naar artsen om testen af te leggen voor ADHD. En na 24 jaar kwam ik erachter waarom ik was wie ik was. Ik heb ADHD…
Eindelijk kreeg ik antwoorden op mijn vragen en manieren om met mezelf en mijn diagnose om te gaan. Maar het belangrijkste is dat ik erachter kwam dat ik niet alleen ben! Ik vind comfort bij mijn collega’s die ook sukkelen met de dagdagelijkse struggles van ADHD en dan spreek ik nog niet over de grote online community.
En het mooiste is, dat ik nu ook dagelijks wordt herinnerd aan de mooie kanten van mijn ADHD :
Een ‘never give up’ attitude!
Hou wel van wat gezonde competitie ;-)
Een echte babbelaar ^.^ (en zinger)
Zeer spontaan!
Altijd de grappenmaker in de groep
En zoveel meer mooie dingen die ons, ondanks onze innerlijke gevechten, zo een fantastische personen maken (en ouders)!
Deze blog is 1 die me nauw bij mijn hart ligt, want ik vind het zo belangrijk dat dit meer besproken wordt. Er zijn moeders over heel de wereld die met deze dingen vechten en nog niet weten waarom en hoe ze hier mee om moeten gaan en vooral dat ze niet alleen zijn!
XxxJustine
