Achter de schermen: jong mama zijn/worden

19 jaar en een beetje. Zo oud was ik toen ik, in dat half uurtje pauze van mijn werk, in de badkamer stond en een super-positieve test in mijn handen had. Naast de blije kriebels die ik voelde, voelde ik ook lichte zenuwen over de aankomende reacties in onze nabije omgeving. Wij hebben daardoor samen, voordat we het bekend maakte, denk ik wel 15 (verschillende) testjes gedaan. Gewoon, om het écht zéker te weten. En ja hoor, na 39 weken en 5 dagen braken mijn vliezen en mochten we onze kleine meid eindelijk verwelkomen.

Inmiddels is Loïs vandaag alweer 9 maanden oud, en ik zelf inmiddels bijna 21. Waar mijn moeder door het dolle heen was, waren er (natuurlijk…🙄) wel andere mensen in mijn omgeving die dit toentertijd ‘best heftig nieuws’ vonden van een 19 jarige. Toen ik zwanger raakte kreeg ik aan het begin heel erg het gevoel dat ik mijzelf moest bewijzen. Dat vind ik jammer, dat was achteraf helemaal niet nodig. We hebben ons eigen fijne plekje, mijn vriend (22) en ik werkte beide fulltime en we hebben een rustig leven opgebouwd. Wat voelde wij een trots en liefde voor dat kleine mensje in mijn buik! En sinds haar geboorte is die liefde alleen maar elke dag gegroeid. Van twijfel is nooit geen sprake geweest.

Ik heb nooit begrepen waarom er mensen zijn die reageren alsof ‘ik wel hééééééul jong moeder werd’.

Zo vond ik het heel spannend om op mijn toenmalige werkt te vertellen dat wij in verwachting waren. Gelukkig werd daar toen uiteindelijk heel positief gereageerd maar ik baal dat ik mij daar toen zo opgelucht over moest voelen. Dat is toch namelijk zeker weten meer dan logisch?!

Ik denk dat die angst van toen jammer genoeg toch ontstaan is door eerdere reacties over het jonge moederschap. Reactie in mijn nabije omgeving, maar ook reacties op het internet. Ik zal nooit vergeten hoe ik schrok toen ik een mevrouw ‘advies’ zag geven aan een mede-19 jarige zwangere; wees alsjeblieft eerst nog even kind voordat je zelf aan kinderen begint! Al was de opmerking niet aan mij gericht, heb ik me er lange tijd niet overheen kunnen zetten. Ook nu ik dit schrijf voel ik dat weer. Een soort boosheid naar de onwetende mensen die hier écht zo over denken. Ik weet namelijk heel zeker dat onze leeftijd, ons geen minder goede mama maakt. De rust, ruimte en regelmaat zijn aanwezig, en nog belangrijker; de liefde voor ons kleine meisje.

Gelukkig gebeurt mij dit helemaal niet vaak en kan ik dit heel goed weer van mij afzetten. Toch blijft er bij deze mensen altijd dat gevoeltje hangen. Dat gevoeltje wat mij zegt dat ik ‘anders’ ben dan andere mama’s. Dat vind ik namelijk niet! Ik ben net zoals iedere ‘gewone’ mama, een moeder die alles zou doen voor haar kindje en vanaf het begin van haar heeft gehouden.

Ik hoop met mijn blog een kijkje te kunnen geven in ons leven en misschien zelfs wel wat meningen te kunnen veranderen over het ouderschap op jonge leeftijd.

Liefs! Noor