Achtbaan van emoties

Anna-Sophia is nu zes weken en we hebben al een hoop beleefd, met name in emotieland. Het is net alsof we in een achtbaan van emoties zitten. Zelf ben ik van mening dat ik tijdens mijn zwangerschap er weinig last van had, iets waar mijn man het niet mee eens is... Maar nu moet ik er toch aan toegeven, zelfs als ik een disney film aan het kijken ben dat een beetje verdrietig is kan ik al beginnen te huilen.

De mooiste emoties worden echter door onze dochter uitgelokt; iedere keer verbaas ik mezelf er weer mee. Zo werd ik vanochtend wakker en kon ik gelijk naar haar kijken in de co-sleeper. Een warm gevoel overviel me, iets dat ik nog nooit eerder had meegemaakt. Het was een mengeling van gelukzaligheid en vooral heel veel liefde. Zelfs voor mijn man heb ik dat nog nooit gevoeld, zo overweldigend was het. Helaas moesten we toch op tijd opstaan voor de babymassage, maar ik hoop zoiets nog vaak te voelen.

Een ander gevoel is een combinatie van pijn en bezorgdheid. Ze heeft veel last van darmkrampjes en kan dan heel hard huilen zonder dat ze zich wil laten troosten. Voorzichtig proberen we van alles uit om het voor haar dragelijk te maken, dat maakt me soms zelfs een beetje wanhopig. Althans; stiekem is het misschien meer mezelf geruststellen dat ik wel een goede moeder ben. Hoop dat ze de prikjes straks niet erg gaat vinden...

Tot slot een mooie emotie om mee af te sluiten, het lijkt heel erg op het eerste maar dan meer trots. Of het nu is als ze een van haar mooie lachen laat zien die ons helemaal doen laten smelten. Of als we ons er van bewust worden dat ze weer iets nieuws heeft ontwikkeld, zoals ons met haar oogjes volgen, iets vastgrijpen of zich omrollen. Zelfs als we weten dat het een reflex is, maakt het ons ontzettend trots op onze grote meid.

Ik ben benieuwd naar jullie gevoelens en emoties!