'Abnormaal normaal'

Mijn eerste blog voor Mamaplaats. En gek genoeg is dat best een beetje zoeken! Op mijn Instagram doe ik niet anders dan schrijven. Het is mijn dagboek. Mijn uitlaatklep. Soms druk ik mij uit in slechts enkele woorden, soms in meer dan honderd. Het komt zoals het komt en het komt altijd vanzelf.



Hier heb ik het gevoel dat ik me eerst even moet voorstellen. En dat doe ik met liefde hoor, begrijp me niet verkeerd, maar hoe vang ik mijzelf en mijn gezin in een paar letters? Ik ga een poging doen: 



Mijn naam is Irene Groenink, 27 jaar. Ik ben de moeder van Luka (LOEKA) en Luka wordt in september drie. Mijn vriend - Luka’s vader - is Ethiopisch en woont in Addis Abeba. Ik noem ons altijd ‘een gezin met 5500 kilometer afstand ertussen’.


En precies dáár schrijf ik graag over: over die begrensde, onbegrensde liefde. Het mooie eraan. Het moeilijke eraan. Herinneringen. Uitdagingen. En vooral: hoe we een abnormaal normale familie proberen te zijn.

Over ‘abnormaal normaal' gesproken: het is maandagavond 6 juli als ik dit schrijf en het is al dag 8 zonder contact met het Ethiopië-front. Dag 8 zonder contact met Bini. Althans, niet meer dan drie keer een halve minuut: “Hi sweety, how are you and Luka doing? I’m safe. Please follow the news on internet. I love you.”

Het hele land is afgesloten van internet vanwege een grote politieke crisis. De overheid hoopt met zo’n internet shutdown dat de berichtgeving beperkt blijft - relatieve rust onder de botsende bevolkingsgroepen. Zo van: dan fokken ze elkaar online tenminste niet op. Heel abnormaal voor ons. Heel normaal voor hun. 



Ik maak me niet per se zorgen om Bini en ik kijk ook niet meer op van een paar dagen geen contact, maar toch: het went nooit. Het went nooit, de oorverdovende stilte. Het went nooit, de onrust van ‘stel dat er nu iets met mij of Luka gebeurt’. 



Duimen jullie voor hem, voor ons, voor het land? 

Instagram: @irenegroenink