( . ) ( . ) abces leed (deel 1)

Juni 2022 werd in de avond, binnen een paar minuten, ons mooie mannetje geboren. Papa was verloskundige, ik kwam er zonder al te veel kleerscheuren vanaf. Het was een totaal onverwachte, maar mooie start van de kraamperiode. 

Nu is het 4 maanden later en ik lig in bed, net geopereerd, een grote open wond en 2x per dag thuiszorg. 

Man wat is dit anders gelopen dan verwacht en wat hoop ik dat er eindelijk zicht komt op herstel…

Het verhaal begint eigenlijk aan het eind van de kraamweek. 

Ons zoontje krijgt borstvoeding maar het gaat niet makkelijk. Er is voldoende melk maar aanleggen is lastig. De kraamzorg geeft alle mogelijke tips, en helpt me super goed. Dag 9, toch een rode plek op mijn borst. Geen rede voor paniek, extra aanleggen, kolven, masseren, warmte en dan komt het allemaal vast in orde. En al snel was de plek weg. Daarna besloten om de borstvoeding te laten gaan. Met nog 2 andere kindjes in huis is het lastig. Dus hup, de kolf er bij om af te bouwen en over op een flesje.

Dag 12: ik krijg hoge koorts. De hap (want het is weekend) ziet geen reden om me langs te laten komen. De kraamweek is geweest en ik heb geen last van harde of rode plekken op mijn borsten.  In de dagen die volgen blijf ik erg ziek met hoge koorts. Mijn bed kom ik niet uit, en de maximale dosering paracetamol word elke dag gehaald. Drie dagen later lijkt het iets beter te gaan, maar in de avond word ik opnieuw ziek. Eindelijk mag ik langs bij de hap, die niks kunnen vinden en me weer naar huis sturen met de mededeling dat ik morgen naar mijn eigen huisarts moet. 

Mijn eigen huisarts ziet dat het niet goed gaat en stuurt me naar het ziekenhuis. Alles word nagekeken, mijn bloed, borstontsteking, achter gebleven placenta rest. Maar buiten te hoge ontstekingswaarde word er niets gevonden. De dag erna moet ik terug voor controle en opnieuw de ontstekingswaarde laten bepalen. Er was goed nieuws, de waardes waren beter, ik zou gewoon herstellen. Wat het was wisten ze niet maar alles zou goed komen.…

In de weken er na blijf ik niet fit. Ik herstel niet lekker. Ik heb een intense spierpijn en ben moe. Moe tot op het bot. Het is druk in huis met 3 kindjes, en de jongste blijkt wat extra zorg nodig te hebben waardoor we regelmatig in het ziekenhuis zitten. Ik doe mijn klachten af als spanning, als er meer duidelijk is over ons zoontje, zal het vast beter met me gaan. Of… zo hoopte ik in ieder geval.

Eind september krijg ik weer hoge koorts. Maar nu voel ik ook een harde plek in mijn rechter borst. Ik heb geen pijn, maar ben duidelijk ziek. Alsof ik een zware griep te pakken heb. Ook nu is het weer weekend en bel ik de hap. Er word direct antibiotica voorgeschreven, want dit zou toch nog een rest van een borstontsteking kunnen zijn aldus de arts van de hap. Met goede moed en blij dat er iets te doen valt om beter te worden neem ik netjes mijn antibiotica in. 

De kuur is klaar, er zit nog een klein hard plekje maar dat zal vanzelf oplossen. Twee dagen later zit ik weer bij de huisarts, het kleine plekje is een grote plek geworden en opnieuw krijg ik antibiotica, een hogere dosering zou het probleem moeten oplossen. 

De huisarts geeft aan over een week te bellen om te bespreken hoe het dan gaat. Er is helaas weinig verandering in de harde plek na een week en de huisarts wil me opnieuw zien. Deze keer ga ik maar met de auto naar de huisarts. De praktijk is 600 meter van mijn huis maar mijn lijf kan niet meer. Ik ben te moe. Er is hulp in huis voor de kindjes of ze gaan ergens spelen. Mijn lijf heeft duidelijk ergens anders energie voor nodig. 

De huisarts onderzoekt me, overlegt met het ziekenhuis en de dag erna kan ik terecht bij de mammapoli voor verder onderzoek. Ik vind het ondertussen allemaal wel best, als ik me maar weer beter ga voelen…