( . ) ( . ) abces deel 3

Drie weken na de mededeling dat het abces operatief verwijderd moest woorden kan nu eindelijk de drain verwijderd worden. Dit is zo’n opluchting!

De afgelopen drie weken gingen met ups en downs. Iedere dag komt de thuiszorg twee keer. En iedereen vraagt netje, mag ik de wond zien? Tja, ik ben ondertussen alle gène voorbij. Iedereen mag mijn borst bekijken, aanraken en zelfs met een katheter er in steken om de boel schoon te spoelen. 

Soms kan ik me overgeven aan alles wat er gebeurd en voel ik me rustig. Andere momenten ben ik boos en verdrietig, rollen de tranen over mijn wangen. 

De eerste controle, ruim een week na de operatie valt tegen. De wond is nog te diep, de drain blijft nodig. De vervolg afspraak word zelfs pas over ruim anderhalve week gepland, dan weet de chirurg zo goed als zeker dat de drain er uit kan. 

Iedere dag dat de drain er in blijft heb ik er meer last van. De wond wil dicht, maar de drain voorkomt dit. Dat is nu eenmaal waar de drain voor is geplaatst maar echt geen prettig gevoel. Iedere dag word mijn borst weer ingepakt met een costume made designer bh van blauw absorberend verband en witte tape. Mijn eigen bh’s liggen liggen ondertussen te verstoffen in mijn kledingkast. Mijn god wat is het lang geleden dat ik me sexy heb gevoeld. 

De twee oudste kindjes willen af en toe even naar de grote pleister van mama kijken, want die blijkt mega interessant. Het houd de boel wel luchtig. De kinderen zien het verband, trekken een gezicht alsof ze onder de indruk zijn en gaan weer vrolijk verder met waar ze mee bezig zijn. Wat heerlijk als je zo nog naar de wereld kan kijken. 

De dagen gaan snel, maar kosten veel energie. Drie kindjes in huis, herstellen van maanden ziek zijn en een operatie. Het is allemaal veel. Soms te veel. We worden geleefd door de thuiszorg, controles in het ziekenhuis voor mij en afspraken in het ziekenhuis voor ons jongste kindje.

Maar… het is dus eindelijk zo ver. De afspraak met de chirurg waarbij de drain verwijderd zou worden. Ik word al voor de tijd van de afspraak binnen geroepen. De verpleegkundige vraagt weer netjes of ze de wond mag bekijken. Ja joh, heb je net 10 seconde geleden ontmoet, geen idee wat je naam is maar ook jij mag kijken. Als de wond is uitgepakt komt de chirurg met een grote lach op zijn gezicht binnen gelopen. “Zo!”  Zegt hij. “We zullen eens kijken, maar ik denk dat we je wel van die drain kunnen verlossen.” En het voelt ondertussen ook echt als verlossen, mijn lijf reageert op het vreemde spul in mijn lijf en ik ben al dagen super moe en misselijk. De chirurg voelt en bevestigd dat de drain er uit mag. “Wat een verschil hè.” Zegt hij. “Ik heb zo’n abces nog niet eerder gezien. Het zat zo diep, helemaal tegen de ribben, dit moet toch een opluchting voor je zijn. En het heeft ook zo lang geduurd voordat er een echte oplossing kwam.” En daar heeft hij helemaal gelijk in. Hij verwijdert de drain en het blauwe verband word verwisseld voor twee witte pleisters.

Van de thuiszorg ben ik nog niet helemaal af. De drain laat twee gaatjes in mijn borst achter en de wonden zijn nog niet helemaal dicht, dus zo lang de wonden open zijn zullen deze gespoeld moeten worden. Maar de thuiszorg mag 1 keer per dag komen, en dat is al fijn. 

De afgelopen weken draaide vooral om mij, terwijl er ook nog een baby is met medische zorgen. Nu mijn herstel doorzet komt er ook weer ruimte voor mijn zorgen om Sem. We leven nog per dag, en dat is voor nu zo……