( . ) ( . ) abces (deel 2)

De dag nadat de huisarts me naar de mammapoli heeft doorverwezen lopen mijn man en ik het ziekenhuis binnen. Eerst een afspraak bij de verpleegkundige. Ze hoort het verhaal, kijkt, voelt en zegt dat ze geen uitspraken durft te doen over wat het is. Eerst een echo en een mammografie en dan moet ik weer terug komen om te bespreken wat ze voor me kunnen doen.

Al die tijd heb ik weinig tot geen pijn gehad aan mijn borst. Daar ging de mammografie verandering in brengen. Eerst word er zittend een foto gemaakt, niet comfortabel maar prima te doen. Dan de foto staand, tegen de tijd dat het apparaat is ingesteld breekt het zweet me uit. “ Even volhouden het is zo klaar” hoor ik de dame die het onderzoek doet zeggen. Tegen de tijd dat de druk van de mammografie af gaat stromen de tranen over mijn wangen. Wat een helse pijn! Ik moet zitten, anders val ik flauw. Degene die de mammografie maakt geeft me tijd en ruimte en als ik weer rustig ben is het tijd voor een echo. Gelukkig zit dit er op, en opgelucht ga ik liggen voor de echo. 

De radioloog kijkt, meet, duwt een keer met de echo, kijkt nog een keer en zegt me dat hij gaat overleggen met de chirurg. De radioloog verteld me dat er een abces is gevormd en dat de chirurg graag wil dat dit aangeprikt word. Hij legt uit hoe dit werkt en vraagt of ik akkoord ben. Ik vind ondertussen veel goed, als ik maar word verlost van dat ding in mijn borst!

De radioloog maakt mijn borst schoon, en prikt de naald in het abces. Vier spuiten pus en troep weet hij uit mijn borst te halen. Het is niet volledig schoon zegt hij maar dat zou ik verder met de chirurg bespreken. Direct kan ik bij de chirurg terecht. Die is duidelijk, er zat een abces, die is nu zo goed als leeg, de komende 72 uur mag ik koorts hebben en met een hoge dosering antibiotica zou ik weer opknappen.

Blij verlost te zijn van het abces lopen mijn man en ik het ziekenhuis uit. Op weg naar de apotheek. Daar is druk overleg, want de dosering van de antibiotica is te hoog volgens de richtlijnen. Na het nodige overleg weten ze zeker dat ik niet dood ga aan de dosering die is voorgeschreven en ga ik met een tas vol potjes antibiotica naar huis. 

Eenmaal thuis komt al snel de koorts opzetten. Weer lig ik dagen in bed met hoge koorts. Te ziek om voor mezelf te zorgen. Ik hou me er maar aan vast dat het abces weg is en de antibiotica zijn werk gaat doen. Op dag 4 na de behandeling kan ik voorzichtig mijn bed weer uit. Mijn borst lijkt er niet beter van te zijn geworden maar ik hoop nog steeds op de antibiotica. 

Een week na de eerste afspraak kom ik op controle. De chirurg schrikt als ze hoort hoe ziek ik geweest ben, dat was toch niet helemaal de bedoeling maar ik was weer wat opgeknapt dus de antibiotica leek te werken. Het laboratorium onderzoek liet ook zien dat ik de juiste antibiotica kreeg. In mijn borst zit nog een harde plek, het abces was weer gevuld. Ik kreeg de keuze om nog een keer het abces aan te prikken en leeg te halen of opereren. Een operatie zag ik niet zitten. Dus met volle moed weer naar de radioloog. Er worden 3 volle spuiten pus uit het abces gehaald. Toch weer 1 minder dan vorige week. Over 5 dagen moet ik terug komen.

Dit keer krijg ik geen koorts, en mijn vermoeidheid lijkt wat minder te worden. Toch blijf ik een plek voelen. En bij de controle 5 dagen later blijkt het abces inderdaad weer gevuld. Ik word er ondertussen moedeloos van en vraag me af of dit ooit nog goed komt. Deze keer geen keus, deze chirurg vindt toch echt dat opnieuw aanprikken en leeg halen de beste behandeling is. Opnieuw naar de radioloog, dezelfde als de eerste keer. De radioloog herkent me en heeft het met me te doen. Hij verteld precies wat hij ziet, wat hij er uit haalt en dat er nog een rest zit die hij er met het aanprikken niet uit krijgt. Over een week mag ik weer terug naar de chirurg, met de moed ondertussen in mijn schoenen ga ik terug naar huis. Ik ben het vertrouwen dat mijn lijf herstelt even helemaal kwijt. Ieder dag voel ik, is de plek groter? Voelt het anders? Zou het dan toch minder worden?

Deze keer eerst een echo en dan een afspraak bij de chirurg. De radioloog kijkt en meet, de conclusie: een abces van minimaal 7 bij 6 cm. Een groot abces aldus de radioloog. De radioloog doet geen uitspraken over wat er moet gebeuren en zegt dat als de chirurg wil dat het opnieuw leeg gemaakt word dat ik dan terug kan komen en ze dat die dag nog doen. 

Ik ben benieuwd wat de chirurg er van vind. Maar al snel in het gesprek blijkt dat opereren toch de beste optie lijkt. Of ik hier mee akkoord ga? En ik nog vragen heb? De vragen komen niet, ik hoef de risico’s niet te weten, ik wil gewoon beter worden en als dit de weg is dan ga ik dus onder het mes. De chirurg kijkt in de planning “het is geen bloed spoed” zegt hij. “ Dan doen we de operatie morgen.” De assistente aan de balie helpt me verder met waar ik naar toe moet. Voor de operatie moet ik nog naar de anesthesist en opname verpleegkundige. Gelaten ga ik de gesprekken aan. Eigenlijk wil ik gewoon naar huis. Knuffelen met de kindjes.…

Ik ga die avond op tijd naar bed. Met een dubbel gevoel gaan mijn man en ik de dag erna naar het ziekenhuis. Blij dat er eindelijk echt iets aan het abces gedaan word maar ik zie op tegen de operatie. Eenmaal in het ziekenhuis probeer ik me over te geven aan alles wat er gebeurd. Ik hijs me in het prachtige blauwe operatie schort en mag al snel naar de o.k.

Waar ga je aan denken vraagt de anesthesist. “Dansende roze olifanten!” Zeg ik. Vragend kijkt ze me aan en ik leg uit dat dit een grapje van een vriendin van me was vanochtend. Daarna ga ik lekker slapen.

De operatie verloopt goed. Het abces bleek erg diep te zitten, en was met antibiotica en aanprikken nooit herstelt vertelt de chirurg.

In de avond halen de verpleegkundigen voorzichtig het verband er af. De wond moet gespoeld worden. Ik wil het graag zien, maar schrik. De wond is open, er loopt een drain door heen en aan de onderkant van mijn borst komt deze via een tweede open wond naar buiten. 

Ik kan moeilijk slapen die nacht. De eerste keer zonder mijn zoontje, in het ziekenhuis met een open wond. Dit had ik tot een tijdje geleden nooit verwacht. Na een lange nacht en weinig slaap word in de ochtend opnieuw de wond verzorgd. Het begint te wennen. In de middag mag ik naar huis. De thuiszorg is geregeld en zullen 2 keer per dag de wond komen verzorgen. Hopelijk is dit de eerste stap naar herstel…