Aan de Chemo( foute uitslag uitstrijkje)

Ik heb een aantal dagen in afwachting gezeten wat er besloten zou worden.

Ik kreeg de keus om een liscexsisie te doen en te kijken of ze de plek weg zouden kunnen halen, Chemokuren en dan operatie als dat mogelijk is of gelijk een operatie met de kans dat later mijn eierstokken er ook uit moeten ivm uitzaaiing.

Ik koos voor optie 1 het weghalen met een liscexsisie, dit had helaas niet het gewenste effect.

Waardoor ik alsnog aan de chemokuur kwam te zitten, ik had uitgezocht wat mogelijkheden waren.

En heb aangegeven of ik eventueel chemokuren kon krijgen via een pil, dit omdat ik dan niet veel in het ziekenhuis hoefde door te brengen en toch ook een beetje normaal mama kan zijn thuis.

Het is voor mijn kinderen toch al hectisch genoeg, mama zat namelijk vaak genoeg in het ziekenhuis.

We gaan het gevecht aan tegen de ergste kutste ziekte op aarde (sorry voor mijn taalgebruik maar weet niet hoe ik het anders moet verwoorden)

Ik mocht gelijk met de chemo beginnen, de eerste periode dacht ik oh het valt me echt mee ik voel me niet zieker erdoor.

Ik kwam er snel op terug, toen ik kotsend boven de wc hing de hele tijd en ik werkelijk niks binnen hield meer.

Ach dacht ik ene kant shit want ik ben echt ziek andere kant is het wel goed voor de lijn( ik heb wel een maatje meer)

Het vervelende is dat ik echt de hele dag ziek was, de hele dag liep te spugen en mijn kinderen dit ook mee kregen.

De jongste (3 jaar oud) snapte het niet en hebben we ook tegen gezegd dat mama buikgriep had.

De oudste (9 jaar oud) hebben we in grote lijnen uitgelegd wat er aan de hand was, puur dat hij begreep waarom mama zovaak boven de pot hing.

En ook waarom ik zo ontzettend moe ben, en me echt verrot voel.

Mijn man zegt elke keer schat je lijkt wel een oud wijf van 80 jaar, puur om hoe ik loop te zuchten puffen en steunen en zeuren over alles.

Ik heb echt in deze periode van chemo en ziek zijn geluk met de familie en vrienden die ik om mij heen heb.

Deze mensen steunen mij en mijn gezin zo goed, ik kan met veel dingen op hun terug vallen.

En soms kan ik met mijn man even lekker genieten van de kleine dingetjes.

De ziekte heeft namelijk wel een grote impact op mijn relatie met mijn man, hij is eerder een mantelzorger op dit moment dan een echtgenoten.

Ik vind dit zelf erg vervelend, niet alleen voor mij maar ook voor hem.

Hij neemt alle huishoudelijke taken over, en verzorgt de kinderen daar wanneer het nodig is.

Alle mensen die ons helpen daar ben ik gewoon zo dankbaar voor!