94-- een bijzondere conclusie

"Mevrouw Willemse? U mag verder komen." Een vriendelijke oudere kalende man wijst mij de weg naar binnen. Verdorie, weer een andere gynaecoloog. Het voelt soms alsof ik alle mannen in het ziekenhuis ondertussen heb gezien. Hoe kom je er trouwens als man op om gynaecoloog te worden? Met die vraag in mijn achterhoofd ga ik half ontbloot met mijn benen in de steunen. Na enkele seconde ziet hij het al. "Òh, u heeft een kralenketting. Heeft u last van extreem haargroei en overgewicht" met een verward gezicht kijk ik hem aan. (Hij hangt met zijn hoofd tussen mijn benen?! Dat kan hij toch zelf wel bepalen?!)

Niet veel later zit ik weer aangekleed in zijn kantoor. "Mevrouw Willemse u heeft PCOS. Schrik niet, maar de kans dat u op de natuurlijke manier moeder word is relatief klein. Ik raad u dan ook aan om contact met mij op te nemen wanneer u deze wens heeft." Perplex kijk ik de man aan, "heeft u wel in mijn dossier gekeken?! Ik ben al moeder." Even valt er een stilte. "Wauw, u mag u gezegend prijzen met u kindje. Om eerlijk te zijn ziet het er bij u vanbinnen niet heel goed uit. Dat u spontaan zwanger bent geworden vind ik een wonder."

"Hoe kan het dat dit nooit eerder ontdekt is? Ik loop al jaren bij een gynaecoloog? Ik heb al 3 kindjes verloren, komt dat dan ook door dat pcos?!" Ik merk dat ik ineens honderden vragen heb. Ik krijg mee dat ze operatief mijn baarmoeder verder gaan schoonmaken en sta eigenlijk binnen enkele minuten met honderden vragen weer op de stoep van het ziekenhuis.

Buiten bel ik meteen Jesse. Wanneer ik hem de situatie uitleg krijg ik weinig tot geen reactie. "Gelukkig hebben wij al een gezond kindje Nik, het was veel erger geweest als we hier achter kwamen op het moment dat we voor onze kinderwens gingen." Dat weet ik wel, daar heeft hij ook wel gelijk in. Maar toch, het is heel vreemd om te horen dat je dus minimaal vruchtbaar bent. Het voelt alsof mijn lichaam me voor de zoveelste keer in de steek laat. Drie kindjes verloren, een mislukte bevalling. Het voelt als een schop na, zo van nu is het definitief, of je het nu wilt of niet.

De week erop kan het operatief reinigen al plaats vinden en bijzonder genoeg. Vanaf dat moment vloei ik eindelijk niet meer. (Na 6 maanden non stop een flinke opluchting.)

Waar Jesse eerst altijd ontzettend voorzichtig was is hij sinds de uitslag van de gynaecoloog totaal onbezonnen. Ondanks dat hij weet dat hij de eerste maanden na de sterilisatie nog veilig zou moeten vrijen. Het voelt alsof hij er in wrijft dat ik toch niet zwanger kan worden, zoals de gynaecoloog zegt.

Na 6 weken ben ik nog steeds niet ongesteld, hoe fijn het ook is dat ik nu eindelijk eens niet ongesteld ben krijg ik opeens een heel raar onderbuik gevoel.. wat als het nu toch opeens raak zou zijn.