82-- zijn eerste verjaardag!

"Vind je het zelf ook niet een beetje overdreven?" "hij word maar 1 keer 1!" "Ja en maar 1 keer 2 én 3 én 4.. en ga zo maar door." "Tja jij kiest voor maar 1 kind. Ik kies ervoor om alle belangrijke gebeurtenissen er 1 te laten worden om niet te vergeten." "Nik, je geeft echt belachelijk veel geld uit. En dat kind merkt er zelf nog helemaal niets van.. je doet het alleen voor jezelf.. af en toe word ik zo moe van jou." "Ach je moet eens weten waar ik allemaal wel niet moe van word." De toon van de dag is weer gezet.

Morgen is het zover. Morgen is het een jaar geleden dat mijn kleine vriendje werd geboren. Als ik terug kijk naar het afgelopen jaar lijken alle clichés waarheid te zijn geworden. Het voelt alsof ik hem gister voor het eerst in mijn armen kreeg. De eerste lach, de eerste keer rollen, kruipen, alleen op het doorslapen wachten we nog steeds.. Maar het is allemaal in sneltreinvaart gegaan. Waar ik dacht dat ik al ontzettend veel van hem hield toen ik hem voor het eerst zag, blijkt nu, dat dat iedere dag meer kan worden.

"Waar wil je die trossen?!" Een goede vriendin van me is komen helpen versieren en hapjes maken. Met een flinke dosis wijn en ontzettend veel humor hebben we een super leuke avond. Mijn autistische zelf komt weer naar boven en ik wil alles tot in de puntjes geregeld hebben. Ik heb nog net geen plattegrond gemaakt van waar wat moet komen te staan.

"Ik breng Steph even naar huis. Jullie hebben allebij te veel wijn gehad om te rijden. Zo terug!"

Als Jesse terug komt slaat de klok al bijna 12 uur. Elke minuut op de klok trekt tranen bij me. Jesse begrijpt het niet.. En eerlijk? Ik zelf eigenlijk ook niet. Maar mijn kleine baby. Dat kleine vriendje word morgen, tenminste morgen? Over enkele minuten 1 jaar. Waar is het jaar gebleven? Waar is de tijd naar toe gegaan?

"Zullen we maar naar bed gaan? We hebben een lange dag te gaan morgen." Jesse zegt weinig maar loopt achter mij aan. Ik kijk nog 1 keer om. Dit is ons huis. Ons thuis. Hier word mijn kanjer één jaar. Hier gaan er nog heel veel volgen. Tijd om herinneringen op te bouwen.

"Waarom ben je nou zo emotioneel Nik? Hij is jarig. Dat is toch leuk!" Even valt er een stilte. "Jawel, maar.. uhm. Het gaat zo hard. Het voelt alsof ik vorige week ben bevallen. En nu is hij al bijna jarig." Jesse begint te lachen; "Nee Nik, vorig jaar rond deze tijd, toen was je mijn eigen kleine walvis, man wat een toeter had je toen. Nu ben je weer de vrouw waar ik verliefd op ben geworden." "De vrouw waar je verliefd op werd was zo'n 15 kilo slanker hoor" ik zeg het als grap. Maar stiekem.. stiekem baal ik als een stekker van mijn lijf na de zwangerschap.

Ik word wakker van een schreeuw van Davy. Enthousiast trek ik Jesse zijn bed uit. Hup hup hup! We moeten zingen! Mijn moeder zong me ook altijd wakker op mijn verjaardag. Dat is leuk! Verdwaasd kijkt Jesse me aan maar op automatische piloot loopt hij achter me aan. Blij zingend komen we Davy zijn kamer in. Maar voor we bij de tweede hoera zijn zie ik een klein verschrikt mannetje me met grote blauwe kijkers aankijken. Jesse en ik schieten beide in de lach. "Okeeokee, ik geef toe. Misschien is hij hier wat te klein voor."

Bliep bliep. "Nik! Je telefoon; je hebt een berichtje van een onbekend nummer. Met een felicitatie voor Davy" die zal ik vandaag nog genoeg krijgen. Ik stop mijn telefoon in mijn zak om even later weer een bliepend geluid te horen. 'Nik.. kunnen we praten? Ik mis je.' Snel zet ik het gesprek stil. Hier heb ik nu geen tijd voor.

Tring!! "Jaaaa daar zijn eindelijk de helium ballonnen!" Blij ren ik naar de voordeur waar ook de ballonpilaren voor buiten al klaar staan. De heliumballonnen worden door het huis verspreid en de top dag kan beginnen.