8 weken ziekenhuis, hoe heb ik dit ervaren?

Voor de geboorte van Faye heb ik natuurlijk een week opgenomen gelegen door de bloedingen. Voornamelijk moest ik in bed liggen en toen de bloedingen stabiel bleven, mocht ik uiteindelijk af en toe de afdeling op om daar een stukje te lopen. Na een paar dagen mocht ik ook van de afdeling af. Ik voelde me al heel snel thuis in het Maxima Medisch Centrum. Dit zal waarschijnlijk niet anders geweest zijn in een ander ziekenhuis maar daar heb ik nu natuurlijk geen ervaring mee.

In die week dat ik opgenomen lag, zag ik vaak dezelfde verpleegkundigen, de 1 leuker en liever dan de ander, maar er was er geen 1 die ik niet aardig vond, wat sowieso al bijzonder is haha. Ik voelde mezelf al heel gauw thuis, ik kon toch geen kant op dus ik probeerde er het beste van te maken. Ik zag mijn familie vrijwel elke dag, wel afwisselend want continu met weeén zitten en dan ook nog bezoek ontvangen was best heftig.

Uiteindelijk na de geboorte wilde ik heel graag bij haar op de kamer slapen, maar hiervoor moest ik wel alles zelf kunnen, zoals aankleden, naar het toilet gaan en douchen. Dat hoef je mij maar 1 keer te zeggen. De volgende dag liep ik van de verloskamers naar de NICU waar Faye in de couveuse lag. Wel met een rolstoel voor de ondersteuning, maar ik wilde zo snel mogelijk weer op de been zijn om er de volle 100% voor Faye daar te zijn. Als ik hieraan terug denk, vraag ik me echt af hoe ik dit in hemelsnaam heb gedaan.

2 dagen na de bevalling mocht ik eindelijk inroomen omdat ik alles zelfstandig kon. Ook hier heb ik een mega fijne tijd gehad. Met een lach en een traan. Ook heel fijn contact met de verpleegkundigen die er voornamelijk voor Faye waren maar ook erg betrokken waren met de ouders. Nu was onze situatie ook niet bepaald voor de hand liggend. Wonend in Berlijn maar bevallen in Veldhoven? Hoe dan? Heel vaak het verhaal mogen uitleggen hoe dat zo is gekomen en dat het zeker niet de bedoeling was. Maarja, wie wil er wel met 29+5 weken bevallen? Niemand!

Om het verhaal kort samen te vatten, mocht je mijn andere blogs niet gelezen hebben. Mijn oma is tijdens mijn zwangerschap overleden na 8 jaar verschrikkelijk ziek te zijn geweest. Ik had net de extra controle gehad van mijn 20 weken echo en de dag daarna is mijn oma overleden. De dag na het overlijden ben ik meteen naar Nederland gebracht om daar een paar dagen bij mijn familie te zijn en bij de begrafenis te kunnen zijn. Een paar dagen na de begrafenis heb ik bloedingen gekregen nadat ik gebukt had om de hond te knuffelen. Na een week opgenomen gelegen te hebben ben ik bevallen met 29+5 weken van onze dochter Faye.

Uiteindelijk hebben we ongeveer 5 weken op de NICU vertoefd waar ik met veel lieve mensen een geweldige band had opgebouwd en ondanks dat we een stapje vooruit gingen, vond ik het wel moeilijk om ´afscheid´ te nemen. Ik was zo ontzettend dankbaar wat ze voor mij en Faye al hadden gedaan En daarbij, we gingen een afdeling verder die gewoon aan de NICU grenst dus waar is het probleem? Het gevoel was gewoon heel erg vertrouwd en dat moest ik nu uit handen geven aan nieuwe mensen die ik nog niet kende. Ook op de medium care was iedereen hartstikke lief en had ik ook binnen no time weer een fijne band met veel lieve meiden die daar werken.

Zonder al die lieve verpleegdkundigen, de kraamverzorgster en in het bijzonder de psycholoog had ik mij niet zo thuis gevoeld. Ik voelde mij echt gehoord, op het stukje van de NEC na, maar verder was het echt heel fijn om al die lieve mensen elke dag om mij heen te hebben. Daarnaast heb ik ook veel contact gehad met de ouders van andere kindjes en nu nog!

Op een bepaalde dag had ik nergens geen zin in, geen zin om aan te kleden, kolven ging met tegenzin, ik kreeg geen hap door mijn keel, ik wilde alleen maar in bed liggen. Totdat mijn psycholoog binnen kwam en mij bijna een letterlijke trap onder mijn kont gaf, lieve schat, je komt nu uit bed, ga je douchen en aankleden. Ik keek haar beduusd aan vroeg me echt af of ze alles nog wel op een rijtje had. Ik voelde me mega slecht op dat moment. Ze ging weg en ik sleepte mezelf uit bed en deed wat ze zei. Nadat ik klaar was kwam ze om het hoekje kijken en vroeg ze en? Voel je je al iets beter? Eerlijk? Ja. Ze zegt als je je hier aan toe gaat geven kom je in depressie terecht en je wilt er toch voor Faye zijn? Dit heeft mij op dat moment zo goed geholpen Echt, als ik haar niet had was het al veel eerder fout gegaan. Ik zeg veel eerder, want uiteindelijk ging het ook fout bij thuiskomst, maar daarover later meer.

Steven, mijn man, was af en aan bij mij in het ziekenhuis. Toen ik opgenomen lag, was hij er ook de hele week. Het scheen beter te gaan en is toen weer terug naar Berlijn gegaan om vervolgens de volgende dag weer terug te komen door de bevalling. Hij kwam wanneer hij kwam maar we leefden echt in 2 aparte werelden. Wanneer het niet goed ging stond ik er alleen voor en wanneer alles goed was met Faye was hij bij ons. Hij heeft hierdoor de onzekerheid en angst echt op een afstand ervaren. Ik heb soms nog wel het idee dat er hierdoor een soort kloof is ontstaan tussen ons, wat gelukkig al wel een heel stuk beter is geworden.

Na 1 week opgenomen gelegen te hebben, 5 weken NICU en 2 weken Medium Care was het dan eindelijk tijd om afscheid te nemen van alle lieve mensen. Een paar hebben ook nog een lief berichtje geschreven voor Faye voor later die ik af en toe met een lach en een traan lees. Hoe moeilijk die tijd ook was, ik heb mij echt thuis gevoeld. Met sommigen is er heel af en toe nog contact via social media, ze hebben veel voor mij en Faye gedaan en hebben dus echt wel een speciaal plekje in mijn hart.