75-- er moet weer gewerkt worden.

De weken vliegen voorbij! Volgende week is het al kerst. Dat betekend voor mij morgen mijn eerste werkweek. Daarna mag ik nog 2 weken van mijn vakantie genieten.

S'avonds loop ik als een kip zonder kop door het huis. Luiers, hydrofielen, flesjes, melk, doekjes, schone kleding. "Nik.. denk je niet dat 5 setjes een beetje overdreven zijn?! Die luiertas puilt uit. Mijn ouders wonen 1 straat verder. Als ze wat missen gaan ze het echt wel halen." Zucht... je snapt er werkelijk niks van. Laat mij nou maar.

Vermoeid duik ik mijn bed in. Morgen is het zover. Morgen moet ik mijn kindje voor het eerst een hele dag missen. En hij is nog zo klein.

De kinderwagen staat klaar in de gang. Gedoucht en opgeknapt hijs ik mijzelf in mijn werkkleding. Alsof het nooit anders is geweest. Davy leg ik over met slaapzak en al in zijn warme voetenzak. Met een dekentje erover voor de kou wandel ik naar mijn schoonouders. (Zachtjes zing ik voor hem; 'you are my sunshine, my only subshine'..) Hij slaapt zoet door wanneer ik hem binnen zet en ik loop snel weg richting de trein. Tranen biggelen over mijn wangen. Ik weet wel dat hij mij waarschijnlijk niet zal missen vandaag. Tenminste, hij komt bij opa en oma niks tekort. Maar o wat is dit vreselijk. Gelukkig vliegt de dag voorbij! En wanneer ik 's avonds thuis kom moet davy nog een fles. Even samen knuffelen en tutten. Wat hou ik belachelijk veel van jou!

"Hij heeft vanaf dat ik hem op heb gehaald alleen maar gehuild, ik ben kapot Nik.. ik ben zo blij dat er geen tweede komt. Ik ga naar bed, kom je ook zo?"

Huh, wat geen tweede?! Ach hij is nog niet eens 10 weken. Je draait nog wel bij. Jesse kijkt met een scheef oog om de hoek van de gang. "Nee nik, ik draai niet bij. Ik heb je dit vanaf dag 1 gezegd. Ik wil maar 1 kindje. En die hebben we nu. Dus het is klaar."

Verbijsterd blijf ik achter in de huiskamer. Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin. Het lijkt me zo gezellig, met ze alle aan de ontbijt tafel op zondagochtend. Zal die droom dan echt in duigen vallen?

"Nik, kom eens hier? Kruip is wat dichter tegen me aan?!" Zucht, je verteld me net dat mijn droom in duigen valt. En nu wil je leuk doen en vrijen?! Sorry.. geen zin. "Het zal eens niet. Je hebt al 11 maanden geen zin Nik. Waar is de Nikki waar ik verliefd op ben geworden?! Die die geen genoeg van me kon krijgen? Die die elk moment van de dag bij me wilde zijn? Én wilde vrijen." Het vuur spuwt uit mijn ogen. Waar die Nikki is? Die nikki is moeder nu. Die moet fulltime werken en is moe. En die gaat nu slapen. Welterusten.