#66 Oneerlijk leven vol met pijn

Inmiddels begin ik eerlijk te antwoorden als mensen me vragen hoe het gaat. Niet dat ik er iets aan heb, maar ze weten het dan maar...

Ik voel me kut en trek het niet meer. Mijn verstand wint het nog van mijn gevoel gelukkig, maar ben zo bang dat dat een keer stopt.. Dat ik wel ineens mijn stuur omgooi als ik alleen in de auto zit, of iets anders wat dan in me opkomt.

Afgelopen week was echt heel zwaar. Maar toen besefte ik me de datum. 7 Februari, een datum die ik het liefst over wil slaan volgend jaar.

2 jaar geleden moesten we van de artsen op die dag al afscheid nemen van onze prachtige dochter.. Ze zou het niet meer redden als de beadming stopte, maar onze vechter..die wist zich er toch nog even bovenop te knokken tegen alle verwachtingen in.

7 Februari vorig jaar, besloten wij om de stekker uit onze relatie te trekken. 

7 Februari dit jaar... krijgen bekenden van mij het allesvernietigende nieuws.. hun 4,5 maanden oude dochtertje zal niet ouder dan 2 jaar gaan worden, als ze dat al gaat redden. Ze heeft een ernstige stofwisselingsziekte. Hun leven lijkt zo verstrengeld in dat van mij. Beide 2 jongens vrij rap na elkaar, onverwachts zwanger van de 3e, een meisje. Hoe blij was ik toen ik hoorde dat hun 20 wekenecho wél goed was! Ik was zo bang geweest vanwege mijn eigen ervaring.. maar dan nu toch.. toch die mega klap dat ook zij hun dochtertje gaan verliezen. 

En dat te horen krijgen op de dag waarop wij 2 jaar geleden in datzelfde ziekenhuis afscheid aan het nemen waren van Anouk. Hoe fucking oneerlijk kan het leven zijn?! 

Ben er echt weer helemaal kapot van en weet gewoon niet hoeveel ik nog kan hebben. Ben wel heel blij dat ik er voor ze kan zijn, en dat ze weten dat ik écht snap wat zij voelen en doormaken. Dat ik boekjes heb, tips, ideeën om het voor hun jongens te kunnen begrijpen. 

Dan die leuke jongen die de deur dicht smeet... die sluit zich weer compleet af, schakelt zijn gevoel uit en laat ook mij niet meer toe. Alleen op de momenten dat hij het echt niet meer trekt. Op zijn stapavond ook, teveel op en dan stomme dingen doen, die die dan wel aan mij laat weten.

Ik wil er zoveel mee, maar ik kan niks. Weet wel dat als hij die deur weer op een kier zet ik hem wagenwijd open smijt! Wat mis ik die jongen!