7 jaar geleden
#6 waar het allemaal begon: kraamtijd en tranen
In mijn laatste blog vertelde ik over mijn heftige bevalling die gelukkig goed is afgelopen. Nu kon het grote genieten beginnen.
De dag na de bevalling mochten wij naar huis. Wat was dat fijn na al die weken ziekenhuis! Het grote genieten met ons meisje kon beginnen. We hadden een fantastische kraamhulp en alles ging eigenlijk vanzelf. De eerste dagen vlogen voorbij en hoewel ik nog wel elke keer controleerde of ze wel ademde, werd ik al snel wat zekerder.
Na 3 dagen thuis zijn sloeg de situatie om. Ons meisje gaf telkens enorme hoeveelheden melk terug en huilde de hele dag door. De kraamhulp dacht dat dit nog wel zou kunnen komen van de heftige bevalling. En ook aan krampjes werd gedacht. En toch hield ik er een onderbuik gevoel aan over.
Ik werd steeds onzekerder. Eet ze wel genoeg nu? Heeft ze geen pijn? Is het wel echt goed met haar? Op de een of andere manier durfde ik dit niet uit te spreken tegen de kraamhulp, maar als zij weg was zat ik nachten mee te huilen met mijn meisje.
De weken vlogen zo voorbij en ik werd steeds meer vermoeid en weer angstiger. Dagelijks dacht ik dat de ergste dingen met mijn kindje zouden gebeuren. Wat ik ook probeerde, het gehuil werd er niet minder om. Slapen was er niet bij, ze wilde de hele dag in de draagzak bij mama. Ik had al weken geen oog dicht gedaan. Op de momenten dat mijn man thuis was en ik van hem moest slapen lag ik te piekeren.
Uiteindelijk heb ik oververmoeid bij de huisarts aan de bel getrokken. Er was eindelijk iemand die mij geloofde dat er iets mis was. Was ik dan toch niet gek? Of veel te overbezorgd? De dokter dacht gelijk aan koemelkallergie. Iets wat ik meerdere keren heb geopperd bij het CB, maar werd weggewuifd.
De huisarts verwees ons door naar het ziekenhuis en hier werd de diagnose na meerdere onderzoeken bevestigd. Ons meisje was toen al 4 maanden en had dus onnodig geleden. Had iemand mij maar eerder geloofd.
Ondanks dat ik nu wist dat ik gelijk had twijfelde ik aan mezelf als moeder. Waarom was ik zo bang? Waarom kon ik niet gewoon alleen maar blij zijn? Waar is mijn roze wolkje? Verdiende mijn meisje geen betere moeder?
In mijn volgende blog zal ik vertellen hoe de situatie met mijn gezondheid verder ging.
Momwithfears
Wat fijn dat het bij jullie nu goed gaat, bij ons ook!
Anoniem
Wat naar dat jij en je dochter zo on nodig hebben moeten lijden!!! En het cb.. Ach ja... Bij mijn dochter zeiden ze op het cb dat is de reflux maar ik wist gelijk dat dat het niet alleen was.. M ze loopt bij kinder arts die geloofde het wel en ze kreeg gelijk andere voeding.. Ze is nu 7 maanden en doet het goed... Ik las dat je inmiddels een peuter hebt.. Ik hoop dat alles nu beter gaat met jou en dat je meer vertrouwen in jezelf hebt,..
Momwithfears
Zeker! Bedankt!
Momwithfears
Ja dat heeft me ook lang dwars gezeten. Moedergevoel is toch sterker!